ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ να σχολιάζουμε τις αποφάσεις της (το είπε άλλωστε κι ο υπουργός Εσωτερικών), ούτε μπορούμε να θίξουμε τις πρακτικές της στην υπόθεση Χριστοφοράκου...

Πώς να το κάνουμε, δεν είναι μόνο «δικαιοσύνη» αλλά είναι και ...«γερμανική»! Διπλό το κύρος της και δεδομένη η αξιοπιστία της.

Πόσο ...διαφορετική λέτε όμως να είναι από τη δική μας; Να υποθέσουμε ότι στη Γερμανία η Δικαιοσύνη είναι «πάνω από όλα», δεν ελέγχεται, δεν κατευθύνεται και δε διορίζεται όπως στην Ελλάδα;

Και το κυριότερο: Μήπως οι νόμοι που εφαρμόζει (τους οποίους ψηφίζει το γερμανικό Κοινοβούλιο) δε θωρακίζουν την ασυλία των πολυεθνικών και των ανώνυμων εταιρειών;

Μάλλον απίθανο αυτό το ενδεχόμενο για μια χώρα που είναι η έδρα ορισμένων από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του πλανήτη. Μια χώρα που συγκαταλέγεται στις μεγάλες του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Ως εκ τούτου πολύ θα δυσκολευτούμε να πιστέψουμε ότι τα γερμανικά δικαστήρια (όπως και τα ...γαλλικά ή τα βρετανικά) έχουν ως βασικό μέλημά τους να αναδείξουν τη διαφθορά που είναι σύμφυτη με το σύστημα της αγοράς.

Ιδίως όταν υπάρχουν κυρίως για να υπερασπίζουν και να διατηρούν αυτή την αγορά...

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΥΣ λόγος γίνεται για το ποια εμβάσματα (των «μαύρων ταμείων» ντε) αφορούν τον Χριστοφοράκο, καλό θα είναι να επισημάνουμε ότι εκτός από αυτά που βρέθηκαν υπάρχουν κι αυτά που ...δε βρέθηκαν.

Αυτά που διακινούν προς πάσα κατεύθυνση η «Ζήμενς» και πολυεθνικές όπως η «Ζήμενς» (Εκτός αν κανείς πιστεύει ότι το «λάδωμα» ήταν αποκλειστική πατέντα της συγκεκριμένης εταιρείας).

Τα «μαύρα χρήματα» που κινούνται στους λαβυρίνθους ενός τεράστιου συστήματος ...αγωγών, όπου πρόσβαση έχουν αποκλειστικά οι οικονομικά ισχυροί.

Μιλάμε για τους ανώνυμους τραπεζικούς λογαριασμούς, τις «τρίτες» χώρες με ειδικές διεθνείς συμβάσεις και ανύπαρκτους οικονομικούς ελέγχους ή τις περίφημες παράκτιες εταιρείες.

Ενα δίκτυο που κανείς δε θέλει να πειράξει. Ιδιαίτερα μάλιστα όσοι ορκίζονται στο όνομα της διαφάνειας.