Ακολουθώντας πιστά βήματα και αξίες, χνάρια αγώνων που δεν έγραψαν μόνο Ιστορία, αλλά άνοιξαν πύλες προς τη δημοκρατία, και γνωρίζοντας παράλληλα πολύ καλά ότι 27 χρόνια αργότερα το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο, χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών πορεύτηκαν χτες στον αγωνιστικό δρόμο του Νοέμβρη. Γιατί «με τον καιρό να είναι κόντρα είναι τιμή να πετάς». Γιατί το τρίπτυχο του Νοέμβρη του '73, τον Νοέμβρη του 2000 μοιάζει πλέον «φτωχό». Γιατί σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εξακολουθεί να σκοτώνει και να διαπράττει φρικιαστικά εγκλήματα εναντίον των λαών όπου Γης. Γιατί σήμερα είναι επίσης η «υγεία» και η «εργασία» που απειλούνται. Γιατί, όπως το φώναξαν χτες χιλιάδες - νέοι κυρίως άνθρωποι - το σήμερα είναι ακριβώς αυτό: «Λιτότητα, ανεργία, τρομοκρατία». Και η παρότρυνσή τους είναι ο μόνος πραγματικός μονόδρομος: «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».

Η χτεσινή πορεία δεν ήταν απλώς πορεία μνήμης και τιμής, ήταν κυρίως πορεία υπόσχεσης. Η δέσμευση αυτών των ανθρώπων πως αύριο, μεθαύριο, όποτε χρειαστεί, αυτοί θα 'ναι εκεί στο δρόμο, να αγωνιστούν, να παλέψουν και να υπερασπιστούν θυσίες κι αγώνες παλαιότερων γενιών, είναι η μεγάλη ελπίδα. Μια ελπίδα που την έβλεπες στα βουρκωμένα μάτια των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, στη δυνατή φωνή των γυναικών, στα σταθερά και σίγουρα βήματα των νέων, στα αδιαπραγμάτευτα συνθήματα των εργαζομένων. Σε όλους αυτούς που ήταν χτες εκεί...

Για μια ακόμα χρονιά στην πρώτη γραμμή - ποιοι άλλοι - αυτοί που τους χρωστάμε τόσα, τα «νιάτα» της Εθνικής Αντίστασης, οι άνθρωποι που από την αρχή έως το τέλος της διαδρομής προς την Αμερικανική Πρεσβεία, δε σταμάτησαν λεπτό να τραγουδούν, να φωνάζουν, να χαμογελούν και να συγκινούν. Οι άνθρωποι που πρόσφεραν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ειρήνη, που πρόσφεραν τα παιδιά τους για τους ηρωικούς αγώνες ενάντια στη χούντα, προσφέρουν σήμερα τη γνώση και τη σοφία τους - συμπυκνωμένη ίσως στο σύνθημα «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος» - προσφέρουν την ίδια τους την ψυχή για ένα καλύτερο αύριο. Για τα παιδιά όλου του κόσμου...

Εντυπωσιακή και η συμμετοχή όλων των φιλειρηνικών κινημάτων, σε μια εποχή που η αιματοχυσία των λαών συνεχίζεται στην Παλαιστίνη, σε μια εποχή που το βαθύ τραύμα της Γιουγκοσλαβίας και το αδίστακτο έγκλημα των ιμπεριαλιστών δεν μπορεί ούτε να ξεχαστεί, ούτε να επουλωθεί. Η ΕΕΔΥΕ μπροστά με το σύνθημα «Κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών, ζήτω η φιλία των λαών», από πίσω η ΠΕΕΔΥΕ να δηλώνει «Ειρήνη, φιλία, συνεργασία, όχι στη νατοϊκή κυριαρχία», αλλά και Επιτροπές Ειρήνης από πολλές περιοχές του Λεκανοπεδίου. Κοινή απαίτηση όλων: «Εξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ».

