Πρώτα απ' όλα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πρέπει να απολογηθεί για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής και τις επώδυνες συνέπειες σε βάρος των εργαζομένων.

Τα περί δικαίωσης και άλλα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα που χρησιμοποιεί είναι αστειότητες.

Οι λόγοι είναι πολλοί.

Η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 11,7% - οι άνεργοι πλησιάζουν στους 550.000 - με τα επίσημα στοιχεία, ενώ στην πραγματικότητα ξεπερνάει το 13%. Η ανεργία στους νέους ξεπέρασε το 35%, οι μακροχρόνια άνεργοι το 58,5%.

Η εισοδηματική πολιτική της σκληρής, παρατεταμένης λιτότητας έσπασε κόκαλα.

Οι κατώτατες αποδοχές των εργατοϋπαλλήλων, με δείκτη σύγκρισης 1980= 100, βρίσκονται στο 106,3 το 1999, κάτω από το επίπεδο του 1989 (112,8) - 1990 (109,8) και πολύ κάτω από το 1984 (123,0).

Τις πενιχρότατες αυξήσεις των αποδοχών τις κατασπάραξαν οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι.

Τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, για τα εισοδήματα του 1998, αποκαλύπτουν ότι 590.973 φορολογούμενοι είχαν μέσο μηνιαίο εισόδημα 11.318 δρχ., 370.272 είχαν αντίστοιχο εισόδημα 62.880 δρχ., 46.770 εισόδημα 85.465 δρχ. και 410.620 εισόδημα 107.764 δρχ.

Με την αποσύνδεση των κατώτερων συντάξεων από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη, οι συντάξεις κατρακύλησαν στα 16, περίπου, ημερομίσθια. Το κυβερνητικό άλλοθι του ΕΚΑΣ, τα ψίχουλα του επιδόματος για το πετρέλαιο, επιβεβαιώνουν το πρόβλημα εξάπλωσης της εξαθλίωσης.

Η Ελλάδα είναι η φτωχότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Πάνω από το 20% των μισθωτών στη χώρα μας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Η κατάσταση στους κρίσιμους τομείς της Υγείας και της Παιδείας βασανίζει εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες. Η δραστική περικοπή των κοινοτικών δαπανών, η δραματική μείωση των «κοινωνικών παροχών», συμπεριλαμβανομένων κι αυτών που αφορούν τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, ξεμπροστιάζει την κυβερνητική προπαγάνδα για το λεγόμενο κράτος πρόνοιας.

Συμπερασματικά, η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, και της ΝΔ, χειροτέρευσε την κατάσταση της εργατικής τάξης, γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων. Η εντός ΟΝΕ εποχή οδηγεί σε οδυνηρή όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, σε σφαγή των δικαιωμάτων.

Για το λόγο αυτό κυβέρνηση και ΝΔ αναφέρονται στα δίκτυα για τη φτώχεια (αυτό είναι το κοινωνικό κράτος) που θα «περιθάλπουν» (!!!) τα θύματα της πολιτικής τους, τους εξαθλιωμένους.

Ορισμένα από τα αποτελέσματα αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης καταγράφονται επιγραμματικά παραπάνω.

Αυτή είναι η μια πλευρά.

Η άλλη πλευρά αφορά τη ραγδαία αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Η τάση ανόδου της κερδοφορίας του κεφαλαίου αγκαλιάζει όλους τους τομείς της καπιταλιστικής δραστηριότητας. Τεράστια είναι τα κέρδη των εφοπλιστών, τραπεζικών, ασφαλιστικών εταιριών και λοιπών χρυσοκάνθαρων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αύξηση των κερδών στη βιομηχανία.

Από τους ισολογισμούς 4.561 επιχειρήσεων, το 1999 σημειώνεται αύξηση κερδών κατά 48,78% ή 241,2 δισ. δρχ., συγκριτικά με το 1998.

Οι εν λόγω βιομηχανικές επιχειρήσεις, συνεχίζοντας την πορεία των προηγούμενων χρόνων, μοιράστηκαν καθαρά κέρδη συνολικού ύψους 736,4 δισ. δρχ. έναντι 495,2 δισ. δρχ. το 1998.

Μέσα, λοιπόν, από την ανάπτυξη της οικονομίας, που διαφημίζει η κυβέρνηση, αυξήθηκαν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και η ΑΝΕΡΓΙΑ. Ετσι, όχι, μόνο καταρρίπτεται ο σχετικός μύθος (Ανάπτυξη - Απασχόληση), αλλά επιβεβαιώνεται, ταυτόχρονα η τεκμηριωμένη θέση των κομμουνιστών που λέει ότι η συσσώρευση του κεφαλαίου οδηγεί στην αύξηση της στρατιάς των ανέργων.

Την περίοδο 1994-1999 το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) αυξήθηκε συνολικά κατά 16,7%, περίπου, και η ανεργία από 9,6% το 1994 αυξήθηκε στο 11,7%.

Δεν αυξάνεται μόνο η ανεργία, αυξάνεται και η υποαπασχόληση. Ο αριθμός των εργατών που απασχολούνται με όρους «μαύρης» εργασίας πληθαίνει. Μόνο το 47% των Ελλήνων μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται, πλέον, με τις Συλλογικές Συμβάσεις και πλήρη απασχόληση.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να προσδοκούν τίποτα θετικό από τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Πρέπει να δώσουν άμεση αγωνιστική απάντηση, να επιμείνουν στην ανάπτυξη μαζικών, δυναμικών αγώνων, παίρνοντας σοβαρά υπόψη ότι η Συνδιάσκεψη, αλλά και οι άλλες παρόμοιες «επικοινωνιακές» εκδηλώσεις που οργανώνει το επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος, αποσκοπούν στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, με αιχμή την προετοιμασία της τελικής εφόδου για το πέρασμα των αντεργατικών μέτρων, την κατάργηση του 8ωρου, την αύξηση των απολύσεων, την απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές, τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης. Σ' αυτό τον αγώνα ο κάθε συνδικαλιστής που κατανοεί την ανάγκη της αντίστασης έχει τη δική του θέση.

