Από δίπλα ο φονιάς. Αυτός που τη χτύπησε με το φορτηγό των κερδών του, την εγκατέλειψε παγωμένη στην άσφαλτο και τώρα φέρνει γλυκά να κερνάει τους παλεύοντες στην εντατική. Σα γαμπρός - μαϊμού, ψεύτικος δηλαδή, ο Παπακωνσταντίνου, ομιλεί με τη σειρά του για εντατική κι ύστερα βγάζει από την τσέπη του τη χώρα σε στικ (stick) και την παραδίδει στη χλεύη των θεατών.
Στικ στ' αγγλικά σημαίνει (άλλωστε στη μητρική γλώσσα του πρωθυπουργού πρέπει να συνεννοούμαστε) παλούκι! Παλούκι λοιπόν ο ...προϋπολογισμός, στην εντατική η χώρα, σ' ένα ροντέο εντυπώσεων της συμφοράς θεατές οι πολίτες της χώρας.
Οταν οι πολιτικοί όροι αντικαθίστανται από ιατρικούς, ψυχιατρικούς, τεχνολογικούς κ.λπ. τότε στην εντατική έχει οδηγηθεί ήδη η πολιτική αυτή καθαυτή. Παρακάμπτεται σε κάθε διαλεκτική της μορφή και εξευτελίζει όλους κι όλες μας μ' ένα stick βαθιά χωμένο στην καρδιά του ανθρώπου ως πολιτικού ζώου.
Θέλει προσοχή αυτή η τακτική ξεπατώματος και αποθάρρυνσης οποιουδήποτε θέλει ν' αντιπαρατεθεί με όρους πολιτικής και ν' αντισταθεί στην εξαθλίωση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων. Πάνε δυο χρόνια που έγραφα εδώ για τη «συναίνεση». Τη λέξη - παγίδα για να τροφοδοτείται και ν' αβγατίζει η ανοχή, η απάθεια, η παραλυτική ιδεοληψία του αδύναμου λαού ότι «τίποτα δεν αλλάζει».
Η χώρα δε βρέθηκε στην εντατική με ευθύνη των εργαζομένων. Δεν την κυβέρνησαν αυτοί κι ούτε έδωσαν εντολή με αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, γνωρίζοντας ότι θα κάνουν χαρακίρι σε δικαιώματα ζωής και κεκτημένα που πλήρωσαν γενιές με τη δική τους ζωή.
«Συνένοχο στο φόνο δεν θα μ' έχετε...», λέει ο Τσακνής με τους Κατσιμιχαίους, γυρίζοντας την πλάτη τους στο μέλλον... Σύντροφοι η... συμμετοχή το νέο - παμπάλαιο παλούκι της σοσιαλδημοκρατικής φενάκης, της περούκας της δεξιάς δηλαδή, μπήγεται βαθιά αυτές τις μέρες που η συζήτηση αρχίζει με μέτρα και τελειώνει με τον προϋπολογισμό ως έναρξη οικονομικού έτους.
Η συμμετοχή στο φόνο, στην αυτοκτονία των εργαζομένων είναι το ζητούμενο. Ωστε «το έθνος» να συντηρήσει την ελίτ του ενταφιάζοντας τον ανθό του, τις πνευματικές και παραγωγικές του δυνάμεις, την πείρα των γερόντων του...
Απ' τον Ρίτσο ως το συλλαλητήριο, μαζί με τα ιδεολογικά πρέπει να βγάλουμε από τα σεντούκια της καθημερινότητας κι όλα τα πολιτισμικά μας γιαταγάνια. Για να μη γινόμαστε ακροατές και θεατές αυτής της βαθιάς επικοινωνιακής περιφρόνησης από τους σωτήρες και μάγους και διαφθορείς. Που έστειλαν μαζί με την οικονομία, τη χώρα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό και τον καθέναν μας στη θέση του res. Του αντικειμένου.
Το ιστορικό υποκείμενο λαός δεν είναι στην εντατική. Κι αυτό φοβούνται.