Η ανάγκη, να οργανωθούν οι εργάτες της ΕΝΚΛΩ σε ταξική κατεύθυνση, συσπειρωμένοι στην ΟΕΚΙΔΕ και σε συντονισμό με όλο τον κλάδο, προβάλλει πιο επιτακτική μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στον Ομιλο. Οι 700 εργάτες της «ΕΝΚΛΩ» βρίσκονται απλήρωτοι εδώ και ένα χρόνο, ενώ ο πέλεκυς της ανεργίας κρέμεται πιο κοφτερός πάνω απ' τις ζωές τους, μετά και την παραίτηση του προέδρου του ΔΣ της εταιρείας Θ. Λαναρά και άλλων τριών μελών του ΔΣ, με συνέπεια η εταιρεία από προχτές να βρίσκεται χωρίς διοίκηση.

Την ίδια στιγμή, οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ) ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποπροσανατολίσουν τους εργάτες και να υποταχθούν αμαχητί στις αντεργατικές μεθοδεύσεις εργοδοσίας και κυβέρνησης. Από προχτές βρισκόταν σε εξέλιξη νέα παρέμβαση με την οποία ζητούσαν να δοθούν στο Λαναρά όλα τα λεφτά που του έχει τάξει η κυβέρνηση. Χτες για το ίδιο ζήτημα έκαναν συνάντηση με τον υφυπουργό Οικονομικών Φιλ. Σαχινίδη. Ενώ αποδεικνύεται περίτρανα, και με τραγικό τρόπο για τους εργάτες, ότι η εργοδοσία δε δίνει δεκάρα για τις οικογένειές τους, όπως πάσχιζαν να τους πείσουν οι εργατοπατέρες, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δε διστάζουν απροσχημάτιστα να φωνάζουν για να πάρει λεφτά ο Ομιλος. Συνεχίζουν ξεδιάντροπα να λένε στους εργάτες ότι η μοίρα τους είναι κοινή με τη μοίρα του Ομίλου. Εχουν εγκληματικές ευθύνες για τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και γι' αυτό πρέπει να καταδικαστούν ολόπλευρα.

Είναι οι ίδιοι που κάθε φορά που έκλεινε μια επιχείρηση (όπως έγινε με τη «Σίσσερ Πάλκο» το 2003) καλούσαν τους εργάτες όχι να παλέψουν για σταθερή και μόνιμη εργασία αλλά να δεχτούν τα προγράμματα απασχόλησης που τους πέταγαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου και η ΕΕ για να τους ξεγελάσουν και να απορροφήσουν την οργή τους. Προγράμματα προσωρινής απασχόλησης, από τα οποία οι εργαζόμενοι τις περισσότερες φορές αργούσαν να πάρουν ακόμα και τα ψίχουλα με τα οποία αμείβονταν.

Οι εξελίξεις στον Ομιλο όμως αναδεικνύουν και τα όρια της οικονομίας μέσα στην οποία η κλωστοϋφαντουργία, ένας κλάδος στρατηγικής σημασίας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών ενός λαού, φθίνει επειδή δε συμφέρει την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματιών. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα οι εργάτες και να αναζητήσουν τη διέξοδο κόντρα σε αυτή την πολιτική, παλεύοντας σε ταξική κατεύθυνση.