Σε κρίσιμη φάση βρίσκεται η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Απ' τη μια δέχεται τις παροτρύνσεις και τις πιέσεις του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, της Κομισιόν, του ΟΟΣΑ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να προχωρήσει στην εφαρμογή μιας πολιτικής ακόμη πιο αντεργατικής και πιο σκληρής για τα λαϊκά στρώματα χωρίς τον υπολογισμό του «πολιτικού κόστους». Απ' την άλλη, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την αγανάκτηση που προκαλεί η πολιτική της στον ελληνικό λαό. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων αυτή την περίοδο δείχνουν τη θέλησή τους να μην αφήσουν αναπάντητη την μεγαλύτερη ίσως πρόκληση που δέχτηκαν τα τελευταία χρόνια.

Με το προϋπολογισμό και την εισοδηματική πολιτική, οι μισθωτοί θα δεχτούν ένα ακόμη πλήγμα στην ήδη ισχνή αγοραστική τους δύναμη, με το προωθούμενο νομοσχέδιο για τα εργασιακά θέματα καταργούνται τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, με τα νομοσχέδια για την υγεία διαλύονται και τα τελευταία ψήγματα κοινωνικού χαρακτήρα του νοσηλευτικού συστήματος, με το επερχόμενο ασφαλιστικό νομοσχέδιο μπαίνει ταφόπλακα στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Με όλα αυτά, όσο και αν προσπαθούν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές να υπονομεύσουν τους αγώνες, οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου πρόκληση και ότι η ενωμένη και συντονισμένη κινητοποίησή τους είναι μονόδρομος. Οι προσπάθειες τής κυβέρνησης να ελιχθεί με δευτερεύουσες τροποποιήσεις και με την αξιοποίηση των πολιτικών εφεδρειών που της παρέχουν οι συζητήσεις για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού (Αβραμόπουλος, Δαμανάκη, κ.ά.) δείχνουν από μια πλευρά το πόσο υπολογίζει τις αντιδράσεις των εργαζόμενων. Δείχνουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Η πανελλαδική απεργία της ερχόμενης Πέμπτης θα είναι μια ακόμη απάντηση, όχι μόνο στην κυβερνητική πολιτική, αλλά και σε όσους πιστεύουν ότι ο κύκλος έκλεισε και οι εργαζόμενοι θα συμβιβαστούν.