Η σχετική κατευθυνόμενη φιλολογία που αναπτύσσεται, μέσα από τον αθλητικό και τον πολιτικό Τύπο, τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, τις δηλώσεις «αρμοδίων» και παραγόντων, αποκρύπτει συστηματικά τις βασικές αιτίες του φαινομένου, που είναι:

Πρώτον, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, με τα κοινωνικά αδιέξοδα που δημιουργεί στους νέους και την οργή που συσσωρεύει στην ψυχή τους.

Δεύτερον, ότι όλοι οι μηχανισμοί του αστικού κράτους θέλουν να κατευθύνουν τους νέους είτε στην υποταγή είτε στη χρήση της τυφλής βίας ως μέσου εκτόνωσης και αποπροσανατολισμού της συσσωρευμένης οργής τους.

Τρίτον, την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου, με την ασύδοτη δράση μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, των γνωστών ΠΑΕ, που λυμαίνονται το χώρο του ποδοσφαίρου και συντηρούν συνεχώς ένα πολύμορφο κλίμα βίας και «πολέμου» για την εξυπηρέτηση των τεράστιων και ανταγωνιστικών συμφερόντων τους.

Αποσιωπώντας, λοιπόν, σκόπιμα τις πραγματικές αιτίες του φαινομένου - γιατί δεν τη συμφέρει να αναδειχτούν - αναλαμβάνει η αστική «πολιτεία» να διαχειριστεί και να αξιοποιήσει προς όφελος των γενικότερων αντιλαϊκών σχεδιασμών της, το εκρηκτικό μείγμα, που η ίδια δημιουργεί με την πολιτική της.

Η συνταγή της διαχείρισης της βίας στα γήπεδα, με παραλλαγές φυσικά, είναι δοκιμασμένη και στη χώρα μας και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Καταστολή των «ταραξιών», παρακολούθηση και φακέλωμα των θεατών, προληπτικοί έλεγχοι, απαγορεύσεις εισόδου ή μετακινήσεων οπαδών κλπ. Εμπλουτίζεται, ωστόσο, ανάλογα με τις γενικότερες ανάγκες του συστήματος.

Αυτό που χρειάζεται να γίνει κατανοητό είναι ότι η κατασταλτική αντιμετώπιση της βίας στους αθλητικούς χώρους, εξυπηρετεί τη νομιμοποίηση στη λαϊκή συνείδηση της γενικότερης κρατικής και εργοδοτικής βίας και τρομοκρατίας, τον εθισμό σε αυτήν και τελικά την αποδοχή της. Τα γήπεδα προσφέρονται από κάθε άποψη ως «εργαστήρια» δοκιμών εφαρμογής νέων μεθόδων καταστολής και χειραγώγησης για ολόκληρη την κοινωνία και ιδιαίτερα τη νεολαία.

Τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, ξετυλίγεται από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών μια επιχείρηση καταδίκης, ποινικοποίησης και καταστολής της «βίας» γενικά. Δηλαδή, ακόμη και μορφών της οργανωμένης λαϊκής πάλης, που σκόπιμα κατατάσσονται σωρηδόν μαζί με την κοινή ή οργανωμένη εγκληματική δραστηριότητα. Ενώ φυσικά μένει στο απυρόβλητο και καθαγιάζεται η οργανωμένη κρατική και εργοδοτική βία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι καθόλου τυχαίες ή μεμονωμένες οι απαράδεκτες προτάσεις της ΕΠΟ, oι οποίες, μεταξύ άλλων, έρχονται και σε αντίθεση ακόμη και με ισχύουσες γενικές συνταγματικές και ποινικές διατάξεις. Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία προτείνει την εκτεταμένη χρήση καμερών και ενεργοποίηση «κλειστού κυκλώματος» παρακολούθησης, την ανάθεση σε ιδιωτικές εταιρείες security καθηκόντων προληπτικού σωματικού ελέγχου ακόμη και συλλήψεων θεατών. Την καθιέρωση ακόμη πιο σκληρού «ιδιώνυμου» αδικήματος για τους «ταραξίες» των γηπέδων, την ονομαστική δημοσιοποίηση των καταδικαστικών αποφάσεων μέσω πληρωμένων καταχωρίσεων από τις ΠΑΕ(!), τη μείωση των ορίων ηλικίας για τον καθορισμό της ποινικής ανηλικότητας κλπ.

Οι προτάσεις αυτές - σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, Σπ. Βούγια, περί ανάγκης να φύγει η δημόσια αστυνομία μέσα από τα γήπεδα και να αναλάβει έναν πιο επιτελικό κατασταλτικό ρόλο έξω από αυτά - δεν πρέπει να υποτιμηθούν, ανεξάρτητα από το πότε θα εφαρμοστούν, όπως δείχνουν οι πρόσφατες δηλώσεις του γγΑ, Π. Μπιτσαξή, σύμφωνα με τις οποίες «η παρουσία της αστυνομίας ακόμα στους αθλητικούς χώρους είναι απολύτως απαραίτητη ... Μακάρι να φτάσουμε σε ένα σημείο, στο οποίο αυτή η θέση να μπορεί να μεταβληθεί από τις εξελίξεις».

Με τις δηλώσεις αυτές, φαίνεται ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να δεχθεί τις προτάσεις - ή ένα μέρος αρχικά των προτάσεων - των ποδοσφαιρικών εταιρειών, σύμφωνα με τις οποίες τα γήπεδα θα είναι απόλυτα φέουδα στην επικράτεια των ΠΑΕ. Οι οποίες θα μπορούν να χρησιμοποιούν τη δική τους ιδιωτική αστυνομία, τους δικούς τους δηλαδή ιδιωτικούς στρατούς, στους οποίους το κράτος θα εκχωρήσει την άσκηση ακόμη και ευαίσθητων για τα θεμελιώδη δικαιώματα καθηκόντων δημόσιας εξουσίας. Οπως είναι η εξουσία για επιβολή μέτρων καταναγκασμού, δηλαδή για καταστολή.

Στην ουσία, πρόκειται για την εφαρμογή της κατεύθυνσης που εφαρμόζεται παγκόσμια από τον ιμπεριαλισμό και από αρκετά καπιταλιστικά κράτη, με τους ιδιωτικούς στρατούς και την ιδιωτικοποίηση της «ασφάλειας». Επομένως, έχει σημαντική αξία, οι απαράδεκτες και γενικότερα επικίνδυνες για τις λαϊκές ελευθερίες αυτές προτάσεις, να συναντήσουν την καθολική καταδίκη των φιλάθλων, των αθλητικών φορέων, του λαού και της νεολαίας ευρύτερα.

Και συγχρόνως, να δημιουργηθεί ένα μαζικό κίνημα με αιτήματα που θα στοχεύουν στην αιτία του προβλήματος. Που θα διεκδικεί ένα πλαίσιο ριζικών αλλαγών, με βασικούς άξονες την αμφισβήτηση και κατάργηση του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου (γενικότερα του αθλητισμού), τη διάλυση των ΠΑΕ και την απόδοση των ποδοσφαιρικών γηπέδων στο λαό. Την καλλιέργεια και ανάπτυξη του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, την καθιέρωση και στήριξη του μαζικού - λαϊκού αθλητισμού, στην κατεύθυνση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης της χώρας. Στο επίκεντρο της οποίας θα βρίσκεται η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού και της νεολαίας.