ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ.-- Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και στην αρένα των κλιματικών αλλαγών σφράγισαν και αυτήν τη Σύνοδο του ΟΗΕ, αφήνοντας στις αναπτυσσόμενες χώρες το δυσανάλογο βάρος των επιπτώσεων της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος. Τα παζάρια, οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και οι αντιθέσεις έδιναν και έπαιρναν μέχρι την ύστατη στιγμή, με την κόντρα ΗΠΑ - Κίνας να προβάλλει ως η μεγαλύτερη. Οι απανωτές συναντήσεις του Προέδρου Ομπάμα με τους ηγέτες Αυστραλίας, Ιαπωνίας, Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Αιθιοπίας, Μπανγκλαντές,Κολομβίας και Ρωσίας δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν θετικές εντυπώσεις, καθώς περισσότερο φάνηκαν σαν μέρος των δημόσιων σχέσεων του Προέδρου, παρά σαν ειλικρινείς προσπάθειες για την επίτευξη ουσιαστικής, διεθνώς δεσμευτικής συμφωνίας...

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές που είχαν πρόσβαση στα προσχέδια της «απόφασης» έως το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, ως πιθανότερο αποτέλεσμα θεωρούνταν η υπογραφή ενός τρισέλιδου κειμένου με την ονομασία «Σύμφωνο της Κοπεγχάγης». Φημολογούνταν πως θα υπήρχαν αόριστες «δεσμεύσεις» για μειώσεις των αερίων του θερμοκηπίου γύρω στο 50% έως το 2050 στα επίπεδα της δεκαετίας του '90, ενώ ενδέχεται να υπάρχει αναφορά στην «απόφαση» των πλούσιων χωρών για έως και 80% μείωση του διοξειδίου του άνθρακα για την ίδια χρονική περίοδο. Πιθανή φαινόταν και μία αναφορά για περιορισμό της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη στους 2 βαθμούς Κελσίου στα προβιομηχανικά επίπεδα με επανεξέταση του ζητήματος το 2016 και αναθεώρηση του ορίου στον ενάμιση βαθμό Κελσίου. Δεν αποκλειόταν και η λεκτική «δέσμευση» για τη δημιουργία ενός ταμείου βοήθειας των αναπτυσσόμενων χωρών έναντι των κλιματικών αλλαγών, που θα χρηματοδοτηθεί ετησίως με μερικές δεκάδες δισ. δολάρια.

Ωστόσο, όλα αυτά κρίνονταν ως τουλάχιστον ανεπαρκή από πολλές αναπτυσσόμενες χώρες που υφίστανται και τις χειρότερες επιπτώσεις από τις κλιματικές αλλαγές. Οι λατινοαμερικάνικες χώρες της ALBA, για παράδειγμα, ανακοίνωσαν πως δε θα αναγνωρίσουν καμία «συμφωνία» στην Κοπεγχάγη... Δυσαρέσκεια εξέφραζαν και πολλές αφρικανικές χώρες, καθώς έβλεπαν και αυτή τη διεθνή σύνοδο να καταλήγει σε ναυάγιο, με «συμφωνίες» κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των πολυεθνικών, που ευθύνονται πρωτίστως για τις κλιματικές αλλαγές και τώρα, ως δήθεν ευαίσθητες, προωθούν την «πράσινη ανάπτυξη», για να διατηρήσει στην πραγματικότητα την κερδοφορία του το μεγάλο κεφάλαιο.