Πολύ δυναμικά και μαχητικά ήταν φέτος τα μπλόκα των εργαζομένων. Οχι αδικαιολόγητα, αφού τα εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα απειλούνται, αφού ο εργασιακός μεσαίωνας βρίσκεται προ των πυλών. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) με κατακόκκινο πανό και το σύνθημα «Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό» έδινε την κατεύθυνση. Και φυσικά δεν μπορεί να μη γίνει λόγος - για μια ακόμα χρονιά - για την παρουσία των οικοδόμων και τη δυναμικότητά τους.

Σταθερά στο δρόμο του Πολυτεχνείου περπάτησαν και οι γυναίκες της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), αλλά και πάρα πολλές αντιρατσιστικές οργανώσεις που κατέβηκαν με το σύνθημα «Ελληνες και ξένοι, εργάτες ενωμένοι». Μαζί τους οι Κούρδοι που ζουν - τρόπος του λέγειν... - στη χώρα μας, αλλά και «Τα παιδιά της Παλαιστίνης» που κατέβηκαν με πανό με το σύνθημα: «Η νέα τάξη πραγμάτων σκοτώνει».

Ακριβώς πίσω τους ακολουθούσαν τα δεκάδες μπλόκα των φοιτητών, με το πανό της Ιατρικής (βρίσκεται σε κατάληψη) να ξεχωρίζει: «1973 - 2000: "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, υγεία, εργασία"». Που σημαίνει πως ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα...

Βέβαια, και δεν υπάρχει ένας που να μπορεί αυτό να το αμφισβητήσει, το μεγαλύτερο μέρος της πορείας ήταν κι αυτή τη χρονιά καλυμμένο από τα μπλόκα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Χιλιάδες κόκκινες σημαίες ανέμιζαν τη διάθεση αγώνα για ελευθερία, χιλιάδες βήματα ακολούθησαν τα χνάρια που άφησαν μπροστά μας οι παλιότεροι, χιλιάδες φωνές ενώθηκαν στο ξεκάθαρο «μήνυμα»: «Δε σας θέλει ο λαός, πάρτε τις βάσεις σας και μπρος». Ενώθηκαν όμως και στην προοπτική του αγώνα, στην ελπίδα που αυτός γεννά: «Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, με το ΚΚΕ αντίσταση και πάλη». Γιατί το αύριο είναι μπροστά μας και μας θέλει όλους εκεί...

Με χειροκροτήματα, αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και με έντονη συγκίνηση υποδέχτηκαν χτες οι χιλιάδες διαδηλωτές την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου, που κρατούσαν στα χέρια τους μέλη όλων των φοιτητικών παρατάξεων και μπήκε στην κεφαλή της πορείας, η οποία ξεκίνησε λίγο πριν τις τέσσερις το απόγευμα.

«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή», «Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει», «Αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», ήταν μερικά από τα συνθήματα που τράνταξαν χτες τους δρόμους της Αθήνας. «Ενα το χελιδόνι» και «Πότε θα κάνει ξαστεριά», ήταν μερικά από τα τραγούδια που σιγοψιθύρισαν χιλιάδες χείλη. Παιδιά με λουλούδια στα χέρια δίπλα στους παππούδες τους, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τραγουδούν σε όλη τη διαδρομή.

Λίγο πιο πίσω η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας βαδίζει «σταθερά στο δρόμο του Πολυτεχνείου». Τα κινήματα ειρήνης με μπροστάρη την ΕΕΔΥΕ διαδηλώνουν το αίτημα να πέσει η Νέα Τάξη των ιμπεριαλιστών. Τα μέλη του ΠΑΜΕ τονίζουν την ανάγκη για συνέχιση του αγώνα ενάντια στα μονοπώλια.

Η κεφαλή της πορείας φτάνει στο «Χίλτον». Εκεί βρίσκονται εκατοντάδες φίλοι της ειρήνης, εκατοντάδες άνθρωποι που επιμένουν να θυμούνται τους ήρωες της εξέγερσης. Χειροκροτούν και εισχωρούν και αυτοί με τη σειρά τους πίσω από τα πανό εργατικών σωματείων και Επιτροπών Ειρήνης.

Η πορεία φτάνει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας περιμένουν και σε αυτό το σημείο για να υποδεχτούν, να χειροκροτήσουν και να ρίξουν λίγα λουλούδια στην αιματοβαμμένη σημαία.