Ο Νεκτάριος - ένας από τους δύο (αμφότεροι συμβασιούχοι) που δουλεύουν στη μηχανοργάνωση - λέει: «Δε γεννηθήκαμε όλοι δουλεύοντας στο δημόσιο. Οι περισσότεροι από μας δουλέψαμε στον ιδιωτικό τομέα. Εγώ δούλευα στη μεγαλύτερη ναυτιλιακή εταιρεία. Ηταν μια περίοδος που διώχνανε κόσμο συνέχεια. Το μόνο που προσωρινά τους φρέναρε ήταν μια ποσόστωση που έβαζε ο νόμος. Ξέραμε λοιπόν ότι κάθε μήνα θα απολυθούν 4 εργαζόμενοι. Αυτό γινόταν επί δύο χρόνια. Ηταν χειρότερο και από αυτό που ζούμε, εμείς. Τώρα είναι το άγχος μια φορά τον χρόνο. Τότε ήταν κάθε μήνα.

Εδώ, όπως και στη ναυτιλιακή, ήταν μια πρόταση. Ψάχνουν άνθρωπο, θες να έρθεις; Εχω περίπου 15 χρόνια στους υπολογιστές. Ηρθα για να δουλέψω. Τα σαββατοκύριακα που κάθομαι είναι ελάχιστα. Γιατί τα 700 ευρώ, ίσα που καλύπτουν το δάνειο για το σπίτι. Η γυναίκα μου είναι άνεργη. Αρα πρέπει να δουλεύω απογεύματα, πρέπει να δουλεύω σαββατοκύριακα για να έχω μια αξιοπρεπή ζωή. Στη ΓΓΑ έχω κάτσει πολλές φορές περισσότερες ώρες από αυτές που προβλέπει το ωράριό μου αλλά δεν έχω πάρει ποτέ ούτε μια υπερωρία»...

Ο Στέλιος από το '95 που τελείωσε τον στρατό ως το '97 δούλευε ανασφάλιστος στον ιδιωτικό τομέα... Το '97 μπήκε να δουλέψει στον ΟΠΑΠ με 3 ένσημα τη βδομάδα... Στη ΓΓΑ πήγε το 2002 ως απογευματινός κλητήρας (τώρα είναι σε άλλον τομέα). «Εχω δύο παιδιά και καθημερινά έρχομαι από τους Θρακομακεδόνες. Αν χρησιμοποιήσω τη συγκοινωνία είναι περίπου 2,5 ώρες το "πήγαινε" και άλλες τόσες το "έλα". Αναγκάζομαι λοιπόν να παίρνω το αυτοκίνητο. Τα μηνιαία μου έξοδα, μόνο για αυτό είναι από 160 ως 200 ευρώ. Να μην αναφερθώ στα άλλα. Το τελευταίο μου (λέει με πικρό χαμόγελο)... κατόρθωμα; Επειδή πριν μερικές μέρες βάφτισα το δεύτερο γιο μου, έχω μείνει με ανασφάλιστο αυτοκίνητο για ένα μήνα».