Ιδιαίτερα όμως, τις τελευταίες μέρες, η συζήτηση που ανοίγεται στον αστικό Τύπο έχει στο επίκεντρό της το κόστος δανεισμού της Ελλάδας. Σαν να είναι αυτό το μείζον ζήτημα, που επειδή απασχολεί την πλουτοκρατία - η οποία αναζητά στις καπιταλιστικές αγορές φτηνό χρήμα μέσω του κράτους της - πρέπει να απασχολεί και την εργατιά του τόπου. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν τη συνείδηση ότι η αύξηση των σπρεντ, ο ακριβός δανεισμός, ακόμα και η δημιουργία των ελλειμμάτων, είναι ευθύνη του λαού ή ότι έχει ο λαός να προσδοκά κέρδος από τον φθηνότερο δανεισμό και την αποκλιμάκωση των σπρεντ.

Στόχος της κυρίαρχης προπαγάνδας είναι να πειστεί ο λαός πως εκείνο που συμφέρει την πλουτοκρατία, συμφέρει και τον ίδιο. Συνεπώς, λένε με θράσος, οι θυσίες είναι «επιβεβλημένες», προκειμένου «όλοι» να κερδίσουμε. Σ' αυτό το πλαίσιο, διαμορφώνεται ένα κλίμα τρομοκράτησης των εργαζομένων, με την επίκληση της φοβέρας της «χρεοκοπίας», του επιτοκίου δανεισμού, της εμπλοκής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κλπ. Τα εγχώρια αστικά ΜΜΕ συνδράμουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης, που επικροτούνται με θέρμη από τους εκπρόσωπους της διεθνούς πλουτοκρατίας, με τους οποίους η κυβέρνηση βρίσκεται σε διαρκή συνεννόηση και συμφωνία.

Στόχος όλων είναι να διαμορφωθεί ένα κλίμα συναίνεσης και υποταγής του λαού απέναντι στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, στρατηγικού και μόνιμου χαρακτήρα, που ήδη προωθούνται και σε εκείνα που δρομολογούνται για το επόμενο διάστημα. Με κάθε ευκαιρία, άλλωστε, τόσο τα διεθνή ΜΜΕ, όσο και οι εκπρόσωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ, υπογραμμίζουν ότι εκείνο που έχει κομβική σημασία είναι να επιτευχθεί η μέγιστη λαϊκή συναίνεση, να μην ακούγεται δηλαδή «κιχ», προκειμένου να εφαρμοστεί το σκληρό πρόγραμμα της κυβέρνησης, ώστε «να ανακάμψουν οι αγορές».

Το ίδιο διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους τόσο η ΝΔ, όσο και ο ΛΑ.Ο.Σ., στρατηγικοί σύμμαχοι της κυβέρνησης στην επίθεση που έχει εξαπολύσει σε βάρος του λαού.

Ομως, η συζήτηση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την πλουτοκρατία:

• Τα ελλείμματα και τα χρέη δεν τα δημιούργησε ο λαός. Η αποκλειστική ευθύνη βαρύνει την πλουτοκρατία και τις κυβερνήσεις της, που με τις ληστρικές φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις του κεφαλαίου επιβαρύνουν με χρέη και ελλείμματα τον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν είναι λοιπόν ο λαός εκείνος που πρέπει να πληρώσει για το ξεπέρασμα των ελλειμμάτων. Πόσο μάλλον που η «δημοσιονομική εξυγίανση» μόνο ως πρόσχημα επιστρατεύεται για την επιβολή επιπρόσθετων σκληρών μέτρων σε βάρος του λαού και υπέρ των μονοπωλίων. Αλλωστε, και μόνο οι πρόσφατες συζητήσεις γύρω από την άνοδο των σπρεντ αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση κορόιδευε κατάμουτρα το λαό, όταν υπεραμυνόταν των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων στο όνομα της καταπολέμησης του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων.
• Κατά τον ίδιο τρόπο, ο λαός δεν έχει καμιά ευθύνη για τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς που πυροδοτούν τον πόλεμο και στην αγορά του χρήματος, σαν μέρος του γενικότερου πολέμου για την επικράτηση χωρών και κεφαλαίων στην παγκόσμια σκακιέρα. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό, όπως και η ανισόμετρη ανάπτυξη, τις συνέπειες της οποίας κατά κανόνα τις πληρώνουν με μεγαλύτερη οξύτητα οι λαοί στις χώρες που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
• Από την πτώση των επιτοκίων δεν έχει τίποτα να κερδίσει ο λαός. Δεν πρόκειται να μπουν στην «τσέπη» του τα χρήματα, να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να παρθεί πίσω έστω και ένα από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Ούτε βέβαια ο φθηνότερος δανεισμός θα απαλύνει τις θυσίες που καλείται να κάνει. Σε όφελος από τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού προσβλέπει μόνο η πλουτοκρατία, που προσδοκά μεγαλύτερο κέρδος, καθώς με μικρότερο επιτόκιο θα περισσέψει περισσότερο ζεστό κρατικό χρήμα από το οποίο η ίδια θα επιδοτηθεί στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
• Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που ήδη δρομολογεί η κυβέρνηση στο όνομα της «ανάκαμψης» από την κρίση και της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», μόνο αποδέκτη έχουν τους εργατοϋπάλληλους και τα λαϊκά στρώματα. Αυτοί καλούνται να πληρώσουν το «μάρμαρο» και μάλιστα πολύ ακριβά. Χώρια που, δεν πρόκειται για μέτρα που τα επιβάλλουν δήθεν οι ιδιαίτερες συνθήκες, δεν είναι, δηλαδή, μέτρα προσωρινού χαρακτήρα για να «γεμίσει» ο κρατικός κορβανάς. Πρόκειται για μέτρα στρατηγικού χαρακτήρα για την αύξηση και διατήρηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που αποσκοπούν στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης (περικοπές μισθών και επιδομάτων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων κ.λπ.).

Είναι λοιπόν περισσότερο από φανερό ότι η συζήτηση αυτή που ξεδιπλώνεται στα αστικά ΜΜΕ αφορά τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα από την εξής μόνο σκοπιά: Αναδεικνύει την ανάγκη πιο αποφασιστικά να συνειδητοποιηθεί το γεγονός πως δεν ευθύνονται αυτοί για τη δημιουργία της οικονομικής κρίσης και ως εκ τούτου δεν είναι δική τους υπόθεση να κάνουν θυσίες για το ξεπέρασμά της προς όφελος της πλουτοκρατίας. Το αντίθετο πρέπει να κάνουν.

Προς το συμφέρον τους είναι να οξύνουν την ταξική πάλη, να αποσταθεροποιήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα που προσπαθεί για λογαριασμό του κεφαλαίου να τους φορτώσει τις συνέπειες της κρίσης. Να δημιουργήσουν ρήγματα και προϋποθέσεις ικανές να οδηγήσουν στην ανατροπή της εξουσίας των αστών, στην οριστική απαλλαγή από το σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά και αναπαράγει τις κρίσεις.

Οι ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού, όχι μόνο δεν ταυτίζονται με εκείνα της πλουτοκρατίας, όπως πασχίζουν να παρουσιάσουν τα αστικά ΜΜΕ, αλλά βρίσκονται σε ανειρήνευτη σύγκρουση. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η φτωχή και μεσαία αγροτιά και η νεολαία δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν για το πόσο γρήγορα, πόσο ανώδυνα και πόσο αποτελεσματικά θα μπει ξανά σε τροχιά υπερκερδοφορίας η πλουτοκρατία. Γιατί κάθε βήμα προς την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, μετριέται σε νέα βάρη και νέες απώλειες κατακτήσεων για τους εργαζόμενους.

Η εργατιά και ο λαός πρέπει να βάλουν στο επίκεντρο τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους συμφέροντα, που είναι ρεαλιστικό να ικανοποιηθούν, με δεδομένη την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, τον τεράστιο πλούτο που παράγει η εργατική τάξη και καταλήγει στα θησαυροφυλάκια μιας χούφτας καπιταλιστών.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να πολεμήσουν τη στρατηγική της πλουτοκρατίας επειδή:

• Εχουν δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, τη στιγμή που η εφαρμοζόμενη πολιτική έχει διογκώσει τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και ζητάει απελευθέρωση των απολύσεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
• Εχουν δικαίωμα σε μισθούς και μεροκάματα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους, τη στιγμή που η εφαρμοζόμενη πολιτική όχι μόνο προωθεί την περικοπή των μισθών, αλλά αυξάνει και τη φορολογία, ιδιαίτερα την έμμεση άδικη φορολόγηση, που αδειάζει τις τσέπες της εργατικής οικογένειας.
• Εχουν δικαίωμα σε δημόσιο και δωρεάν σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και συνταξιοδότησης στα 60 οι άνδρες και στα 55 οι γυναίκες, τη στιγμή που η εφαρμοζόμενη πολιτική αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και προωθεί την κατάργηση όσων ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει στην εργατιά.
• Εχουν ανάγκη από ένα ενιαίο, καθολικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, τη στιγμή που η φιλομονοπωλιακή πολιτική παραδίδει την Υγεία στο κεφάλαιο, δημιουργώντας νέες εστίες κερδοφορίας.

Τα παραπάνω είναι μερικά μονάχα από τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργατοϋπαλλήλων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας που ασφυκτιούν κάτω από την εφαρμογή της πολιτικής της πλουτοκρατίας. Λίγα μόνο από τα δικαιώματά τους που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και πνίγονται στο βωμό της αύξησης της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Είναι όμως αυτά τα δικαιώματα που πρέπει να μπουν στο επίκεντρο της συζήτησης των εργαζομένων.

Ο δρόμος για την κατάκτησή τους περνάει μέσα από την οργάνωση της πάλης σε ενιαίο μέτωπο με σαφή αντιιμπεριαλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, την προβολή των ριζοσπαστικών αιτημάτων τους, την ανάδειξη της προοπτικής του αγώνα.

Ουσιαστικός όρος, για να είναι νικηφόροι οι αγώνες των εργατοϋπαλλήλων και των συμμάχων τους, είναι να μην περιορίζονται σε αιτήματα που αφορούν το ένα ή το άλλο επιμέρους ζήτημα, να μην αρκούνται σε μικροδιεκδικήσεις που στην καλύτερη περίπτωση μερεμετίζουν τη μιζέρια, στην οποία επιδιώκουν να καταδικάσουν την εργατική λαϊκή οικογένεια, αλλά να βάζουν στο προσκήνιο ριζοσπαστικά αιτήματα και στόχους πάλης που έρχονται σε ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων.

Η νικηφόρα λαϊκή αντεπίθεση εξαρτάται από το κατά πόσον η πάλη και τα αιτήματα θα φτάνουν μέχρι την άκρη του δρόμου. Θα βάζουν δηλαδή επί τάπητος το θέμα της εξουσίας: Θα διεκδικούν την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την κατάκτησή της από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το σοσιαλισμό.