Σ' ένα καφενείο στα Λακώνια της Κρήτης ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια η φιλία των Χρήστου Θηβαίου - Γιάννη Χαρούλη, που συνεχίστηκε με την πρόσκληση του πρώτου προς τον νεαρό τότε Κρητικό τραγουδιστή να συμμετέχει στο μεγάλο αφιέρωμα για τον Νίκο Ξυλούρη στο Λυκαβηττό (2002). Φέτος, οι δύο καλλιτέχνες, επιχειρούν για πρώτη φορά να παντρέψουν τις αναζητήσεις τους στη μουσική, σ' ένα πρόγραμμα με τραγούδια τους αλλά και τραγούδια δημιουργών που αγαπούν. Ερμηνευτές σπάνιας εκφραστικότητας και οι δύο, συναντώνται αύριο (31/8) στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα και στις 3 Σεπτέμβρη, στη σκηνή της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.

«Μετά από τόσα χρόνια έφτασε η στιγμή να συνεργαστούμε επί σκηνής, επί ίσοις όροις, με έναν άνθρωπο, που τον σέβομαι, τον εκτιμώ και τον θαυμάζω», λέει ο Χρήστος Θηβαίος, αναφερόμενος στη συνεργασία του με τον Γιάννη Χαρούλη. «Στο πρόγραμμα είμαστε και οι δύο ο καθένας με το δικό του προσωπικό ήχο. Επί σκηνής βρισκόμαστε εγώ με το γκρουπ μου, ο Γιάννης με το δικό του σχήμα, ο Γιάννης με το δικό μου, εγώ με το σχήμα του Γιάννη και οι δυο μας διαρκώς μαζί πάνω στη σκηνή με μια ποικιλία ήχου.Τραγουδάμε δικά μας κομμάτια αλλά και των Παπάζογλου, Σαββόπουλου, Μικρούτσικου, Θαν. Παπακωνσταντίνου, Μούτση, Λοΐζου...».

-- Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου από τις μέχρι σήμερα εμφανίσεις σας;

«Είναι πάρα πολύ συγκινητική, αρκεί να αναφέρω ότι στο Ηράκλειο είχαμε 3.000 εισιτήρια. Πιστεύω πάρα πολύ στον καθημερινό άνθρωπο, ο οποίος όταν του αποδείξεις ότι μιλάς ειλικρινά και ότι είσαι σαφής και στους μουσικούς, και στους κοινωνικούς, και στους πολιτικούς σου στόχους, έρχεται να σε στηρίξει. Ο κόσμος θέλει ειλικρίνεια. Και αυτό το βλέπουμε και στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ που γεμίζουν από κόσμο, όχι μόνο του συγκεκριμένου χώρου. Ο κόσμος διψάει για το διαφορετικό, αρκεί να του αποδείξεις ότι είσαι ειλικρινής».

-- Στη δεκατετράχρονη μουσική σας διαδρομή, με ποια κριτήρια πορεύεστε;

«Δημιουργικά, το βασικό είναι να είμαι ειλικρινής σ' αυτό που κάνω. Οχι μόνο να είμαι ένας καλός επαγγελματίας, αλλά να υπάρχει και λόγος ύπαρξης σ' αυτά που κάνω. Σίγουρα μου έκαναν την τιμή να μου δώσουν τραγούδια τους μεγάλοι συνθέτες όπως οι Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Ανδρέου και Βασίλης Δημητρίου. Στον τελευταίο δίσκο μου "Πέτρινοι Κήποι", που είχε έναν περιβαλλοντολογικό χαρακτήρα, συνεχίζεται αυτό το πράγμα. Υπάρχουν τραγούδια, που μιλάνε για τον καθημερινό μέσο Ελληνα, ο οποίος στο τέλος της μέρας ανθίζει μέσα στα τσιμεντένια κουτιά που ζούμε. Είναι κάτι που μου προέκυψε από τη συναναστροφή μου με τον κόσμο. Ενα από τα μεγαλύτερα βραβεία που μου έχει δώσει αυτή η δουλειά είναι η άμεση συναναστροφή μου με τον καθημερινό άνθρωπο. Και η εκτίμησή μου είναι μεγάλη γι' αυτόν που ξεκινάει το πρωί να πάει στη δουλειά, στην οικοδομή ή αλλού, και ο οποίος έρχεται μετά να μου δώσει τα χρήματά του και το χρόνο του. Αυτό με πληροί ως τυχερό άνθρωπο, γιατί μου επιτρέπει να συνεχίσω αυτό που κάνω με αγάπη και με αξιοπρέπεια».

