ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Στη συνάντηση στο «Τιτάνια», αίσθηση προκάλεσε η φράση της Γεν. Γραμματέως του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα ότι «το μέτωπο πρέπει να γίνει χτες». Πρέπει το μέτωπο να γίνει έμμονη ιδέα και να μας θυμίζει τους στίχους του Αλαν Γκίνσμπεργκ: «Αρνούμαι να απαλλαγώ από την έμμονη ιδέα μου». Να μας θυμίζει, επίσης, την ιστορία ενός ζωγράφου που του ζήτησαν κάποτε να σχεδιάσει όσο πιο παραστατικά μπορούσε το κέντρο της πόλης. Και ζωγράφιζε, για πολύ καιρό, τους δρόμους με τους ανθρώπους, τα μαγαζιά, τη ζωή μέσα στα σπίτια. Και ήρθε η ώρα των εγκαινίων. Στα αποκαλυπτήρια του πίνακα, αυτό που εμφανίστηκε ήταν η προσωπογραφία του ζωγράφου. Σαν ένα έργο τέχνης, η ζωή του καθενός, μέσα από την κοινή δράση, εξελίσσεται, γίνεται αυτό που είναι κατά βάθος. Σε όσους πολεμούν την ιδέα του μετώπου, ενώ γνωρίζουν, μέσα σ' αυτήν την κηρυγμένη διάλυση, την αναγκαιότητά του, τους αξίζει η φράση του Σατωβριάνδου: «Υπάρχουν εποχές, στις οποίες πρέπει κανείς να ξοδεύει με μέτρο την περιφρόνησή του, λόγω του μεγάλου αριθμού εκείνων που τη χρειάζονται».
Ο απρόσωπος εκπρόσωπος γενικός γραμματέας της πρεσβείας του Ισραήλ, κ. Νταγιάν, μ' έκανε να τα χάσω. Φιλοξενούμενος στην εκπομπή της κ. Γκουντούνα στο κρατικό κανάλι, δε σεβάστηκε το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι καθημερινά κηδεύουν νεκρούς, και μάλιστα παιδιά, και με μεγάλη αλαζονεία δήλωσε τα εξής: «Αν ήθελαν κράτος οι Παλαιστίνιοι, θα το είχαν (με τους όρους του, φυσικά), αν δε θέλετε να σκοτώνονται παιδιά, μην τα στέλνετε εναντίον μας». Φυσικά, έλαβε αποστομωτική απάντηση από τον Ισμάτ Σάμπρι, τον διπλωματικό αντιπρόσωπο της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, αλλά το σημαντικό σ' αυτήν την εκπομπή ερχόταν απευθείας από την παρουσία του ίδιου του Νταγιάν. Ηταν αυτή του κατακτητή, που νιώθει πως βρίσκεται μπροστά σ' ένα τέλος. Που γνωρίζει ότι πια τίποτα δεν είναι στο χέρι του.
Είμαστε μέσα σ' έναν πίνακα ζωγραφικής του 1815. Του Fuseli: «Η Αριάδνη που παρακολουθεί την πάλη του Θησέα με τον Μινώταυρο». Η Αριάδνη είναι η χαζή μας δημοκρατία.