2. «Οταν έρθει το Κομμουνιστικό Κόμμα στην εξουσία, θα μας βάλει να σπάμε πέτρες στην εξορία» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Τι πρωτόγονος αντικομμουνισμός. Από κάποιον που ξεκίνησε την καριέρα του μέσα από το λάιφ στάιλ και τώρα πρωταγωνιστεί στην ταινία παραγωγής του Συνασπισμού «Παιδί για καρπαζιές», σε σκηνοθεσία Αλαβάνου, περιμέναμε περισσότερα: Τουλάχιστον να φροντίσει να ανανεώσει το αντικομμουνιστικό του οπλοστάσιο, να πάρει, ας πούμε, ιδέες από τα κείμενα των Τζούλιο Αντρέα Εβολα, του Αλέξανδρου Ντούγκιν ή του Βαλεντίν ντε Σαιν-Πουάν.
3. Ο αντικομμουνισμός στις μέρες μας χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Στις νευρώσεις πολυτελείας ορισμένων δημοσιογράφων που γεμίζουν με φληναφήματα εφημερίδες για την τιμή των όπλων των αφεντικών τους, και στα σοβαρά κέντρα που αυτή την εποχή σκοπεύουν να μας πουλήσουν όσο πιο ακριβά μπορούν την αγγλοσαξωνική παιδεία, προβάλλοντας τις αθάνατες αρετές της ελεύθερης οικονομίας σε βάρος της μαρξιστικής διαχείρισης.
4. Η αόριστη και μεσοβέζικη Αριστερά είναι ένας ακόμη πόλος έλξης των απανταχού αντικομμουνιστών. Καλλιεργεί το χαμαιλεοντισμό ως πλεονέκτημα προκειμένου να μπορεί να απολαμβάνει, «ελεύθερα» από κάθε εσωτερικό έλεγχο, που θα μπορούσε να κλονίσει τις συναλλαγές της με το σύστημα. Ο ρόλος της απέναντι στο κίνημα είναι να κηδεύει τις ιδέες του με τον χειρότερο τρόπο, μεγεθύνοντας τα πάθη της Ιστορίας του κινήματος με ευρηματικότητα αντάξια της δεξιάς προπαγάνδας. Δεν αρκεί να καταδικάζουμε φραστικά τις πρακτικές της αόριστης Αριστεράς, ούτε να κρίνουμε με ψυχολογικούς όρους, όπως αυτόν της μνησικακίας, που μπορεί, να κινούν τη συμπεριφορά αρκετών προσώπων στους κύκλους της. Πρόκειται για ταξικούς αντιπάλους κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι η αόριστη Αριστερά είναι μια επιχειρηματική υπόθεση και τίποτα άλλο.
5. Ο αντικομουνισμός δοκιμάζεται από μια δύναμη που δεν της δίνουν καμία σημασία οι τεχνικοί της εξουσίας. Αυτήν της καθημερινότητας. Εκεί δοκιμάζονται όλα, και, είτε το θέλει είτε όχι, ο πολίτης αναγκάζεται να ζυγίζει το καθετί που εμφανίζεται μπροστά του. Ο ευδαιμονισμός που πλασάρει το θέαμα γίνεται χαρτοπόλεμος όταν συγκεντρώνεται η οικογένεια γύρω από το τραπέζι για να ψηλαφήσει την αλήθεια της. Εκεί πάνε κατά διαόλου όλες οι αρχές που διέπουν τη θεάρεστη κοινωνία μας, και το μόνο που επιζεί είναι η ευθύτητα απέναντι στο περιβάλλον.
6. Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να μας φοβίσει είναι ο αντικομμουνισμός. Οσο μας πιέζει, τόσο πιο ψηλά είμαστε. Οσο επιδιώκει τον κλονισμό στις γραμμές του κινήματος, τόσο περισσότερο ικανούς μας κάνει και ελεύθερους. Οσο μακιγιάρει την πραγματικότητα προσπαθώντας να την εξωραΐσει, τόσο επιδεινώνει την εικόνα της. Οσο πιο πολύ αδιαφορεί για το πρόσωπό μας, τόσο μεγαλώνει η πείνα και η δίψα μας για αξιοπρέπεια.