Παπαγεωργίου Βασίλης |
Το παράδειγμα της προχτεσινής «Καθημερινής» είναι χαρακτηριστικό: Στο κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα γράφει: «Η κατάληψη κρατικών κτιρίων και η διακοπή της κυκλοφορίας στον κεντρικότερο δρόμο της πρωτεύουσας δεν μπορεί να γίνει ανεκτή (...) Ενα πράγμα είναι η συνετή χρήση βίας από την πλευρά της αστυνομίας ώστε να αποφευχθούν θύματα και ακρότητες».
Στην ίδια σελίδα στη στήλη «ΣΧΟΛΙΟ» ο Π. Μπουκάλας γράφει: «Ιδια η σκληρότητα των μέτρων και η επάχθειά τους, ίδια η μονομέρειά τους, αφού πλήττονται οι ήδη πληγέντες (οι ένδοξοι "μη προνομιούχοι" μιας κάποιας αρχαιότητας) και διαφεύγουν οι ήδη διαφεύγοντες, ίδιοι οι όρκοι για φορολογικό εκδημοκρατισμό ώστε να συλληφθούν οι συνήθεις ασύλληπτοι, όσοι παγίως απολαμβάνουν τα αγαθά του Ιακώβ, ενώ οι πολλοί και αδύναμοι εξακολουθούν να φορτώνονται τον ρόλο ενός Ιώβ χωρίς ελπίδα ανταμοιβής για τις θυσίες του, όπως πιστοποιεί ο διαρρεύσας ενδοτουνελικός χρόνος. Και ίδιες φυσικά ως προς το γράμμα και το πνεύμα τους, ως προς το εγγενές ψέμα τους δηλαδή, παραμένουν οι διαβεβαιώσεις πως "υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ"».
Να συνθέσουμε τώρα το παζλ: Τι λέει η «Καθημερινή»: Τι κρίμα για τους εργάτες που πληρώνουν και πάλι τα αναγκαία μέτρα, αλλά - τι να κάνουμε; - πρέπει να υποταχθούν. Να μην αντιδρούν γιατί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του είναι έτοιμοι και θα παρέμβουν, χτυπώντας τις κινητοποιήσεις. Και, ταυτόχρονα, κάνει και αναπτυξιακή πρόταση στη λογική της στρατηγικής του κεφαλαίου. Να μπορούν να επενδύουν οι βιομήχανοι όπου και όπως θέλουν, με όρους ακόμα μεγαλύτερης ληστείας σε βάρος των εργαζομένων (σ.σ. λες και δε γίνεται αυτό μέχρι τώρα, ανεξάρτητα αν τώρα δεν επενδύουν τα αποθηκευμένα τεράστια κεφάλαια που διαθέτουν γιατί θέλουν καλύτερους όρους επένδυσης, περισσότερο κέρδος, νέους τομείς, κλπ.). Με άλλα λόγια, αναλύουν και εξηγούν το πώς και το γιατί ο εργάτης πρέπει να φτύσει κι άλλο αίμα για να έχει μεγαλύτερα κέρδη το κεφάλαιο...
Η οικονομία συνολικά θα είναι σοσιαλιστική. Ετσι, θα αναπτύσσεται η παραγωγή σε όφελος του λαού. Για παράδειγμα: Η δημόσια βιομηχανία παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα και σπόρους. Οι αγρότες θα παράγουν βαμβάκι. Η κλωστοϋφαντουργία θα αναπτύσσεται και θα παράγονται προϊόντα που χρειάζεται ο λαός. Δίπλα στην κοινωνική παραγωγή θα υπάρχει και η συνεταιριστική παραγωγή για τους μικροπαραγωγούς. Η εργασία μέσα στα εργοστάσια, από υποδούλωση που είναι στον καπιταλισμό, θα μετατραπεί σε δημιουργία, στο βασικό στοιχείο κοινωνικοποίησης και εξέλιξης του ανθρώπου αλλά και της κοινωνίας. Με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα παράγονται αξίες χρήσης για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Αυτό το μέλλον είναι το ζητούμενο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Αυτή η συζήτηση μπορεί να ωθήσει τη δράση και την ενιαία πάλη σε ανώτερα επίπεδα με όρους ανατροπής της εξουσίας και όχι του προσωρινού οφέλους στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή είναι η στρατηγική αντιπαράθεση από την πλευρά του κινήματος. Η οριστική διέξοδος είναι ταυτόσημη με την ανατροπή αυτής της πολιτικής, με τη λαϊκή εξουσία, εργοστάσια, επιχειρήσεις, γη, υποδομές, χωρίς κανέναν καπιταλιστή. Να γίνουν λαϊκή περιουσία.