Πριν την ψήφιση του νόμου Πετραλιά η κυβέρνηση της ΝΔ τρομοκρατούσε τους εργαζόμενους με τη Δαμόκλειο Σπάθη των ελλειμμάτων. Σε 400 δισεκατομμύρια ευρώ, ανέβαζε ο Γ. Αλογοσκούφης το αναλογιστικό έλλειμμα του ασφαλιστικού συστήματος οπλίζοντας τον αντιασφαλιστικό βραχίονα της κυβέρνησης. Τι έφερε όμως για τους εργαζόμενους αυτό το παραλήρημα περί «οικονομικής εξυγίανσης» του συστήματος;

Ο νόμος Πετραλιά τσαλάκωσε εργατικά δικαιώματα και οδήγησε σε:

1. Μείωση των επικουρικών συντάξεων από 20% έως και 69%.

2. Αύξηση του εργάσιμου βίου κατά 5 χρόνια (πάει στα 55), για τις εργαζόμενες με ανήλικα παιδιά. Δηλαδή, ουσιαστικά καταργείται το δικαίωμα των μανάδων ανηλίκων να συνταξιοδοτούνται με μειωμένη σύνταξη.

3. Αύξηση από 50 σε 100 των ελάχιστων ενσήμων που χρειάζονται για την εξασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

4. Αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 58 στα 60, για όσους συμπληρώνουν 35 χρόνια εργασίας.

5. Αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 55 στα 57, για όσους συμπληρώνουν 35 χρόνια εργασίας έχοντας εργαστεί στα ΒΑΕ τουλάχιστον 25 χρόνια.

6. Αύξηση της «ποινής» - του ποσοστού μείωσης των συντάξεων ανά χρόνο - από 4,5% σε 6%, για όσους συνταξιοδοτούνται πρόωρα.

7. Αύξηση του ορίου ηλικίας και στις τρίτεκνες μητέρες από τα ειδικά Ταμεία, αφού εκτός από τα 20 χρόνια εργασίας πρέπει να έχουν συμπληρώσει και το 50ό έτος.

8. Για τις γυναίκες με 10.000 μέρες ασφάλισης στο ΙΚΑ ΕΤΑΜ αυξάνεται κατά τρία χρόνια το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα 57 στα 60.

9. Παρακράτηση του 10% από τους λεγόμενους κοινωνικούς πόρους των Ταμείων, για τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης των Γενεών, που θα προσφέρεται μέσα από την «αξιοποίηση» (βλ. τζόγος) ως ένα καλό κομπόδεμα για το κεφάλαιο και θα καλύπτει τρύπες που ανοίγει η πολιτική που στηρίζει την εισφοροδιαφυγή και εισφοροαπαλλαγή.

10. Σαρωτικές συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις με μείωση παροχών, ειδικά στους κλάδους Υγείας.

Το ίδιο τροπάρι είχε εκφωνηθεί εκ του προπαγανδιστικού άμβωνος και στους δύο προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους. Για αδυναμία καταβολής συντάξεων κινδυνολογούσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1992, πριν την ψήφιση του νόμου Σιούφα, για τον κίνδυνο «κατάρρευσης του συστήματος» κινδυνολογούσε το 2002 και το ΠΑΣΟΚ πριν από το νόμο Ρέππα.

Την κινδυνολογία αυτή, που εκτόξευαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεπικουρούμενοι από τον ΣΕΒ και τις γραφίδες τους στα μέσα των βαρώνων της πληροφόρησης, αλλά και τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, πλήρωσαν και πάλι ακριβά οι εργαζόμενοι. Επιγραμματικά, με τον νόμο Σιούφα η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της πέτυχαν να:

• Αποσυνδέσουν το κατώτερο όριο των συντάξεων του ΙΚΑ από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη.
• Αύξησαν το χρόνο για την κατοχύρωση ασφαλιστικού δικαιώματος από τις 4.050 μέρες Ασφάλισης σε 4.500.
• Επέβαλαν ειδικό καθεστώς για τους ασφαλιζόμενους από 1.1.93 και αύξησαν το όριο ηλικίας στα 65 χρόνια για άνδρες και γυναίκες.
• Αύξησαν τα όρια ηλικίας για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ.
• Αύξησαν τις εισφορές των εργαζομένων.
• Επέβαλαν τη συμμετοχή όλων των ασφαλισμένων στο 25% της τιμής των φαρμάκων.
• Κατάργησαν τον υπολογισμό των δώρων εορτών για τις συντάξεις του ΙΚΑ.

Σήμερα οι συντάξεις των 500 και 600 ευρώ, πέραν της ευελιξίας και της απασχολησιμότητας, πέραν της εισοδηματικής πολιτικής, είναι αποτέλεσμα και αυτού του εκτρώματος.

Το ΠΑΣΟΚ παίρνοντας την κυβερνητική σκυτάλη το 1994, όχι μόνο διατήρησε όλα τα αντεργατικά μέτρα της ΝΔ αλλά με το νόμο 3029/02 προχώρησε σε αλλαγές που καταργούν δικαιώματα και υπονομεύουν παραπέρα το δημόσιο χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Συγκεκριμένα με τον νόμο Ρέππα:

