Επανεκδόθηκαν από την «Σύγχρονη Εποχή»
Τα ποιήματα αυτά, που δε συμπεριλαμβάνονται σε κανέναν από τους τόμους των ποιητικών «Απάντων» ή μεμονωμένων εκδόσεων με έργα του Ρίτσου, δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά από το 1933 έως 1981 συγκέντρωσε και κατέγραψε η ακαταπόνητη, γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο και ποιητή Γ. Ρίτσο, Αικατερίνη Μακρυνικόλα, προετοιμάζοντας το πραγματικά πολύτιμο βιβλίο της «Εργογραφία του Γιάννη Ρίτσου». Ο ποιητής, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Κόμματος για τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, ανέθεσε την έκδοση αυτών των ποιημάτων στον εκδοτικό οίκο του εμπνευστή, δημιουργού και τροφοδότη του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, υπό τον τίτλο «Συντροφικά Τραγούδια». Και, φυσικά, στην έκδοση προτασσόταν, παρότι χρονικά επόταν των ποιημάτων της δεκαετίας του 1930, το ποίημα - ύμνος «ΕΑΜ».
Η έκδοση (όπως και οι προηγούμενες) προλογίζεται από τον - εκλειπόντα από χρόνια - αγωνιστή του ΕΑΜ και συγγραφέα Νίκο Παπανδρέου. Ο ίδιος, αναφερόμενος στο γεγονός ότι ο αναγνώστης αυτής της συλλογής ποιημάτων του Ρίτσου διαπιστώνει χρονικές διακοπές, λ.χ. από το 1936 στο 1945, από το 1947 στο 1953, από το 1966 στο 1974, επισημαίνει ότι τα κενά αυτά «σημαδεύουν τις ώρες της νύχτας που πέρασαν από τη ζωή του τόπου: τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, το αποκορύφωμα του αιματηρού οργίου της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας, τη νεοφασιστική τυραννία της χούντας» και ότι οι διακοπές των δημοσιεύσεων «δε σημαίνουν καθόλου ότι ο ποιητής σταμάτησε το τραγούδι του. Η δημιουργική του πορεία συνεχιζόταν πάντοτε, χωρίς διακοπές, ακόμα και τις ώρες του πιο πηχτού ζόφου».
Το βιβλίο κλείνει ο Γιάννης Ρίτσος, απευθυνόμενος με «Μια σημείωση» (γραμμένη στις 27/4/ 1981) στους αναγνώστες αυτών των ποιημάτων, τονίζει: «Οι σύντροφοι ξέρουν. Κι έτσι θα διαβάσουν τούτα τα τραγούδια κι έτσι θα μιλήσουν: εαμικά, συντροφικά».