Το προσχέδιο νόμου για τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, που, μαζί με άλλα έχουν εγκαθιδρύσει τη «ζούγκλα» στην αγορά εργασίας - κατά την έκφραση του αρμόδιου υπουργού, όχι μόνο δεν προστατεύει τους εργαζόμενους, αλλά επί της ουσίας διαιωνίζει αυτή τη ζούγκλα. Το προσχέδιο που το υπουργείο έδωσε στη δημοσιότητα, κρατά σε απόλυτη ισχύ τα «μπλοκάκια», την εκ περιτροπής εργασία, τη μερική απασχόληση, την ενοικίαση, τη διαθεσιμότητα, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας κλπ. Μεταξύ άλλων προβλέπει:

• Για τα γνωστά «μπλοκάκια» ότι «εφόσον η εργασία παρέχεται αυτοπροσώπως αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στον ίδιο εργοδότη για τρεις συνεχείς μήνες, τεκμαίρεται ότι υποκρύπτει σύμβαση εξαρτημένης εργασίας..». Ετσι, τα μπλοκάκια δεν καταργούνται, αλλά υποτίθεται ότι έτσι μετά την πάροδο τριών μηνών, θα τεκμαίρεται σχέση εξαρτημένης εργασίας. Μόνο, που αυτή η τεκμηρίωση είναι κενό γράμμα, αφού τις περισσότερες φορές, το «μπλοκάκι επιβάλλεται στον εργαζόμενο, επειδή αυτός αναζητά εργασία, έχει ανάγκη αυτή την εργασία και έτσι υποκύπτει στις απαιτήσεις του εργοδότη. Τυχόν καταγγελία του εργοδότη, θα σημαίνει απλώς ότι «λύεται η συνεργασία», αφού ο εργοδότης μπορεί να αντικαταστήσει τον εργαζόμενο με έναν νέο για τους επόμενους τρεις μήνες.
• Στην εκ περιτροπής εργασία προβλέπεται πως «ο εργοδότης αντί καταγγελίας της σύμβασης μπορεί να επιβάλλει σύστημα εκ περιτροπής απασχόλησης, η διάρκεια της οποίας δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι μήνες στο ίδιο ημερολογιακό έτος...». Ο περιορισμός όμως αυτός των εργάσιμων ημερών, σε τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι, στριμωγμένος στη γωνία παραμένει ο εργαζόμενος, που απειλείται είτε με απόλυση, είτε με κλείσιμο της επιχείρησης. Πολύ περισσότερο, που το δικαίωμα της εργοδοσίας δεν καταργείται, αλλά μπορεί να ανανεωθεί για άλλους έξι μήνες το επόμενο έτος.

• Για τη μερική απασχόληση προβλέπεται πως: «Αν παραστεί ανάγκη για πρόσθετη εργασία πέρα από τη συμφωνηθείσα ο εργαζόμενος έχει υποχρέωση να την παράσχει, αν είναι σε θέση να το κάνει και η άρνησή του δεν αντίκειται στην καλή πίστη. Σε περίπτωση παροχής εργασίας πέραν της συμφωνημένης, ο μερικώς απασχολούμενος δικαιούται αντίστοιχης αμοιβής με προσαύξηση 10%. Ο μερικώς απασχολούμενος μπορεί να αρνηθεί την παροχή εργασίας πέραν της συμφωνημένης, όταν η μερική απασχόληση λαμβάνει χώρα κατά πάγιο τρόπο».

Η όλη ρύθμιση, περισσότερο βοηθάει την ευρύτερη χρήση της μερικής απασχόλησης, παρά τον περιορισμό της. Καταρχήν εξασφαλίζεται στον εργοδότη η δυνατότητα, ενώ προσλαμβάνει τον εργάτη για μερική απασχόληση να αυξάνει μονομερώς και όποτε το έχει ανάγκη τις ώρες εργασίας. Ο εργάτης είναι όμηρος των απαιτήσεων του εργοδότη. Σε έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη να φέρει στο σπίτι το μεροκάματο, κάθε εργοδοτική απαίτηση γίνεται αδήριτη αναγκαιότητα. Η προσαύξηση του 10%, έτσι και αλλιώς είναι πολύ μικρότερη από την προσαύξηση για την υπερωριακή απασχόληση στους εργαζόμενους με πλήρη απασχόληση.

