Η Μυτιλήνη ήταν το μοναδικό νησί του Αιγαίου που κρατήθηκε στη Γερμανοϊταλική Κατοχή ολότελα ΕΑΜικό. Αυτό δεν άρεσε στη μαύρη αντίδραση. Ετσι, τα Χριστούγεννα του 1944, ο Λεσβιακός Λαός κατέβηκε στα «Μπλόκια» της Μυτιλήνης και απέτρεψε την απόβαση των «μαύρων» που διοικούσε ο Turubull κι ο Σκόμπι απ' την Αθήνα.

Η νέα κατοχή ματαιώθηκε!

«Go back»! Κραυγή κεραυνός, από το λαό της Λέσβου στους πραιτοριανούς του Σκόμπι. Δύο μερόνυχτα αγωνίζονταν οι Αγγλοι να κολλήσουν τα αποβατικά τους στα «Μπλόκια», για να βγάλουν τους μαύρους στρατιώτες και τα σύνεργα που θα αλυσοδένανε ξανά το λαό της Μυτιλήνης.

Αγρυπνος, βρεγμένος μέχρι το κόκαλο, κουρασμένος, ξυπόλυτος ο λαός υπερασπίζεται το νησί του. Κι είναι Χριστούγεννα του 1944 και το χιονόνερο, μαζί με τ' άγρια κύματα, που σπάνε στα «Μπλόκια», κάνουν την παραμονή του κόσμου στο λιμάνι δραματική. Αντέχει όμως, γιατί ο κόσμος αυτός θέλει μια πατρίδα λεύτερη και λαοκρατούμενη.

Ο Αγιασιώτης ποιητής Στρατής Αναστασέλης στο ποίημά του «Ξτουγινιάτκα Πισκέσα», περιγράφει με τη χαρακτηριστική ντοπιολαλιά τον ξεσηκωμό του λεσβιακού λαού:

«Φόρτουσις τριγιά¹ καράβια/ τσ' ήρτις πόξου π' του λιμάνι./ Είχις μέσα μαύβρα κτάβια²/ τσι

λουγιώ λουγιώ χαρμάνι

Πας τα «Μπλόκια» θα σταθούμι/ να μας φα του ξιροβόρ./ Μο φακίρδις³ να μη δούμι/ τσι

φασίστις ιμουβόρ.

Εν Μπλόκια Ξτούγινα, 1944»

Η νομιμοποίηση της τρομοκρατίας που ακολούθησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ανάγκασε πολλούς πατριώτες να πάρουν τα όπλα και να ξαναβγούν στο βουνό. Από τα τέλη του 1945 σχηματίζονται οι πρώτες ένοπλες ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού στη Λέσβο, η δράση των οποίων σταμάτησε πολύ αργότερα (2 Οκτώβρη 1950) από την πτώση και του τελευταίου προπύργιου του ΔΣΕ στο Βίτσι (29-30/8/1949).

Ο φόρος αίματος βαρύς, για ν' αναδείξει τη Λέσβο στην πρωτοπορία των αγωνιστικών και δημοκρατικών παραδόσεων της πατρίδας μας. Φτάνει ν' αναφερθεί ότι μόνο ένα μικρό χωριό, η Αγιάσος, έδωσε στον αγώνα 34 από τα καλύτερα παλικάρια της, οι περισσότεροι των οποίων σκοτώθηκαν σαν μαχητές του ΔΣΕ.

Μάλιστα, η ΚΟ Αγιάσου του ΚΚΕ τιμώντας τη μνήμη τους, αλλά και την ιστορία του τόπου, εξέδωσε ένα γραπτό ντοκουμέντο, στο οποίο περιέχονται τα κύρια γεγονότα που έζησε τότε ο κόσμος του ακριτικού νησιού και ιδιαίτερα της Αγιάσου.

Πιστοί και σήμερα στις πλούσιες αγωνιστικές παραδόσεις τους, οι άνθρωποι της Λέσβου καταγγέλλουν και αντιπαλεύουν την αντιαγροτική πολιτική κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ενωσης, που οδηγεί στη συρρίκνωση του εισοδήματός τους και στην καταστροφή των νοικοκυριών τους.

Μπορεί η Αγιάσος το καλοκαίρι να συγκεντρώνει πολύ τουρισμό και τα δρομάκια με τα καλντερίμια να τα περπατάνε χιλιάδες περαστικοί, δε γνωρίζουν όμως ότι οι κάτοικοι του γραφικού αυτού χωριού του σκαρφαλωμένου πάνω στην καταπράσινη πλαγιά του Ολύμπου, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Απ' τα βασικότερα, η πλημμελής παροχή του νερού στα σπίτια και η ιατρική περίθαλψη.

Οι δυο νέοι γιατροί που υπηρετούν στο Αγροτικό Ιατρείο Αγιάσου κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά με τι υποδομή και επιστημονικά μέσα; Το αγροτικό ιατρείο είναι ένα μικρό σπίτι ακατάλληλο, όλο υγρασία και δικαιολογεί απόλυτα τις έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων ότι είναι ξεχασμένοι από την κυβέρνηση.

Πρόβλημα για την Αγιάσο αποτελεί και η συγκοινωνία, καθώς τα αραιά δρομολόγια με τη Μυτιλήνη δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες του χωριού. Ενα ακόμη αίτημα των Αγιασωτών είναι η ολοκλήρωση του αποχετευτικού δικτύου.