-- Εξάλλου, τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει ζωή.

«Ασφαλώς. Και δεν μπορεί να υπάρξει τέχνη αν δεν υπάρχει και πολιτική συνείδηση».

-- Σήμερα, που η ζωή γίνεται ολοένα και δυσκολότερη, με τους κολασμένους της γης να πληθαίνουν, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης;

«Πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει σίγουρα στο μυαλό του κάτι για να συνεχίσει αυτό που κάνει, για να συνεχίσει να εκπαιδεύει τον κόσμο στο όνειρο και την ελπίδα. Νομίζω ότι και εγώ και οι συνάδελφοί μου αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Για παράδειγμα, η επόμενη δισκογραφική δουλειά μου - αυτή που θ' ακολουθήσει το λάιβ δίσκο που ετοιμάζω - αφορά στην αιματηρή εξέγερση των μεταλλωρύχων της Σερίφου, στις 21 Αυγούστου 1916, που διεκδικούσαν το οκτάωρο. Σε ελληνικό έδαφος, στο Μεγάλο Λιβάδι Σερίφου, εκτελέστηκαν τέσσερις εργάτες μεταλλωρύχοι από τους χωροφύλακες του βασιλιά, κάτω από την επίβλεψη Γερμανών εργολάβων. Με αφορμή την αιματηρή αυτή εξέγερση, ο επόμενος δίσκος μου θα έχει συνδικαλιστικό χαρακτήρα... Γιατί πιο πολύ με απασχολεί η διατήρηση του οκταώρου παρά η γρίπη. Και είναι ντροπή όσοι το διεκδικούμε να φαινόμαστε σε κάποιους γραφικοί. Θα ήθελα, όπως γιορτάζεται η Πρωτομαγιά, να τιμάται και αυτή η επέτειος όπου τέσσερις εργάτες μεταλλωρύχοι εκτελέστηκαν, επειδή διεκδικούσαν το οκτάωρο».

-- Και σήμερα «εκτελούνται» καθημερινά εργαζόμενοι επειδή διεκδικούν τα στοιχειώδη. Πληθαίνουν οι απολύσεις, οι εκβιασμοί, σε πολλούς τομείς ωράριο δεν υφίσταται...

«Σου λένε: Κάτσε στ' αυγά σου για να 'χεις φαγάκι...»

-- Μιλήσατε για πολιτική συνείδηση του καλλιτέχνη...

«Ασχετα αν αυτό δε βγαίνει συνέχεια στο τραγούδι, νομίζω ότι αυτή η στάση πρέπει να υπάρχει. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου μας τρέφουν άνθρωποι που εργάζονται. Μπορούμε κι εμείς με το δικό μας τρόπο να είμαστε διαρκώς παρόντες στη διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης».

-- Σήμερα πολιτικό, κοινωνικό τραγούδι υπάρχει και πώς εκφράζεται;

«Υπάρχει και είναι το τραγούδι των τραγουδοποιών. Του Μάλαμα, του Πασχαλίδη, του Πορτοκάλογλου, του Θαν. Παπακωνσταντίνου, του Θάνου Μικρούτσικου που παρουσιάζει μια απόλυτη πολιτική παράσταση με τα "Υπόγεια Ρεύματα"».

