Τις αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου και των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών μεταφέρουν στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Με ένα προκλητικό και ακραίο ερωτηματολόγιο στο οποίο - ανάμεσα σε άλλους - ζήτησε να τοποθετηθεί η ΓΣΕΕ κατά τη χτεσινή συνάντησή τους, το ΔΝΤ δεν κρύβει ποιος είναι ο σκοπός της αποστολής του. Χαρακτηριστικά, στο ερωτηματολόγιο - πρόκληση το ΔΝΤ μεταξύ άλλων ζητά απαντήσεις στα εξής ερωτήματα, που ούτε λίγο, ούτε πολύ συνιστούν ένα αντιδραστικό μανιφέστο της μεγαλοεργοδοσίας:

• Είναι ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία και τι μέτρα πρέπει να ληφθούν για να γίνει πιο ανταγωνιστική; Ποιες μακροοικονομικές και διαρθρωτικές πολιτικές μπορούν να αυξήσουν την παραγωγικότητα και να επιταχύνουν την αύξηση της παραγωγής και των πραγματικών μισθών;
• Ποια μέτρα είναι απαραίτητα για τη βελτίωση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας και τη μείωση της ανεργίας; Πώς μπορεί η κυβέρνηση ...να ενισχύσει τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τη μερική απασχόληση;
• Το συγκεντρωτικό σύστημα διαπραγματεύσεων λειτουργεί με καλά αποτελέσματα ή είναι επιθυμητός ένας μεγαλύτερος βαθμός ευελιξίας; Ποιες είναι οι επιπτώσεις των υψηλών κατώτατων μισθών στην ανεργία;
• Εφαρμόζονται οι μισθολογικές συμβάσεις ή υπάρχει ντε φάκτο μισθολογική ευελιξία για να περιορισθούν οι απώλειες της απασχόλησης; Ποια είναι τα πιο σημαντικά εμπόδια στην κινητικότητα εργασίας μέσα στην Ελλάδα; Πώς επηρεάζει αυτό την ελευθερία των εργοδοτών να κατανέμουν το εργατικό τους δυναμικό;
• Ποιες είναι οι προοπτικές των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων;

Το πρώτο που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος είναι το γεγονός ότι μέσα από το κείμενο εξαπολύεται απροκάλυπτα η επίθεση ενάντια σε όλα τα μέτωπα των εργατικών δικαιωμάτων, μισθοί, αγορά εργασίας, συντάξεις. Πασιφανές είναι επίσης ότι αυτό βρίσκεται σε παράλληλη πορεία με αντίστοιχα κείμενα και στόχους που θέτει και η Ευρωπαϊκή Ενωση (ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, ευελιξία, συντάξεις). Το καμουφλάζ που επιχειρείται, ότι δήθεν με τις μειώσεις των μισθών θα περιορισθούν οι απώλειες στην απασχόληση, δεν πείθει κανέναν και αποτυπώνουν ακριβώς τις αξιώσεις του ΣΕΒ, όπως και το ζήτημα για κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης (κεντρική διαπραγμάτευση) που επίσης προβάλλει ο ΣΕΒ.

Μάλιστα, οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ συνόδευσαν τα παραπάνω με τη σύσταση για να υπάρξει «κοινωνικός διάλογος» και κοινωνική συναίνεση, ώστε να αποφευχθούν οι κοινωνικές συγκρούσεις. Στο τελευταίο όμως τους έχει προλάβει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που ήδη έσπευσε με τον ΣΕΒ να συνομολογήσει τα «11» σημεία συμφωνίας σε βάρος των εργαζομένων. Ισως γι' αυτό, μιλώντας εκ μέρους της πλειοψηφίας, ο Φ. Θωμάς είπε πως «πιστεύαμε ότι αυτή τη φορά, ύστερα από την κρίση, θα ήταν πιο προσεχτικοί...». Γιατί άραγε; Μήπως το ΔΝΤ θα άλλαζε πολιτική και σκοπούς;