• Και το νέο καθεστώς διαιωνίζει το αίσχος της «ενοικίασης» εργατών και εργατριών. Με δεδομένο αυτό, είναι τουλάχιστον προκλητικό το υπουργείο να προβλέπει: «Η παραχώρηση μισθωτού σε έμμεσο εργοδότη επιτρέπεται μόνο για συγκεκριμένους λόγους που δικαιολογούνται από έκτακτες, πρόσκαιρες και εποχιακές ανάγκες. Η διάρκεια της απασχόλησης του μισθωτού από τον έμμεσο εργοδότη δεν επιτρέπεται να είναι μεγαλύτερη από δώδεκα μήνες περιλαμβανομένων και των ανανεώσεων, οι οποίες γίνονται με έγγραφο τύπο. Κατ' εξαίρεση επιτρέπεται η υπέρβαση της διάρκειας αυτής κατά μέγιστο όριο τους 18 μήνες, σε περίπτωση αναπλήρωσης μισθωτού του οποίου η σύμβαση για οποιοδήποτε λόγο είναι σε αναστολή. Σε περίπτωση υπέρβασης των χρονικών ορίων που τίθενται από την παρούσα παράγραφο, επέρχεται μετατροπή της υπάρχουσας σύμβασης σε σύμβαση αορίστου χρόνου με τον έμμεσο εργοδότη. Σε περίπτωση συνέχισης της απασχόλησης του μισθωτού από τον έμμεσο εργοδότη μετά τη λήξη της διάρκειάς της και της τυχόν ανανέωσής της με σύναψη νέας σύμβασης εργασίας, χωρίς να μεσολαβεί χρονικό διάστημα σαράντα πέντε (45) (ημερολογιακών) ημερών, θεωρείται ότι πρόκειται για σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου μεταξύ του μισθωτού και του έμμεσου εργοδότη».

Η πραγματικότητα έχει δείξει ότι οι εταιρείες ενοικίασης ζούνε ανεξέλεγκτα, είναι ασύδοτες και επιβάλλουν την πιο σκληρή εκμετάλλευση. Κανένας νόμος στα χαρτιά δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι ο δανεισμός θα γίνεται για έκτακτους και πρόσκαιρους λόγους, ούτε βέβαια έχει αξία πρακτική η πρόβλεψη ότι μετά την υπέρβαση των χρονικών ορίων θα γίνεται αορίστου χρόνου. Γιατί, μετά από 12 μήνες, ο εργοδότης μπορεί να ανακυκλώνει το προσωπικό με νέους ενοικιαζόμενους και η φάμπρικα θα συνεχίζεται. Και είναι κοροϊδία, να επιτρέπεται το 12μηνο και δήθεν να καμώνονται ότι το πρόβλημα υπάρχει όταν ξεπερνιέται αυτό το όριο. Πολύ περισσότερο, που σε ορισμένες περιπτώσεις δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να κρατά τον ενοικιαζόμενο και για 18 μήνες.

• Το όπλο της «διαθεσιμότητας», της μείωσης δηλαδή των ημερών εργασίας, με πρόσχημα την κατάσταση της επιχείρησης παραμένει στα χέρια της εργοδοσίας. Ιδιαίτερα, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, η δυνατότητα αυτή είναι σκέτη τρομοκρατία. Η εφαρμογή του μεταφράζεται σε μείωση κατά το ήμισυ του εργατικού εισοδήματος και βέβαια η πρόβλεψη ότι «Σε περίπτωση εξάντλησης του τριμήνου, προκειμένου να τεθεί εκ νέου ο ίδιος εργαζόμενος σε διαθεσιμότητα απαιτείται και η παρέλευση τουλάχιστον τριών (3) μηνών» είναι απλά παρηγοριά στον άρρωστο..!
• Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας στην πράξη σηματοδοτεί την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, την καταστρατήγηση του οχτάωρου και του επτάωρου. Η πρόβλεψη ότι «Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ του εργοδότη και του αντίστοιχου κλαδικού σωματείου ή της αντίστοιχης ομοσπονδίας, το θέμα μπορεί να παραπέμπεται από τον ενδιαφερόμενο στις υπηρεσίες μεσολάβησης και διαιτησίας του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ)» βγάζει από τη μέση την επιτροπή - που προέβλεπαν οι προηγούμενο νόμοι - όπου υπήρχε πλειοψηφία εργοδοτικών και κυβερνητικών εκπροσώπων, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί την ουσία αυτών των νομοθετημάτων που είναι η προσαρμογή του χρόνου εργασίας στις ανάγκες των επιχειρήσεων, ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα της παραγωγικής διαδικασίας.