Η κυβέρνηση «ποντάρει», για άλλη μια φορά, στη στήριξη της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, στο «δούρειο ίππο» της συναίνεσης και των «διαλόγων» της απάτης.

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική της «ταξικής συναίνεσης», η μετατροπή της ΓΣΕΕ σε μοχλό στήριξης της αντεργατικής πολιτικής έχουν προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι ευθύνες είναι εγκληματικές.

Είναι σαφές ότι στη συνδιάσκεψη το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ θα επιχειρήσει να θολώσει και πάλι τα νερά.

Σ' αυτή την κατεύθυνση μπορεί να μιλήσει για τη «νέα εποχή», τη «νέα οικονομία» και την «Παγκοσμιοποίηση» και να καλέσει από κοινού (!!) καπιταλιστές και εργάτες να προσαρμοστούν στο «νέο περιβάλλον».

Ολα αυτά τα «νέα» δεν είναι τίποτα άλλο από το «σύγχρονο» πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της αντιλαϊκής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που έχει ως στόχο την ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο για να αυξηθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας, ώστε από καλύτερες θέσεις να ανταποκριθεί στην ένταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αυτό είναι το μέλημα της κυβέρνησης και όχι η αντιμετώπιση της ανεργίας.

Τα διασπαστικά εφευρήματα περί «εντός και εκτός των τειχών», που προσπαθούν να «κολακέψουν» (!!) τους ανέργους και να τους στρέψουν ενάντια σ' αυτούς που προς το παρόν έχουν ένα μεροκάματο, είναι άκρως επικίνδυνα.

Κοινός αντίπαλος των ανέργων και των εργαζομένων είναι η αντιλαϊκή πολιτική.

Το βασικό πεδίο εκδήλωσης της αλληλεγγύης είναι οι αγώνες για το δικαίωμα στη δουλιά και τα άλλα θεμελιακά δικαιώματα.

Η κυβέρνηση διαπιστώνει ότι η πολιτική της γεννάει ανεργία και ετοιμάζει το «νέο περιβάλλον» του «απασχολήσιμου», με μερική απασχόληση, ωράριο λάστιχο, με μερικά ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, συνδικαλιστικά (στην ουσία ανύπαρκτα) δικαιώματα.

Αυτή είναι η κατεύθυνση της λεγόμενης Λευκής Βίβλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υλοποιεί η κυβέρνηση με τη στήριξη της ΝΔ και του ΣΥΝ. Αυτή η κατάσταση εξαπλώνεται στις ευρωπαϊκές και τις άλλες καπιταλιστικές χώρες και η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάκτυλό της.

Τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα της κατάρτισης και υποαπασχόλησης αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά, μεγάλη απάτη.

Η κυβέρνηση διατηρεί τα επιδόματα ανεργίας σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, υπονομεύει τον ΟΑΕΔ και «ταΐζει» με δισεκατομμύρια την εργοδοσία.

Πρόκειται για μεγάλο σκάνδαλο. Με περισσότερα από 140 δισ. δρχ. επιδοτήθηκαν οι επιχειρηματίες από κονδύλια του ΟΑΕΔ (χρήματα των εργαζομένων), για την περίοδο 1990-1999.

Οι αντιδραστικές αλλαγές χτυπάνε στην καρδιά την πλήρη απασχόληση, το σύνολο των κατακτήσεων. Αλλάζουν, με απόλυτο τρόπο, τη ζωή των εργαζομένων και των οικογενειών τους προς το χειρότερο.

Τα καθήκοντα που μπαίνουν σήμερα μπροστά στις ταξικές δυνάμεις, στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους της χώρας μας, είναι κρίσιμα.

Στο έδαφος της πλούσιας πείρας του επιτυχημένου απεργιακού αγώνα στις 10 Οκτώβρη και της παλλαϊκής κινητοποίησης του ΠΑΜΕ στις 21 Οκτώβρη, χωρίς καμιά καθυστέρηση, επιβάλλεται να δοθεί άμεση, μαζική, δυναμική απάντηση σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, σε κάθε τόπο δουλιάς, στα πλαίσια έγκαιρης προετοιμασίας για απεργιακές κινητοποιήσεις, για να μην περάσουν, να μην εφαρμοστούν τα αντεργατικά μέτρα.

Οι εργαζόμενοι διεκδικούν πλήρη - συνεχή απασχόληση, γενικευμένη εφαρμογή του 7ωρου - 5ημέρου - 35ωρου, με αναβάθμιση των ασφαλιστικών μισθολογικών δικαιωμάτων, διεκδικούν ουσιαστική προστασία των ανέργων.

Χρόνια ολόκληρα, πολλές δεκαετίες, η μάστιγα της ανεργίας θερίζει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Δοκιμάστηκαν όλες οι σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές διαχείρισης και το πρόβλημα οξύνεται.

Τι πρέπει να γίνει;

Το ΚΚΕ θέτει στους εργαζόμενους την πολιτική πρόταση, για τη συγκρότηση του Αντιμονοπωλιακού - Αντιιμπεριαλιστικού - Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, που θα ανοίξει το δρόμο για τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία.

Στα πλαίσια της Λαϊκής Οικονομίας, με κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, την οργάνωση των παραγωγικών συνεταιρισμών και τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την εξασφάλιση του δικαιώματος δουλιάς και των άλλων λαϊκών δικαιωμάτων.