ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΤΕΣ ΖΩΝΗΣ
Στους αγώνες του σήμερα τιμούν τους νεκρούς τους

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου την περασμένη Πέμπτη συνέπεσαν με την πετυχημένη ολοκλήρωση της μάχης της Σύμβασης για την πλειοψηφία των ειδικοτήτων

Τετάρτη 6 Μάη 2009

Συγγενείς και συνάδελφοι των νεκρών εργατών στην εκδήλωση
Δευτέρα, 16 του Ιούλη 2007, λίγο πριν τις 10.30 το πρωί. Μια ισχυρή έκρηξη στο επισκευαζόμενο γκαζάδικο «AILSA CRAIG» με σημαία Παναμά της εταιρείας «World Carriers Corp.» του εφοπλιστή Φραγκίστα συγκλονίζει τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και την πόλη του Περάματος. Λίγες ώρες αργότερα, οι εργατοτεχνίτες ανασύρουν από τη δεξαμενή Νο 2 του καραβιού δύο συναδέλφους τους, λαμπαδιασμένους και νεκρούς. Ο ένας ήταν ο 60χρονος σωληνουργός Δημήτρης Φαμπιόλης, που επέζησε της έκρηξης και κάηκε ζωντανός πάνω στη σκάλα, στην προσπάθειά του να βγει από τη δεξαμενή. Ο άλλος εργάτης ήταν ένα 23χρονο παλικάρι, ο Βασίλης Ηρακλέους, ο οποίος έκανε τη μέρα εκείνη το πρώτο του μεροκάματο στη Ζώνη.

Το φονικό είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός εκ προμελέτης εγκλήματος. Η δεξαμενή ήταν «γκαζωμένη» στο φουλ. Το πιστοποιητικό απαλλαγής πετρελαιοειδών που είχε εκδοθεί επέτρεπε την εκτέλεση αποκλειστικά και μόνο εργασιών καθαρισμού. Χωρίς να γίνουν αυτές οι εργασίες γιατί ήθελαν χρόνο - και ο χρόνος είναι χρήμα για εφοπλιστή και εργολάβους - οι δύο εργάτες στάλθηκαν να εκτελέσουν σωληνουργικές εργασίες! Ακόμα και η μπαλαντέζα φωτισμού που τους είχαν προμηθεύσει ήταν επικίνδυνη. Δεν ήταν αντιεκρηκτικού τύπου, όπως επιβάλλεται σε αυτές τις συνθήκες και τα καλώδιά της - όπως αποκαλύφθηκε - ήταν γυμνά. Τη μοιραία ώρα, πάνω στο καράβι βρίσκονταν πάνω από 100 άτομα, εργάτες της Ζώνης και ναυτεργάτες και ήταν θέμα τύχης που η έκρηξη δεν τράβηξε περισσότερους στο θάνατο.

Κλίνουμε το γόνυ στους αγαπημένους, στους νεκρούς της τάξης μας
Τα άψυχα κορμιά των δύο εργατών ανέβασαν στους 15 τους νεκρούς στη Ζώνη από το 2000. Και σ' αυτούς, ένα χρόνο αργότερα, προστέθηκαν άλλοι 8 συνάδελφοί τους, σ' ένα ακόμα έγκλημα, αυτή τη φορά στο «Φρέντσιπ Γκαζ». Και γι' αυτό το φονικό η ταξική Δικαιοσύνη σπεύδει τώρα να αθωώσει τους εργοδότες και να ρίξει τις ευθύνες στους νεκρούς και επιζώντες εργάτες.

Μνημείο - οδηγός

Στη μνήμη όλων αυτών, τα ταξικά Σωματεία της Ζώνης, με την καθοριστική και οικονομικά αποκλειστική συμβολή του Φυλακτή Ηρακλέους, πατέρα του σκοτωμένου παλικαριού, σήκωσαν ένα επιβλητικό μνημείο μέσα στο χώρο όπου καθημερινά εκατοντάδες εργάτες παλεύουν για το μεροκάματο. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Για να θεριέψει ο ταξικός αγώνας που θα επιβάλει μέτρα ουσιαστικής προστασίας της ζωής, της ακεραιότητας του εργάτη. Για να θυμίζει το χρέος της εργατικής τάξης να καταργήσει την αιτία των δολοφονιών στους τόπους δουλειάς, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν από τον ηθοποιό και βουλευτή του ΚΚΕ Κώστα Καζάκο, την Πέμπτη 30 του Απρίλη, παραμονές Πρωτομαγιάς, στο πλαίσιο στάσης εργασίας που κήρυξαν τα Συνδικάτα της Ζώνης. Ηταν μια εκδήλωση γεμάτη συγκίνηση και πρόσωπα βουβά, με παρόντες πολλούς από τους συγγενείς των σκοτωμένων στη Ζώνη. Μα πάνω απ' όλα ήταν μια εκδήλωση - υπόσχεση αγώνα από τους εργατοτεχνίτες και τις ταξικές τους οργανώσεις προς τους νεκρούς συναδέλφους τους, προς όλους τους σκοτωμένους και σακατεμένους της τάξης τους. Πως ο αγώνας συνεχίζεται και δυναμώνει. Πως οι φονιάδες δε θα μείνουν ατιμώρητοι.

Το μνημείο στη μνήμη όσων εργατών έχασαν τη ζωή τους στο μεροκάματο
Αλλωστε, η μαρμάρινη πλάκα που τοποθετήθηκε ανασκευασμένη στη βάση του μνημείου και από την πρώτη στιγμή της ανάρτησής της - πριν από δυο περίπου χρόνια - προκάλεσε την οργή και το μένος των εργοδοτών, του ΟΛΠ και των μηχανισμών τους, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας για το ποιος είναι ο αντίπαλος που πρέπει να πληρώσει. «Στους συναδέλφους που δολοφονήθηκαν από την εργοδοσία στο βωμό του κέρδους. Στους εργάτες του κόσμου που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του για μια καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» γράφει η πλάκα. Το μνημείο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Χαρίλαος Κουτσούρης και είναι το πρώτο που στήνεται από συνδικαλιστικές οργανώσεις μέσα σε τόπο δουλειάς.

Η κατασκευή του μνημείου στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα στην εργοδοσία, στους εφοπλιστές και την πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντά τους ότι τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων της Ζώνης είναι αδιαπραγμάτευτα. Οι εργάτες το ξέρουν καλά, όπως καλά το καταλαβαίνουν και οι εργοδότες. Χρόνο με το χρόνο, ο σταθερός, ενιαίος και συντονισμένος αγώνας των εργατοτεχνιτών, ανεξάρτητα από ειδικότητα, είναι αυτός που διευρύνει τις κατακτήσεις τους, σε μια περίοδο που η εργοδοσία και οι μηχανισμοί της προσπαθούν να επιβάλουν τον απόλυτο νόμο τους στους τόπους δουλειάς, επικαλούμενοι και την οικονομική κρίση.

Η πάλη και οι θυσίες πιάνουν τόπο

Τέτοια χαρακτηριστικά είχε η απεργιακή, πολύμορφη, πολύμηνη και επίμονη μάχη που έδωσαν και φέτος τα ταξικά Συνδικάτα της Ζώνης για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Και ο ταξικός αγώνας καρποφόρησε: