Μέσα στις γαλέρες των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων ενισχύονται τα αμύθητα πλούτη των μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου, που έχουν στα χέρια τους τον τουρισμό της χώρας. Εργαζόμενοι βάναυσα εκμεταλλευόμενοι, «ενοικιαζόμενοι», σπουδαστές που κάνουν την πρακτική τους δουλεύοντας για ώρες σχεδόν τσάμπα, αδήλωτη εργασία, συμβάσεις μιας μέρας κ.ά., σε συνδυασμό με τον τουρισμό - εμπόρευμα, που καθιστά απαγορευτικές για τη λαϊκή οικογένεια ακόμα και λίγες μέρες διακοπών, συνθέτουν την εικόνα του ελληνικού τουρισμού, τη στιγμή που η αναψυχή και οι διακοπές θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι δικαίωμα όλων.

Είναι πέρα για πέρα ψέμα ότι το πρόβλημα με τον τουρισμό στη χώρα μας είναι οι απεργίες, τα υψηλά μεροκάματα, οι εργατικές κατακτήσεις. Η πραγματική τραγωδία με τον τουρισμό είναι ότι κάθε επιχειρηματίας επενδύει ή βάζει λουκέτο σύμφωνα με τους δείκτες των κερδών του, ότι ο τουρισμός είναι εμπόρευμα, ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου εργάζονται σε σύγχρονα «Νταχάου» και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα τείνουν να βλέπουν τις διακοπές, την αναψυχή και την ξεκούραση «με τα κιάλια».

Ποιοι κερδίζουν από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και στον τουρισμό; Ποιος έχει συμφέρον από έναν «ανταγωνιστικό» κλάδο τουρισμού; Για χάρη της ανταγωνιστικότητας του «ελληνικού τουρισμού» ισχύουν ανάμεσα σε άλλα και τα εξής:

• Ο κατώτερος μισθός των ξενοδοχοϋπαλλήλων ανέρχεται στα 869 ευρώ μεικτά.
• Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση έκανε πρόσφατα ένα «δωράκι» ύψους 50 εκατ. ευρώ στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες 12μηνης λειτουργίας, απαλλάσσοντας τους εργοδότες από το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών, οι οποίες θα βαρύνουν αποκλειστικά τον ΟΑΕΔ. Χρήματα λοιπόν, πράγματι, υπάρχουν. Δίνονται, όμως, για λογαριασμό των καπιταλιστικών κερδών.
• Τα «δουλεμπορικά» γραφεία έχουν μπει δυναμικά στον κλάδο, ξεκινώντας από τις καμαριέρες, οι οποίες κινδυνεύουν να χάσουν και το εφάπαξ τους.
• Από το 1998 και μετά με το νόμο 2639 τα λεγόμενα extras (σ.σ. συμβάσεις της μιας μέρας) έχουν διευρυνθεί σε όλες τις ειδικότητες. Αρχικά προβλέπονταν μόνο για σερβιτόρους όταν μια επιχείρηση είχε κάποια έκτακτη ανάγκη (δεξιώσεις κ.λπ.). Σήμερα, όλα σχεδόν τα μεγάλα ξενοδοχεία δουλεύουν με τους λεγόμενους «εξτρατζήδες», με αποτέλεσμα να υπάρχουν εργαζόμενοι 20 και 25 χρόνια με συμβάσεις 1 μέρας. Δε δικαιούνται καν αποζημίωση αν απολυθούν!
• Ιδιαίτερα από το φετινό καλοκαίρι η part time 3ήμερη εργασία «θερίζει» στον επισιτισμό και τα ξενοδοχεία, προκειμένου να προσαρμοστεί πλήρως η εργασία στις ανάγκες των εργοδοτών.
• Η αδήλωτη εργασία τόσο στα ξενοδοχεία, όσο και στον επισιτισμό, κυρίως για τους μετανάστες και τους νέους, είναι σχεδόν «κανόνας».
• Κάθε χρόνο τέτοια εποχή χιλιάδες σπουδαστές των ΤΕΙ και των ΙΕΚ (δημόσιων και ιδιωτικών) κάνοντας - υποτίθεται - την πρακτική τους σε ξενοδοχειακές μονάδες «τροφοδοτούν» με περίπου τσάμπα εργασία τους ξενοδόχους και άλλους επιχειρηματίες. Με 300 - 450 ευρώ το μήνα, με 6ήμερη ή και 7ήμερη εργασία, χωρίς ένσημα, δουλεύοντας μέχρι και 12 ώρες τη μέρα και κάνοντας δουλειές που θα έκαναν κανονικοί εργαζόμενοι, συμβάλλουν στην κερδοφορία των εργοδοτών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ξενοδοχείου «Louis Zante Beach» στη Ζάκυνθο, όπου με το επιχείρημα της οικονομικής κρίσης, η εργοδοσία δεν έχει προχωρήσει (όπως υποχρεούται) στην επαναπρόσληψη 25 εργαζομένων, ενώ έχει προσλάβει Πολωνούς μαθητές αμείβοντάς τους με εξευτελιστικά μεροκάματα. Καθεστώς που επικρατεί σε όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία της χώρας, σε όλους τους τουριστικούς προορισμούς.
• Ενα σημαντικό ζήτημα είναι οι συνθήκες Υγιεινής και Ασφάλειας στα ξενοδοχεία και τον επισιτισμό. Η εντατικοποίηση της εργασίας έχει τραγικά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, οι καμαριέρες έρχονται σε επαφή με επικίνδυνες ουσίες των απορρυπαντικών, ετοιμάζουν μέχρι και 25 - 30 δωμάτια την ημέρα. Οι μυοσκελετικές ασθένειες «θερίζουν». Κι ενώ οι γυναίκες βγαίνουν στη σύνταξη στα 55 και οι άντρες στα 60 κυριολεκτικά σακατεμένοι, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των ειδικοτήτων είναι ενταγμένες στα ΒΑΕ, τώρα με το νέο Ασφαλιστικό, τη συρρίκνωση της λίστας των ΒΑΕ και με τις εργασιακές σχέσεις που επικρατούν δε θα καταφέρνουν ούτε τα απαραίτητα ένσημα να συγκεντρώσουν. Από μια ηλικία και μετά δε θα βρίσκουν ούτε δουλειά, αλλά ούτε και σύνταξη θα δικαιούνται...
• Στον πρόσφατο νόμο για την ελαστικότητα στην εργασία καταστρατηγείται και επίσημα η πενθήμερη εργασία με μειωμένη προσαύξηση από 50% σε 30% για την 6η μέρα εργασίας, ενώ όσον αφορά τους «εποχικά» εργαζόμενους σε ξενοδοχειακές και επισιτιστικές επιχειρήσεις ...εξαιρεί τους εργοδότες ακόμα και από αυτήν την προσαύξηση!
• Με τον ίδιο νόμο οι εργαζόμενοι στον τουρισμό μπορούν να πάρουν μόνο 10 μέρες άδεια το καλοκαίρι και την υπόλοιπη ανά 5 συνεχόμενες μέρες μέσα στο χρόνο! Οποτε, δηλαδή, έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις.

