Στη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης (που, ήδη, στην ΕΕ σημαίνει πάνω από 23 εκατομμύρια ανέργους), στην Ιταλία η βιομηχανική παραγωγή έπεσε κατά 17,4%. Το ΑΕΠ κατέγραψε στο τέλος του προηγούμενου χρόνου μία πτώση της τάξης του 5%, ενώ το ποσοστό ανεργίας έφτασε το Δεκέμβρη του 2009 στο 8,5%. Υπάρχουν πάνω από 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, χωρίς δουλειά. Κατά τη διάρκεια του 2009 καταργήθηκαν 300.000 θέσεις εργασίας, το Φλεβάρη του 2010 αυξήθηκαν κατακόρυφα (κατά 246%) οι αιτήσεις για κρατικές επιχορηγήσεις για πληρωμή μισθών , οι άδειες κινητικότητας και οι απολύσεις. Τον περασμένο χρόνο, οι πρώτοι που απολύθηκαν ήταν οι εργαζόμενοι σε πρόσκαιρες θέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα και οι μετανάστες, οι οποίοι, εκτός από τη δουλειά τους, χάνουν και την άδεια παραμονής στη χώρα, καταλήγοντας στη παρανομία και στη φυλακή.

Το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων ξεκίνησε με τα μέτρα ευελιξίας και πρόσκαιρων μορφών εργασίας χωρίς δικαιώματα που εισήγαγαν οι κυβερνήσεις της «κεντροαριστεράς» στη δεκαετία του '90 και συμπληρώθηκαν από την κεντροδεξιά. Σήμερα η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι συνεχίζει να προωθεί την ευελιξία και τις απολύσεις. Η συμφωνία της 22ης του Γενάρη του 2009 μεταξύ του Συνδέσμου Βιομηχάνων (Confindustria) και των συμβιβασμένων συνδικάτων CISL, UIL και UGL προωθεί την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των ομαδικών δικαιωμάτων.

Ολες οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, τις δεκαετίες του '80 και του '90, επιτέθηκαν με ένταση στα εργατικά δικαιώματα. Η επίθεση αυτή εντάθηκε μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες! Η κυβέρνηση Τζιουλιάνο Αμάτο (του Σοσιαλιστικού Κόμματος) το 1992 προχωράει στην παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας, θεσπίζοντας τη θέση «μάνατζερ» με περικοπές υπηρεσιών προς τους πολίτες. Την ίδια εποχή εγκρίνεται και η πρώτη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό, όπου αυξάνονται τα όρια ηλικίας, αποσυνδέεται το ύψος των συντάξεων από τους μισθούς, αυξάνοντας το χρόνο βάσης υπολογισμού των συντάξεων και η καθιέρωση του λεγόμενου «προγραμματισμένου πληθωρισμού», ώστε να ορίζεται η προσαρμογή των μισθών στο κόστος ζωής, μέτρο στο οποίο συναίνεσαν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Το 1995, και ενώ η πρώτη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι έπεφτε πρόωρα, ο Λαμπέρτο Ντίνι, επικεφαλής μιας «τεχνικής» κυβέρνησης που στήριζε μία πλειοψηφία που συμπεριελάμβανε το μελλοντικό Δημοκρατικό Κόμμα, παρουσιάζει μία νέα μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό, με την οποία εισάγεται ένας διαφορετικός μηχανισμός ωρίμανσης των εισφορών (από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό), με βάση τον οποίο περικόπτονται δραστικά οι μελλοντικές συντάξεις.

Το 1997, επί «κεντρο-αριστερής» κυβέρνησης Πρόντι, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων η γνωστή «Ελιά» και το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς, εγκρίνεται το «πακέτο Τρέου», υπό την ονομασία «κανόνες σε θέματα προώθησης της απασχόλησης». Που σήμανε τη νομιμοποίηση της προσωρινής εργασίας, που πρώτα απαγορευόταν, ακόμα καθιερώνονται τα συμβόλαια ορισμένου χρόνου, τα στέιτζ και πολλές άλλες «άτυπες» μορφές.

Το καταστροφικό έργο έρχεται να συμπληρώσει ο «νόμος 30» του 2003, αυτή τη φορά από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και τον υπουργό Εργασίας, Μαουρίτσιο Σακόνι, με τον οποίο καθιερώνεται η απόλυτη εργασιακή ευελιξία.

Το 2007 οι εργαζόμενοι, υπό την πίεση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, σύρθηκαν μέσω κοινωνικού διαλόγου σε δημοψήφισμα για να αφαιρεθούν συγκεκριμένες κοινωνικές κατακτήσεις. Εξαίρεση αποτέλεσε το Συνδικάτο των Μεταλλεργατών, που είχε καταγγείλει αυτήν την απαράδεκτη λογική. Η συμβιβασμένη ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ιταλίας (CGIL) δέχτηκε το 2008 τη βδομάδα των 4 ημερών «για να μη χαθούν θέσεις εργασίας», καθώς και σειρά υποχωρήσεις στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα ...για να «βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι στο ξεπέρασμα της κρίσης». Ο στόχος και στην Ιταλία είναι η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Η CGIL πρωτοστατεί στη συμβιβασμένη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και είναι από τους συνεργάτες της ...δικής μας συμβιβασμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ.