• Μειώνεται η σύνταξη των εργαζομένων στο Δημόσιο και στα ειδικά Ταμεία. Αντί του υπολογισμού της σύνταξης με βάση τον τελευταίο μισθό, ο υπολογισμός θα γίνεται με βάση το μέσο όρο των μισθών της τελευταίας 5ετίας. Η σύνταξη δε θα υπολογίζεται στο 80% του τελευταίου μισθού, αλλά στο 70% του μέσου όρου των μισθών της τελευταίας 5ετίας.
• Προωθείται η ένταξη των ειδικών Ταμείων στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ (Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων - Ενιαίο Ταμείο Μισθωτών), με στόχο την υποβάθμιση, την προς τα κάτω εξίσωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων - παροχών.
• Αυξάνεται το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια μέσω ενός ωμού εκβιασμού. Εκβιασμού, που συνδέει την «παράταση του εργάσιμου βίου» με την «προσδοκία» αύξησης των συντάξεων πείνας και τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, που χειροτερεύουν συνεχώς λόγω της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης.
• Τα βαρέα - ανθυγιεινά επαγγέλματα μπαίνουν σε διαδικασία επανεξέτασης και αποχαρακτηρισμού. Αυτό δηλαδή που έκανε πράξη η απελθούσα κυβέρνηση της ΝΔ.
• Η συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση του ΙΚΑ - ΕΤΑΜ με το 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του Ταμείου και απαλλάσσει το κράτος από οικονομικές υποχρεώσεις ύψους πολλών δισεκατομμυρίων.
• Ανοιξε ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης μέσω των «επαγγελματικών συνταξιοδοτικών ταμείων», που κινούνται στη λογική των τριών πυλώνων.

Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς το ΠΑΣΟΚ, στο σημερινό του πρόγραμμα και στις προεκλογικές του εξαγγελίες «πιάνει το νήμα» ακριβώς απ' αυτό το σημείο και προβάλλει το σύστημα των «Τριών Πυλώνων» ως το ασφαλιστικό μοντέλο του μέλλοντος. Η εξαγγελία της «βασικής σύνταξης» και της αντιστοιχίας του ύψους των συντάξιμων αποδοχών με όλο τον εργασιακό βίο, ανοίγει τον Καιάδα για ένα νέο ασφαλιστικό σύστημα με:

1. Πολύ μικρή κύρια σύνταξη, στο ύψος προνοιακού επιδόματος.

2. Επαγγελματικά - συνταξιοδοτικά ταμεία σε ανταποδοτική - κεφαλαιοποιητική βάση (οι παροχές θα εξαρτώνται από την απόδοση της «επένδυσης» των εισφορών στο Χρηματιστήριο).

3. Ασφάλιση μέσω ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Με τα ίδια όπλα τρομοκρατεί και σήμερα τους εργαζόμενους η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η θεωρία της «καμένης γης», η «δραματική οικονομική κατάσταση» γίνεται και πάλι το όχημα της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Παγιώνει όλο το αντιασφαλιστικό οικοδόμημα της προηγούμενης δεκαπενταετίας και στρώνει το χαλί για να περπατήσει το «νέο μοντέλο».

Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν και πληρώνουν βαρύ φόρο με τον «μπαμπούλα» των ελλειμμάτων. Ποιοι όμως δημιούργησαν τα ελλείμματα - στο βαθμό που αυτά υπάρχουν - στο ασφαλιστικό σύστημα; Οι μόνοι που δεν τα δημιούργησαν είναι οι εργαζόμενοι. Αυτοί πάντα, από το υστέρημά τους και όχι το περίσσευμα, κατέβαλαν τις εισφορές τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι εισφορές αυτές μόνο προς το ΙΚΑ, για το 2010 θα ανέλθουν στο ιλιγγιώδες ποσό των 12,6 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτοί είναι που πληρώνουν και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στα γεράματά τους ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Και αυτοί που δεν πλήρωναν διαχρονικά ήταν και είναι το κράτος και η εργοδοσία. Είναι οι ίδιοι που όχι μόνο δεν πλήρωσαν αλλά και λεηλάτησαν τα αποθεματικά των Ταμείων.

• Σε 58 δισεκατομμύρια ευρώ ανέρχονται οι λεηλατημένοι πόροι της κοινωνικής ασφάλισης την 25ετία 1951-1975.
• Σε 3,5 δισ. ευρώ υπολογίζονται οι απώλειες στο χρηματιστήριο την περίοδο 1999-2002. Σε πάνω από 1 δισ. ευρώ τα χαμένα από την κομπίνα των ομολόγων.
• Τουλάχιστον 3,5 δισ. ευρώ έγιναν βορά στο χρηματιστηριακό τζόγο μέσα στο 2008.
• Πάνω από 5 δισ. κλάπησαν από τα Ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων με την περίφημη «ενοποίηση» τα οποία μπήκαν στα παγκάρια των τραπεζιτών, τους οποίους απάλλαξε από τις υποχρεώσεις τους η κυβέρνηση της ΝΔ. Και το έγκλημα δεν σταματά.σ.
• Στο νέο προϋπολογισμό του ΙΚΑ, και παρά το γεγονός ότι προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ απαιτούσε να καταβληθούν τα χρέη του δημοσίου προς το ασφαλιστικό σύστημα, δεν εγγράφεται ποσό ύψους 4,650 δισ. ευρώ. Και αυτό είναι μόνο ένα μέρος από χρέη προς το ΙΚΑ που είχε δημόσια αναγνωρίσει η προηγούμενη κυβέρνηση.

Ποιον λοιπόν κοροϊδεύουν;

Αρκετά κράτησε το παραμύθι των «ελλειμμάτων». Το μόνο έλλειμμα που μπορούν να αναγνωρίσουν οι εργαζόμενοι είναι το έλλειμμα των δικαιωμάτων τους. Είναι οι εξευτελιστικές συντάξεις, οι κομμένες παροχές, η ακριβοπληρωμένη από την τσέπη τους Υγεία. Και η μόνη υποχρέωσή τους, να παλέψουν ανυποχώρητα για όσα τους στερούν, για όσα τους ανήκουν.