Μιλά στο «Ρ» ο 20χρονος Γρηγόρης Τάτσης, φοιτητής της Νομικής, που έχει χάσει τα εννέα δέκατα της όρασής του
Η ασθένεια του στέρησε τα εννέα δέκατα της όρασης. Ομως δεν απομονώθηκε απ' τη ζωή. «Ενας τυφλός, ένας άνθρωπος με προβλήματα όρασης, μπορεί να έχει τις ίδιες ασχολίες, τα ίδια ενδιαφέροντα με όλους τους άλλους ανθρώπους, απλώς δε μας παρέχονται από την πολιτεία οι δυνατότητες να κάνουμε κάτι τέτοιο», λέει ο Γρηγόρης, που εκτός από φοιτητής της Νομικής είναι και σπουδαστής σε Σχολή Τηλεφωνητών, αλλά και μέλος ποδοσφαιρικής ομάδας της περιοχής του.
Στόχοι που επιτεύχθηκαν με μεγάλη προσπάθεια, καθώς, όπως περιγράφει ο Γρηγόρης, τα πράγματα στον τομέα της εκπαίδευσης για τα τυφλά παιδιά δεν είναι καθόλου εύκολα. «Τα διάφορα που ακούγονται κατά καιρούς για την εκπαίδευση των παιδιών με ειδικές ανάγκες σε κανονικά σχολεία, με πρόσχημα την ένταξή τους και την κοινωνικοποίηση, είναι δικαιολογίες για να κρύψουν τις ανεπάρκειες που υπάρχουν σε αυτό τον τομέα. Είναι αδύνατο για ένα παιδί να πάει σε ένα κανονικό σχολείο, όταν δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα για την εκπαίδευσή του, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δε γνωρίζουν πώς να το βοηθήσουν. Πώς θα παρακολουθήσει ένα τυφλό παιδί μάθημα σε κανονικό σχολείο, όταν ο καθηγητής γράφει κάτι στον πίνακα και εκείνο δεν μπορεί να το δει, όταν δεν μπορεί να διαβάσει τα βιβλία που του δίνονται;», υπογραμμίζει ο Γρηγόρης.
Ο ίδιος τελείωσε το δημοτικό σε κανονικό σχολείο και αργότερα, όταν τα προβλήματα της όρασής του επιδεινώθηκαν, ταυτόχρονα με την παρακολούθηση στο δημόσιο γυμνάσιο και λύκειο παρακολουθούσε μαθήματα και στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στην Καλλιθέα.
Το πρόγραμμα βαρύ. Ξύπνημα νωρίς το πρωί, παρακολούθηση στο δημόσιο σχολείο της Αγίας Παρασκευής, όπου μένει, μέχρι τις 1.30 το μεσημέρι και αμέσως μετά μαθήματα στην Καλλιθέα και επιστροφή στο σπίτι μετά τις 8 μ.μ. «Γυρίζοντας εξουθενωμένος από μια τόσο φορτωμένη μέρα όχι μόνο δεν έχεις χρόνο και κουράγιο για κοινωνική ένταξη και παρέες, αλλά ούτε για να κάνεις οτιδήποτε», λέει χαρακτηριστικά ο Γρηγόρης.
Παρόμοια είναι τα πράγματα και στο Πανεπιστήμιο. «Μας λένε ότι ένα παιδί μπορεί να σπουδάσει, έστω και αν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, αλλά στην ουσία δεν του παρέχεται αυτή η δυνατότητα», συνεχίζει ο Γρηγόρης. «Η Νομική δεν έχει ούτε καν ράμπα για τους κινητικά ανάπηρους, ενώ ακόμα ένας τυφλός κινδυνεύει να χαθεί στο κτίριό της. Δεν κόβουν έτσι τα φτερά εκείνων των παιδιών που θέλουν να σπουδάσουν;», υπογραμμίζει.
«Ψαλιδισμένα» όμως είναι και τα όνειρα για δουλιά. «Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο δεν έχω πιθανότητες να ασχοληθώ με αυτό που σπούδασα λόγω της ανεργίας. Για δουλιά βέβαια στον ιδιωτικό τομέα δε γίνεται ούτε συζήτηση, προτιμούν τους αρτιμελείς. Εμείς αναγκαστικά απευθυνόμαστε στο δημόσιο τομέα, που οι θέσεις είναι λίγες και βασιλεύει το ρουσφέτι και το μέσον. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, αφού οι δημόσιες υπηρεσίες παραδίδονται στους ιδιώτες», εξηγεί ο Γρηγόρης.