Δε θεωρώ υστερία τα τελευταία φαινόμενα της Τσεχικής Προεδρίας, αλλά και της ΕΕ γενικότερα. Νομίζω ότι αποτελούν μέρος μιας καλά οργανωμένης και συστηματικής αντικομμουνιστικής εκστρατείας, που εκδηλώνεται ιδίως μετά την κραυγαλέα αποκάλυψη του αντιλαϊκού προσώπου του καπιταλισμού την τελευταία 20ετία.

Πρόκειται για τη συνέχεια μιας μακράς διαδρομής, που ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Η συνεχής αγωνία της διεθνούς αντίδρασης στην προφανή προοπτική της ανόδου των λαϊκών κινημάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, την κάνει να δρα απροκάλυπτα και θρασύτατα. Σ' αυτή του τη δράση το διεθνές κεφάλαιο άμεσο σύμμαχο και συμπαραστάτη έχει την ΕΕ και τους κατά τόπους υπερασπιστές του, που εκφράζουν μορφές χυδαίου αντικομμουνισμού και μάλιστα μέσα στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Από τα προαναφερόμενα, προβάλλει ανάγλυφα το χρέος μας: Συνεχής και επίμονος αγώνας για τη συνειδητοποίηση και οργάνωση των εργαζομένων, για το δυνάμωμα του λαϊκού κινήματος, ώστε να καταστήσουμε τον εφιάλτη του καπιταλισμού πραγματικότητα, να πετύχουμε δηλαδή τη ριζοσπαστική ανατροπή του και να υλοποιήσουμε το όραμα του σοσιαλισμού.