Το βάθεμα των αντιδραστικών - αντιλαϊκών πολιτικών σε όλα τα μέτωπα με σταθερή τροχιά και σε βάθος χρόνου τουλάχιστον μιας δεκαετίας, απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο από τις επόμενες κυβερνήσεις. Αυτό προκύπτει από τις αξιώσεις που προβάλλουν οι εμποροβιομήχανοι, που εκπροσωπούνται από πέντε διμερή επιμελητήρια, σε μια έκδοση - «χάρτα» των αξιώσεών τους με τίτλο «άξονες και δράσεις μιας μεταρρυθμιστικής πολιτικής». Τα επιμελητήρια Ελληνοαμερικανικό, Ελληνοβρετανικό, Ελληνοϊταλικό, Ελληνογαλλικό, Ελληνογερμανικό, οι εκπρόσωποί τους ως κατ' εξοχήν εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα, δίνουν στα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για τη διασφάλιση και αύξηση της κερδοφορίας του. Αιχμή του δόρατος των αξιώσεων των εμποροβιομηχάνων είναι:

Πρώτο, η παραπέρα αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και η εξασφάλιση ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, μέσα απο τη μείωση των αποδοχών και την παραπέρα ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Δεύτερον, η αύξηση των εσόσων του δημοσίου με την ταυτόχρονη μείωση της λεγόμενης φορολογικής επιβάρυνσης του κεφαλαίου, κάτι που σημαίνει ακόμα περισσότεροι φόροι για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Τρίτον, η μείωση των κρατικών δαπανών με ταυτόχρονη αύξηση των οικονομικών επιδοτήσεων και κινήτρων προς το κεφάλαιο, που σημαίνει μεγαλύτερο «ψαλίδισμα» των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.

Τέταρτον, πολύπλευρες παρεμβάσεις στον τομέα της δημόσιας διοίκησης, ώστε αυτή να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις - ανάγκες εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, με αντιδραστικές αλλαγές στο σύστημα παιδείας-υγείας και εισαγωγή νέων δεδομένων ακόμα και για την αξιολόγηση του νομοθετικού έργου, αφού απαίτησή τους είναι «αξιολόγηση όλων των νέων νόμων και ρυθμίσεων με κριτήριο τις επιπτώσεις τους στην ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, η πλήρης υποταγή της φιλοσοφίας και των στοχεύσεων των ασκούμενων πολιτικών στα συμφέροντά τους.

Για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους συντάκτες του σχετικού κειμένου, είναι σαφές ότι η εκδήλωση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, επιτείνει και καθιστά περισσότερο από πριν επιτακτική την ανάγκη άμεσης εφαρμογής των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμα και αν τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε να εξασφαλιστεί αξιόλογη κερδοφορία του κεφαλαίου χάρη στους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, στις σημερινές συνθήκες η θετική πορεία των επιχειρήσεων είναι περισσότερο συνυφασμένη με τα μεταρρυθμιστικά - αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας και τα οποία πρέπει άμεσα να τεθούν σε εφαρμογή από όποιο κόμμα του δικομματισμού βρεθεί στην κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Αλλωστε, οι εμποροβιομήχανοι εκφράζουν την ικανοποίησή τους και για το ΠΑΣΟΚ και για τη ΝΔ, αφού «οι θέσεις τους κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, υπολείπονται πολύ, όμως, ως προς ένα ολοκληρωμένο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα», όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου Γ. Γραμματίδης.

Το βέβαιο είναι ότι πολλά από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στην αντιλαϊκή «χάρτα» των εμποροβιομηχάνων είτε έχουν δρομολογηθεί από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε περιλαμβάνονται ως στόχοι στα προγράμματά τους. Χαρακτηριστικό είναι, ακόμη, ότι όπως αναφέρθηκε κατά την παρουσίαση της συγκεκριμένης «μελέτης» που, μάλιστα, θα... επικαιροποιείται σε τακτά χρονικά διαστήματα, το περιεχόμενό της αποτελεί μια επεξεργασία των θέσεων και προτάσεων που ακούστηκαν από πέντε πρώην υπουργούς και στελέχη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια αντίστοιχων εκδηλώσεων που διοργάνωσαν τα συγκεκριμένα επιμελητήρια. «Πήραμε τις προτάσεις των πολιτικών και τις εμπλουτίσαμε με τη δική μας εμπειρία», είπε ο Γ. Στουρνάρας, ο ένας από τους δύο συντάκτες του τελικού κειμένου και στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και σήμερα επιστημονικός διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) του ΣΕΒ.

Ιδού μια σειρά από τα μέτρα που απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο να υλοποιηθούν χωρίς χρονοτριβή, «με πολιτικό θάρρος και αποφασιστικότητα»:

• Μείωση στα επόμενα δύο χρόνια του συνολικού μισθολογικού κόστους του Δημόσιου Τομέα.
• Αυστηρή συγκράτηση των μισθών και κάθε είδους αμοιβών στο Δημόσιο τομέα.
• Καθιέρωση του αίσχους του λεγόμενου ελάχιστου κοινωνικού μισθού «με έμφαση στη σταδιακή θέσπιση, ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που θα υποβοηθά την κινητικότητα και την προσαρμογή του εργατικού δυναμικού στο νέο αναπτυξιακό πρότυπο».
• Παραπέρα μείωση των συντάξεων με πρόσχημα τον έλεγχο των δαπανών του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Μείωση των συντάξεων όλων των Ταμείων στα επίπεδα των συντάξεων του ΙΚΑ.
• Το ποσοστό μεταβολής των συντάξεων θα πρέπει να υπολείπεται των αντίστοιχων αυξήσεων στους μισθούς, με αποτέλεσμα να αυξάνεται όλο και περισσότερο το χάσμα ανάμεσα σε μισθούς και συντάξεις.
• Επανεξέταση των Βαρέων και Ανθυγιεινών επαγγελμάτων και «αυστηρότερη» εφαρμογή των κριτηρίων για τη χορήγηση αναπηρικών συντάξεων.
• Κατάργηση όσων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών «δε λειτουργούν αποτελεσματικά ή δεν εξυπηρετούν αμιγώς κοινωνικούς στόχους».
• Κατάρτιση νέου μισθολογίου για τους νεοπροσλαμβανόμενους δημόσιους υπάλληλους με στόχο τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων με πρόσχημα τον «εξορθολογισμό των δαπανών του δημοσίου για μισθοδοσία».
• Πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο, «αυστηρή συγκράτηση των μισθών και κάθε είδους αμοιβών στο Δημόσιο».
• Αύξηση της φορολογίας των καυσίμων και τσιγάρων, έτσι ώστε να προσεγγιστούν με ταχύτερο ρυθμό τα κατώτατα όρια που θέτει η ΕΕ.
• Επιβολή «περιβαλλοντικού φόρου» για αυτοκίνητα συμβατικής τεχνολογίας και θέπιση κινήτρων για απόσυρσή τους.
• Καθιέρωση Κέντρων Εξυπηρέτησης Επιχειρήσεων (ΚΕΕ) για την ταχύτερη εξυπηρέτηση επιχειρήσεων.
• Διευκόλυνση των επιχειρηματιών να εγκαθιστούν επιχειρήσεις μέσω του Εθνικού Χωροταξικού και του κτηματολογίου.
• Απόσυρση του κράτους από τους τομείς προϊόντων και υπηρεσιών στους οποίους δραστηριοποιούνται «ανταγωνιστικά» ιδιώτες και συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, από τομείς, δηλαδή, όπου έχει ενδιαφέρον να δραστηριοποιηθεί κερδοφόρα το μεγάλο κεφάλαιο.
• Σταδιακή εξομοίωση της εργατικής νομοθεσίας των ΔΕΚΟ με αυτή που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα.
• Εντατικοποίηση των αναδιαρθρώσεων και της εμπορευματοποίησης στην Παιδεία με τρόπο που να διευκολυνθεί η παραπέρα παρέμβαση των επιχειρήσεων με βάση τα συμφέροντά τους, τον έλεγχο τόσο των προγραμμάτων σπουδών και του περιεχομένου της εκπαίδευσης όσο και της αξιολόγησης των πτυχίων.
• Λόγος γίνεται μεταξύ των άλλων για «ενίσχυση των υποδομών και διαδικασιών πιστοποίησης» και «εναρμόνιση εκπαιδευτικών προγραμμάτων σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας».
• Προσέλκυση «των καλύτερων πανεπιστημίων του κόσμου στην Ελλάδα» για να εγκαταστήσουν δικές τους σχολές.
• «Ευέλικτη» οργάνωση του χρόνου εργασίας και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με υπολογισμό μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.
• Αύξηση της νόμιμης υπερωριακής απασχόλησης και μείωση του κόστους υπερωριών, επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.
• Ενίσχυση του θεσμού των τοπικών και περιφερειακών συμφώνων απασχόλησης.
• «Εκσυγχρονισμός» νομοθεσίας περί αναγκαστικών τοποθετήσεων, κάτι που με βάση αξιώσεις που έχουν εκφραστεί τελευταία απροκάλυπτα από βιομήχανους, παραπέμπει σε μείωση του ποσοστού ΑΜΕΑ που είναι υποχρεωμένοι να έχουν στις επιχειρήσεις τους.
• Απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρισμού με την παροχή καθορισμένων και σταθερών αποδόσεων για τους επενδυτές.
• Παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων των γυναικών στη δουλειά με νέο θεσμικό πλαίσιο για τη γυναικεία απασχόληση «με στόχο την εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής των γυναικών».
• Αρση του καμποτάζ με το ωμό και πρωτάκουστο επιχείρημα ότι «θα έχει κόστος για 700 το πολύ οικογένειες αλλά θα ευνοήσει το κοινωνικό σύνολο»!
• Ιδιωτικοποίηση των λιμανιών.
• Κατάργηση των αγροτικών επιδοτήσεων και υποταγή κάθε σχεδιασμού γύρω από την αγροτική πολιτική στις επιταγές της ΚΑΠ.

Πολλά από τα μέτρα που κωδικοποίησαν και προβάλλουν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, είναι ρυθμίσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προβλέπονται και εμπεριέχονται στα προγράμματα τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Από εδώ ακριβώς πηγάζει και η εκτίμηση-βεβαιότητα ότι όποιο κόμμα και να κερδίσει τις εκλογές, τους εργαζόμενους τους περιμένει μία νέα ακόμα πιο σφοδρή επίθεση. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στο σύνολό τους οφείλουν να αποδυναμώσουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τη φωνή του ΚΚΕ στην κάλπη. Να εμπιστευτούν το μόνο Κόμμα που βρίσκεται αταλάντευτα και αδιαπραγμάτευτα απέναντι στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, που με συνέπεια αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς.