Motion Team |
Οι παράλληλοι βίοι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ την τελευταία 20ετία έχουν να επιδείξουν πολλά κεφάλαια, με κοινό παρονομαστή την εξυπηρέτηση της όλο και πιο βαθιάς εμπλοκής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, με την προσδοκία για μια καλύτερη θέση για την άρχουσα τάξη στο νέο ιμπεριαλιστικό καταμερισμό.
Η παράθεση που ακολουθεί παρακάτω αυτών των κεφαλαίων είναι αποκαλυπτική της συμπόρευσης και της ταύτισης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τις στρατηγικές επιλογές του ιμπεριαλισμού:
-- Η διαδικασία αυτή έχει μπει σε μια ρότα από το 1980, που την ακολουθούν με συνέπεια οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ξεκίνησε με την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τον Οκτώβρη του 1980, επί κυβέρνησης Γ. Ράλλη, χωρίς να οριστούν όρια ευθύνης στο Αιγαίο, δηλαδή χωρίς αναγνωρισμένα, για το ΝΑΤΟ, σύνορα στο Αιγαίο. Την εκκρεμότητα διατήρησαν οι κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου μετά το 1981 και στη δεκαετία του 1990, τόσο η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη, όσο και η μετά το 1993 κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, που αποδέχθηκαν τις αλλαγές στο δόγμα και στη δομή του ΝΑΤΟ, που οδήγησαν στην κατάργηση των εθνικών ορίων επιχειρησιακής ευθύνης.
-- Με το Ελσίνκι, Δεκέμβρης 1999, άνοιγε, παράλληλα με την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, και το δρόμο για εφ' όλης της ύλης διάλογο και όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα. Μια διαπραγμάτευση αποκλειστικά επί των τουρκικών διεκδικήσεων. Μια τέτοια «εφ' όλης της ύλης» διαπραγμάτευση είχε προαναγγείλει η Συμφωνία της Μαδρίτης, τον Ιούλη του 1997, όπου η κυβέρνηση Κ. Σημίτη αποδέχθηκε μετά την κρίση των Ιμίων (Γενάρης 1996), που συνδέθηκε με την τουρκική θεωρία περί «γκρίζων ζωνών», την ύπαρξη στο Αιγαίο «ζωτικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων» της Τουρκίας. Ακολούθησε η «βήμα προς βήμα» προσέγγιση με την Τουρκία της κυβέρνησης Σημίτη, που η σημερινή κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή ονομάζει «πολιτική σταδιακής εξομάλυνσης».
-- Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη μετά το 1996 και του Κ. Καραμανλή μετά το 2004, έκλεισαν την εκκρεμότητα που υπήρχε και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Αποδέχθηκαν την υπαγωγή του εναέριου χώρου του Αιγαίου στο αεροπορικό στρατηγείο της Σμύρνης, που έχει Αμερικανό διοικητή και Τούρκο υποδιοικητή, χωρίς βέβαια να υπάρχουν εθνικά όρια στο Αιγαίο, αφού αυτά είχαν προ πολλού καταργηθεί.
-- Η πρόσφατη, Mάης 2009, συμφωνία για παράλληλη κατάργηση των δύο ΝΑΤΟικών κέντρων αεροπορικών επιχειρήσεων (6ο και 7ο CAOC) σε Εσκί Σεχίρ και Λάρισα και συγχώνευσή τους σε ένα νέο, στο CAOC-4 στη Λάρισα, που υπάγεται στη Σμύρνη με εναλλασσόμενους στη θέση του διοικητή Ελληνα και Τούρκο αξιωματικό, σηματοδοτούν τη συνδιαχείριση του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική «ομπρέλα».
-- Για την ολοκλήρωση αυτού του κύκλου των ΝΑΤΟικών ρυθμίσεων, έμενε προς τακτοποίηση το θέμα της διασύνδεσης μέσω Σμύρνης των ραντάρ ελέγχου των εναέριων χώρων Ελλάδας και Τουρκίας, πράγμα που ήταν και το αντικείμενο των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων που έγιναν στις 21 Ιούλη 2009 στο ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Σμύρνης και παραμένουν ανοιχτές.
Η συνειδητή ένταξη της Ελλάδας στο δόγμα του ΝΑΤΟ, στο δόγμα της στρατηγικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ, στο ιμπεριαλιστικό δόγμα της ΕΕ, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι επικίνδυνη για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, για τα κυριαρχικά δικαιώματα που εκχωρούνται στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αφού συνδέεται με την ακόρεστη αρπακτικότητα του κεφαλαίου, που φτάνει έως τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να γιατί μένει έξω από το περιεχόμενο της εκλογικής μάχης αυτό το κρίσιμο ζήτημα.
Το ΚΚΕ είναι εναντίον της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς και η θέση του αυτή για μη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι απολύτως συνυφασμένη με τη διεθνή συνεργασία και συστράτευση, εναντίον, όμως, του ιμπεριαλισμού.
Το πρόβλημα της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και της συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό δόγμα έχει και την εξής πλευρά που την είχε πάντα, αλλά τώρα είναι πιο οξυμένη. Οτι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες είναι οξύτατοι. Και στο εσωτερικό της ΕΕ, και εκτός.
Το να λέει η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ότι «μέσω της ΕΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου θα λύσουμε τα προβλήματα» δεν ισχύει. Η Τουρκία κάνει παραβιάσεις και θα κάνει περισσότερες, όσο περισσότερο προωθείται η στρατηγική της συμμαχία με τις ΗΠΑ και όσο βλέπει ότι τη διεκδικεί ως πρώτο σύμμαχο η Ρωσία. Και, επομένως, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί τής δίνουν πόντους, πέρα από τους εσωτερικούς παράγοντες ή τους ίδιους παράγοντες που αφορούν την κυρίαρχη τάξη στην Τουρκία. Και στην περίπτωση αυτή, οι ιμπεριαλιστές διαλέγουν ένα σύμμαχο ανάμεσα στους συμμάχους. Τα πράγματα θα οξυνθούν και θα περιπλακούν. Με το νερό, το φυσικό αέριο, τους αγωγούς, κλπ. Και δεν ξέρουμε σε τι κινδύνους μπορούμε να μπούμε.
Η απάντηση πρέπει να είναι άμεση από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τώρα, με την ψήφο τους στο ΚΚΕ και, παράλληλα, με τη μαχητική συμμετοχή τους στην αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη.