«Πίσω από τα πράγματα κρύβομαι για να με βρείτε, / αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα. / Θ' αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου. / Θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας». Και είναι πολλά εκείνα που άγγιξε το χέρι του, ο λόγος του... Οπως μεγάλη είναι και η ανάγκη μας, στους δύσκολους καιρούς μας, να σμίξουμε με τα όσα μας άφησε. Ο ποιητικός, ο αγωνιστικός, ο ανθρώπινος δρόμος του Γιάννη Ρίτσου, του ποιητή που έμελλε να γίνει ο ποιητής του λαού μας - μακρύς, δημιουργικός, δίχως σύνορα. Οπως και «ο κόσμος», που «δεν έχει σύνορα, και από τις πληγές των ανθρώπων ξεκινάνε τα πέλαγα». Γι' αυτές τις «πληγές» μίλησε, αυτούς τους ανθρώπους που «δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό» συντρόφεψε, αυτό τον κόσμο ύμνησε, μαζί με τις ομορφιές και τις αξίες της ζωής.

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του ποιητή της Ρωμιοσύνης, που με την ευαισθησία του ύμνησε την επανάσταση και τον έρωτα. Πικρή η απουσία του, η παρακαταθήκη του, όμως τεράστια, μέσα από το ογκώδες και πολυποίκιλο έργο του. Ο δημιουργός, που θεωρούσε τιμή του την ένταξή του στο ΚΚΕ, ήταν αυτός που μας ταξίδεψε στις «γειτονιές του κόσμου», που αφουγκράστηκε αυτούς που «δέντρο το δέντρο, πέτρα - πέτρα πέρασαν τον κόσμο, / μ' αγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τον ύπνο./ Φέρναν τη ζωή στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι». Ηταν αυτός που δίδαξε ήθος, αξίες, στάση ζωής και αγάπησε πολύ τον άνθρωπο, ευλογώντας τον με την ποίησή του. Αυτή την ποίηση, που είναι πάντα ένα ανοιχτό παράθυρο στο μέλλον, παρηγοριά μας σε μέρες ασχήμιας και ιδιοτέλειας.