Κενά εκπαιδευτικών μουσικής αγωγής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε σχολεία νοσοκομείων, αλλά και στα νηπιαγωγεία, καλύπτει το ερευνητικό πρόγραμμα «CALM» του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με φοιτητές οι οποίοι διδάσκουν μουσική στα σχολεία στα πλαίσια των μουσικοπαιδαγωγικών μαθημάτων χωρίς να πληρώνονται για ένα ολόκληρο εξάμηνο.

Σε ανακοίνωση του ΑΠΘ σημειώνεται σχετικά με τους όρους λειτουργίας του ερευνητικού προγράμματος ότι κάθε εξάμηνο, 20 με 25 τεταρτοετείς ή πεμπτοετείς φοιτητές, του μαθήματος «Εισαγωγή στη Μουσική Παιδαγωγική», δημιουργούν ομάδες 2-4 φοιτητών και βρίσκουν σχολεία που δεν έχουν καθηγητή μουσικής, προκειμένου: Για ένα ολόκληρο εξάμηνο η κάθε ομάδα να αναλάβει τη διδασκαλία μουσικής, σε μία τάξη ενός δημόσιου νηπιαγωγείου, δημοτικού, γυμνασίου ή λυκείου, διδάσκοντας τους μαθητές μία ή δύο φορές την εβδομάδα (ανάλογα με την απόσταση του κάθε σχολείου από το πανεπιστήμιο). Το ερευνητικό πρόγραμμα CALM χρηματοδοτείται από τον Ειδικό Λογαριασμό του ΑΠΘ και γίνεται από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών, τα Τμήματα Νομικής και Οικονομικών του ΑΠΘ.

Οι φοιτητές δουλεύουν τσάμπα στα δημόσια ελληνικά σχολεία και δεν πληρώνονται ούτε σα να έκαναν πρακτική άσκηση. Από την άλλη, η επιλογή των σχολείων γίνεται μέσα από το ίδιο το πρόγραμμα με στόχο να γίνει μάθημα μουσικής σε σχολεία φτωχών αστικών και επαρχιακών περιοχών της χώρας, όπου δε διορίζονται μουσικοί δάσκαλοι. Επίσης, σε σχολεία με μεγάλη συγκέντρωση Τσιγγανόπαιδων, Πομάκων ομογενών, οικονομικών μεταναστών, μαθητών με ειδικές ανάγκες. Ουσιαστικά, αποδεικνύεται ότι η μουσική αγωγή λείπει πραγματικά από ένα μεγάλο κομμάτι του εκπαιδευτικού συστήματος. Η συντριπτική πλειοψηφία των διευθυντών και δασκάλων των σχολείων «επιθυμούν» τη συνέχιση της συνεργασίας με το CALM, σύμφωνα με το δελτίο του ΑΠΘ, γεγονός που αποδεικνύει, τουλάχιστον, ότι υπάρχει πραγματική έλλειψη της μουσικής αγωγής στα σχολεία.

Μια σημαντική πλευρά του προγράμματος σπουδών και της ίδιας της λειτουργίας των ΑΕΙ οφείλει να είναι η δημιουργία προϋποθέσεων σύνδεσης της θεωρητικής διδασκαλίας με την πρακτική μέσα και έξω από το Πανεπιστήμιο, όχι για να τους εξοικειώσει στην υποταγή, όπως γίνεται με την απλήρωτη εργασία που προσφέρουν για ένα ολόκληρο εξάμηνο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτή η ανάγκη για την εκπαίδευση των φοιτητών θα μπορούσε να καλυφθεί με θεσμοθέτηση Πρακτικής Ασκησης, για όλους τους φοιτητές κι όχι «εθελοντικά» μέσα από προγράμματα, η οποία θα πρέπει να υπηρετεί την ανάγκη γνωριμίας του αυριανού εργαζόμενου με τη θέση και το ρόλο του στην παραγωγή και κατά τη διάρκεια της άσκησης ο φοιτητής θα πρέπει να έχει πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα.