Την «Αλκηστη» του Ευριπίδη, με θέμα τη σύγκρουση ανάμεσα στο θάνατο και τον Απόλλωνα, το σκοτάδι και το φως, θα παρουσιάσει το Εθνικό Θέατρο, σήμερα και αύριο, στην Επίδαυρο. Απόδοση - σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος. Σκηνικά - κοστούμια: Ελλη Παπαγεωργακοπούλου.Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής. Κίνηση: Μάρθα Κλουκίνα. Σχεδιασμός Video: Νάνσυ Μπινιαδάκη, Σεμπάστιαν Πούρφυστ. Παίζουν: Μαρία Σκουλά, Χρήστος Λούλης, Aργύρης Ξάφης, Μαρία Πρωτόπαππα Κώστας Μπερικόπουλος, Σωκράτης Πατσίκας, Iωάννα Παππά, Αννα Καλαϊτζίδου, Ηλιάννα Γαϊτάνη, Θάνος Τοκάκης, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος, κ.ά. Σολίστ: Νίκος Σπανός (κόντρα τενόρος), Θανάσης Δεληγιάννης (τενόρος).

Στις Φερές της Θεσσαλίας έρχεται η στιγμή που ο βασιλιάς Αδμητος πρέπει να πεθάνει, σύμφωνα με το πεπρωμένο του. Η μόνη δυνατότητα για να ζήσει είναι, αντ' αυτού, να δεχτεί κάποιος οικείος του να πεθάνει. Οι γέροι γονείς του δε θυσιάζονται για χάρη του. Δέχεται, όμως, η νεαρή σύζυγός του, Αλκηστη, ώστε να σωθεί ο άντρας της. Πολύ ιδιαίτερο έργο η «Αλκηστις» διδάχτηκε το 438 π.Χ. ως το τελευταίο έργο τετραλογίας και πιθανότατα είχε τη θέση του σατυρικού δράματος. Τα κωμικά της στοιχεία, όμως, όπως η λογομαχία του Αδμητου με τον πατέρα του Φέρη, ή η παρουσία του μεθυσμένου Ηρακλή, παραπέμπουν περισσότερο σε τραγικωμωδία παρά σε καθαρά σατυρικό δράμα. Η ηρωίδα έχει θεωρηθεί ως πρότυπο συζυγικής αφοσίωσης και αυτοθυσίας. Ομως, ο Αδμητος αξίζει την αφοσίωσή της; Μήπως το «ευτυχισμένο τέλος» είναι τελικά ένα ειρωνικό σχόλιο και όχι μία ανώδυνη λύση;