Δεν είναι όμως μόνο οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και οι άλλοι εργαζόμενοι στον τουρισμό οι μεγάλοι χαμένοι από τις καπιταλιστικές επενδύσεις στον τουρισμό. Ο τουρισμός - εμπόρευμα είναι έννοια ασύμβατη με τον λαϊκό τουρισμό, με το δικαίωμα όλου του λαού στην αναψυχή, την ξεκούραση, τις ποιοτικές διακοπές. Ούτε οι υπηρεσίες του τουρισμού μπορεί να είναι αναβαθμισμένες όταν επικρατούν τέτοιες εργασιακές σχέσεις, ούτε όλοι οι εργαζόμενοι μπορούν να απολαύσουν πολυήμερες και ποιοτικές διακοπές όταν για χάρη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων: Κόβονται τα επιδόματα αδείας, οι μισθοί παραμένουν στα «τάρταρα», μειώνονται οι μέρες της άδειας, αυξάνονται διαρκώς τα έξοδα για τη μεταφορά, τη διαμονή και τη σίτιση.

Για μόλις δέκα μέρες διακοπές μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται το λιγότερο 700 ευρώ μόνο για τη διαμονή τους σε κάποιο δωμάτιο. Το ατομικό εισιτήριο στα συμβατικά πλοία για Κυκλάδες και Κρήτη στην οικονομική θέση ξεπερνάει τα 30 ευρώ. Τα καθημερινά έξοδα για φαγητό, μετακίνηση κ.λπ. για μια τετραμελή οικογένεια ξεπερνούν τα 150 ευρώ. Ενας εργαζόμενος που αμείβεται με τον κατώτατο βασικό μισθό των 740 ευρώ μεικτά, είναι ζήτημα αν μπορεί να απολαύσει 10 - 15 μέρες διακοπές όλο το χρόνο!

Τελικά, ποιον ωφελεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και στον τομέα του τουρισμού; Toυς μεγαλοξενοδόχους, τους εφοπλιστές, τους άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο. Ο εργαζόμενος λαός όχι απλά δεν τους έχει ανάγκη, μα του βάζουν και πολλά εμπόδια στο δικαίωμά του για διακοπές. Γιατί ο τουρισμός δεν μπορεί να οργανώνεται κεντρικά από το κράτος, γιατί να μην φύγουν από τη μέση τα καπιταλιστικά βαρίδια που λυμαίνονται τον τουρισμό στη χώρα; Από έναν τέτοιο λαϊκό τουρισμό έχουν να κερδίσουν τόσο οι εργαζόμενοι, όσο και οι αυτοαπασχολούμενοι που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό και συνθλίβονται από τα μονοπώλια.