Το γεγονός ότι η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα θα συνεχιστεί φαίνεται και από τη δήλωση του υπουργού Εργασίας Μαουρίτσιο Σακόνι (!!!!), σε πρόσφατη συνάντησή του με εκπροσώπους των συμβιβασμένων συνδικάτων, όταν είπε ότι «μέχρι τώρα έχουμε πραγματοποιήσει μόνο το 10% του προγράμματός μας αναφορικά με τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας». Ενώ τόνιζε με έμφαση ότι: «Ο στόχος μας είναι η σύμβαση ορισμένου χρόνου για όλους».

Μέσα σε αυτό το κλίμα υπoχώρησης του λαϊκού κινήματος, πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Κυριακή και Δευτέρα οι εκλογές σε 13 περιφέρειες (από τις 20) και σε 453 δήμους. Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών επιβεβαίωσαν τον εγκλωβισμό του λαού στις συμπληγάδες των κομμάτων της διαχείρισης του συστήματος, ενώ η αποχή έφτασε στο 35%, το υψηλότερο στα 15 τελευταία χρόνια.

Συνοπτικά, να πούμε ότι από αυτήν την εκλογική αναμέτρηση ενισχυμένη βγαίνει η εθνικιστική, ρατσιστική «Λίγκα του Βορρά», το κόμμα του Μπερλουσκόνι «Λαός για την Ελευθερία» σημειώνει σημαντική πτώση, ενώ η παρουσιαζόμενη ως «προοδευτική συμμαχία», το «σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ», στο οποίο συνέπραξε και η λεγόμενη «Ομοσπονδία της Αριστεράς» (Κομμουνιστική Επανίδρυση, Ιταλοί Κομμουνιστές και «Ευρωπαϊκή Αριστερά»), είχε αποτελέσματα πολύ κάτω των προσδοκιών του.

Πιο αναλυτικά, το κόμμα του Μπερλουσκόνι «Λαός για την Ελευθερία» σημείωσε σημαντική πτώση, φτάνοντας στο 26,7% από το 35,3% που είχε στις ευρωεκλογές του 2009, 37,4% στις βουλευτικές του 2008 και 29,3% στις τοπικές το 2005.

Η εθνικιστική, ρατσιστική «Λίγκα του Βορρά» κατέγραψε άνοδο, φτάνοντας στο 12,7% (στις ευρωεκλογές 10,2%, στις βουλευτικές εκλογές του 2008 8,3% και στις τοπικές εκλογές του 2005 5,6%. Η άνοδος της «Λίγκας του Βορρά» ήταν ιδιαίτερα σημαντική στο βορρά της χώρας, όπου ξεπερνά, μάλιστα, για πρώτη φορά το κόμμα του Μπερλουσκόνι, ενώ ενισχύεται και στο φτωχό Νότο. Το λεγόμενο «μπλοκ των φιλελευθέρων» που συσπειρώνεται γύρω από τα δύο παραπάνω κόμματα υπερίσχυσε σε 6 περιφέρειες, ενώ στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές του 2005 είχε επικρατήσει σε 2 από τις 8 περιφέρειες όπου είχαν διεξαχθεί εκλογές. Οι «φιλελεύθεροι» επικράτησαν βόρεια στο Βένετο, στη Λομβαρδία, κεντρικά στο Λάτσιο (περιοχή όπου βρίσκεται η Ρώμη), στην Καμπανία (Νάπολι) και στην Καλαβρία, περιοχές της Κάτω Ιταλίας. Σχετικά άνετα επικράτησαν και στη σεισμοπαθή L' Aquila με 53%.

Από την άλλη πλευρά, το λεγόμενο «σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ», παρουσιαζόμενο ως «προοδευτική συμμαχία», μπορεί να επικράτησε στην πόλη της Ρώμης, αλλά συνολικά στην περιφέρεια του Λάτσιο υπέστη μεγάλες απώλειες, ενώ υπερίσχυσε στις 7 παρακάτω περιφέρειες: στην ευρύτερη περιοχή της Μπολόνια, της Φλωρεντίας, στις κεντρικές περιοχές Μάρκε, Ούμπρια, Εμίλια Ρομάνα, Τοσκάνη, Μπάρι (στην Απουλία κατέβηκε ο πρώην Γραμματέας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης ως υποψήφιος του σοσιαλδημοκρατικού Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΚ), Νίκι Βέντολα, που ηγείται της Αριστεράς, Οικολογίας, και Ελευθερίας). Το Δημοκρατικό Κόμμα πήρε συνολικά 25,9% (στις ευρωεκλογές του 2009 26,1%, στις βουλευτικές του 2008 33,2% και στις δημοτικές εκλογές του 2005, το αντίστοιχο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τότε είχε πάρει 32,6%). Σημαντικές απώλειες κατέγραψε η λεγόμενη «Ομοσπονδία της Αριστεράς», παίρνοντας συνολικά το 2,7%, ενώ σε μερικές περιοχές πέφτει κάτω από το 2%, όπως στην Καμπανία, όπου κατέβαινε ο Γραμματέας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, Πάολο Φερέρο, ως υποψήφιος της «Ομοσπονδίας της Αριστεράς» και πήρε, μόλις, το 1,3%.

Αυτή είναι η κατάντια της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς, που οι οπορτουνιστές στη χώρα μας εκθείαζαν ως το μέλλον και την προοπτική του κινήματος. Το αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής και συμβιβαστικής πολιτικής ήταν προδιαγεγραμμένο. Η ενσωμάτωση στο σύστημα οδηγεί στη χρεοκοπία. Αυτό που μένει τώρα είναι να δούμε αν οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις, δυνάμεις που πιστεύουν στα κομμουνιστικά ιδανικά, θα μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να βρουν το δρόμο τους για να ανοίξουν προοπτική στην αντικαπιταλιστική πάλη.