«Πρόκειται για ένα κλασικό αριστούργημα», σημειώνει ο Κώστας Καζάκος - «το οποίο τον καιρό που παίχτηκε - το 1902 - ήταν μια ταραγμένη εποχή, μια εποχή αλλαγών στην προεπαναστατική Ρωσία, μέσα στο μεγάλο κίνημα των Δεκεμβριστών. Γραμμένο από έναν άνθρωπο που η ζωή του ήταν συνυφασμένη με την καλλιτεχνική του δημιουργία. Υπήρξε σπάνιο φαινόμενο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από την άποψη ότι ήταν από τους πιο βιωματικούς συγγραφείς. Εζησε όλο το δράμα της πατρίδας του και του λαού της και αυτό αποτύπωσε σε όλα του τα έργα. Στους "Μικροαστούς" καταγράφει την τρομακτική κοινωνική αρρώστια, που λέγεται μικροαστισμός και εξουθενώνει τους ανθρώπους. Χτυπάει ανελέητα αυτούς, που, με την ιδιοτέλεια, τον ατομικισμό, τη συμφεροντολογία, καταστρέφουν τη ζωή, το μέλλον, τρώνε τα παιδιά τους και δεν αφήνουν τίποτε καινούριο να βλαστήσει. Στις μέρες μας που ζούμε αλλαγές και βίαιες προσαρμογές και ο ελληνικός λαός ζει ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου, αυτή η κοινωνική αρρώστια του μικροαστισμού εξαπλώνεται και γίνεται κυρίαρχο φαινόμενο. Γι' αυτό πιστεύω ότι το έργο αυτό είναι πολύτιμο από κάθε άλλη φορά, γιατί ο θεατής θα βρει στοιχεία, που θα του δυναμώσουν τη θέληση να αγωνιστεί για καλύτερη ζωή και θα τον ευαισθητοποιήσει και να μισήσει όλα αυτά που τον κρατάνε καθηλωμένο στο βούρκο μιας ταπεινής και χυδαίας καθημερινότητας».