-- Κάποιες φορές οι τραγουδοποιοί διακατέχονται από μια εσωστρέφεια...

«Αυτό είναι αλήθεια. Και για να είμαι ειλικρινής αυτό το έχει ανάγκη ο τραγουδοποιός. Για να μπορέσει να βγάλει όσο σκοτάδι έχει μέσα του και να το ερμηνεύσει μετά σε φως».

-- Τα τραγούδια όμως που τελικά έχουν μείνει είναι αυτά που συνδέονται με μια ζωντανή πραγματικότητα. Που εκφράζουν τα αιτήματα, τις αγωνίες, όσα νιώθει ο άνθρωπος...

«Σίγουρα. Ομως, δυστυχώς δεν μπορούμε διαρκώς να βγάζουμε τέτοια τραγούδια. Μπορούμε όμως να έχουμε τη συνείδηση, ώστε τη στιγμή που θα μιλήσουμε για κάτι που πιστεύουμε ότι έχει μια δεδομένη αισθητική, να λειτουργεί παράλληλα ένα δεδομένο πολιτικό συναίσθημα και νεύμα. Συμβαίνουν διαρκώς πράγματα που μας δίνουν αφορμές για να αγγίξουμε τον κόσμο...Είμαι ένας τραγουδοποιός που αν δε διαβάσει δε γράφει και αν δεν ακούσει δε συνθέτει».

-- Τα τραγούδια σας πριν δισκογραφηθούν τα προβάρετε στον κόσμο ή πρώτα τα ετοιμάζετε στο στούντιο και μετά τα παρουσιάζετε;

«Πρώτα τα προβάρω στον κόσμο. Μετά έρχεται η στιγμή να τα συγκεκριμενοποιήσεις μέσα σου και μπαίνεις στο στούντιο και αρχίζεις να γράφεις. Το στούντιο σε βοηθάει στην ολότητα του σχεδίου και στη συγκεκριμένη άποψη που θα έχει ο δίσκος».

-- Και φέτος συμμετέχετε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Κεντρικό του σύνθημα, σε μια εποχή αντικομμουνιστικής υστερίας, είναι η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού...

«Τρόμαξα βλέποντας ένα πρωτοσέλιδο της "Ελεύθερης Ωρας" που έλεγε ότι ο κομμουνισμός είναι σκέψη του σατανά. Οταν ήμουνα πριν χρόνια στο πανεπιστήμιο έβλεπα σε κείμενα τέτοιες απόψεις, που μέσα μου καταγράφονταν ως μεσαίωνας. Οταν όμως αυτό το βλέπω σήμερα δεν είναι αστείο...».

-- Και όταν σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση εξισώνει τον κομμουνισμό με τη ναζιστική θηριωδία.

«Για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι κάποτε αυτό θα γινόταν. Για να μπορέσουν να ξορκίσουν μια ιδεολογία χρειάστηκε να την εξομοιώσουν με μια θηριωδία. Και αυτός είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να ξορκίσεις κάτι. Ειδικά στην ιδεολογική περίοδο που διανύουμε, η οποία διαρκώς αποπέμπει τις επιλογές. Δηλαδή είσαι αποδιοπομπαίος τράγος έτσι και πεις ότι εγώ είμαι με αυτό, δεν είμαι και με εκείνο...Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και στο όνομα της οικολογίας υπάρχουν πολιτικά κόμματα που λειτουργούν στην ιδέα μιας μετριοπάθειας. Σου λέει ο άλλος δεν είμαι συντηρητικός, είμαι οικολόγος. Αλλά στην περίπτωση που είμαι οικολόγος είμαι κόκκινος οικολόγος. Το θέμα δεν είναι να φυτέψεις ένα δεντράκι, αλλά να σταθείς δίπλα στους οικοδόμους, να κάνεις μια πορεία, να έχεις διαρκή πολιτική συνείδηση».