Η δήλωση αυτή ανήκει στον πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλο και έγινε στις 17/6/2010, με αφορμή τα προεδρικά διατάγματα - τερατουργήματα που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις.
Η υποκρισία, το ψεύδος, ο εμπαιγμός, η πρόκληση, σε όλο τους το μεγαλείο. Αυτοί, που καθημερινά καταστρατηγούν ωράρια, καταδικάζουν εργαζόμενους με μισθούς πείνας, αυτοί που με δική τους ευθύνη έχουν ανασφάλιστους εργάτες, αυτοί που απολύουν, που τρομοκρατούν στους χώρους δουλειάς, που πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων - όταν δε συναντούν αντιστάσεις - συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Κοροϊδεύουν εν ψυχρώ τον ελληνικό λαό, λέγοντάς του ότι δεν επιχαίρουν για τον αντιλαϊκό τυφώνα, αφού είναι αυτοί που υπαγόρευσαν στους πολιτικούς τους υπαλλήλους των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και εν συνεχεία επιδοκίμασαν νόμους που θεσμοθετούν την εργασιακή ζούγκλα, όπως ο νόμος για τη μερική απασχόληση, για τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τα stage κ.λπ.
Αυτοί που δήθεν προσποιούνται κυνικά ότι στεναχωριούνται για την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι αυτοί που μονίμως αξίωναν την επίσπευση σαρωτικών μέτρων σε βάρος της εργατικής τάξης, γιατί θεωρούσαν τις εργατικές κατακτήσεις εμπόδιο για την παραπέρα ανάπτυξη των κερδών τους, αυτό δηλαδή που ονομάζουν ανελαστική αγορά εργασίας. Π.χ., πάγιο αίτημα του ΣΕΒ ήταν η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων. Τόσο στην περίοδο της ανάπτυξης, όσο και στην περίοδο της κρίσης, είτε αρνούνταν να υπογράψουν ΣΣΕ, είτε έφερναν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τα συνδικάτα προτάσεις για αυξήσεις από μηδενικές έως πενιχρές στα ήδη εξευτελιστικά επίπεδα των κατώτερων αμοιβών.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ είναι αυτοί που διαχρονικά επιδίωκαν, με πάσης φύσεως εκβιασμούς προς τους εργαζόμενους, την καθιέρωση ατομικών συμβάσεων εργασίας, να γίνουν, δηλαδή, οι εργαζόμενοι βορά στα νύχια των αρπαχτικών του κεφαλαίου.
Η πλουτοκρατία είναι αυτή, που με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου απολύει, χωρίς να δίνει την παραμικρή αποζημίωση.
Η ΕΕ ως πολιτικοοικονομικός συνασπισμός του κεφαλαίου, εκφράζοντας τους κεφαλαιοκράτες όλης της Ευρώπης, είναι αυτή που μέσα από ευρωενωσιακές Συνθήκες, όπως τη Λευκή Βίβλο, την Πράσινη Βίβλο, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Στρατηγική της Λισαβόνας, άνοιξε το δρόμο για την κατακρεούργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Σε αυτό το στρατόπεδο ανήκει και ο ΣΕΒ. Το σχέδιο επίθεσης που απορρέει από αυτές τις αποφάσεις της ΕΕ, για το οποίο δήθεν δεν επιχαίρει ο ΣΕΒ, όχι απλά βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά συνιστά και ένα έγκλημα προμελετημένο εδώ και πολλά χρόνια.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες είναι αυτοί, που κλείνουν προσωρινά τις επιχειρήσεις και απολύουν κόσμο για να εκβιάσουν τους εργάτες, λέγοντάς τους να πιέσουν τις κυβερνήσεις για να λάβουν πακτωλούς ενισχύσεων και επιδοτήσεων.
Η ιθύνουσα τάξη, την οποία αντιπροσωπεύει ο ΣΕΒ, είναι αυτή που αδιαφορώντας για τα μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας δολοφονεί εργαζόμενους μπροστά στην επίτευξη της μεγαλύτερης κερδοφορίας.
Στο παιχνίδι αυτό του αποπροσανατολισμού ο ΣΕΒ, εμφανιζόμενος ως αμύντορας των εργατικών δικαιωμάτων - αρκεί να θυμηθούμε και τις περιπτώσεις, όπου εμφανίστηκε να μη συμφωνεί με την περικοπή του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα - έχει μπει πληθώρα αργυρώνητων φερέφωνων της αστικής τάξης, των αστικών ΜΜΕ. Το στρατόπεδο αυτό, που αποτελεί κομμάτι του μαύρου αντιλαϊκού μετώπου, ψεύδεται ασύστολα, όταν ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις αυτές είναι εκτός μνημονίου μεταξύ της τρόικας και της κυβέρνησης. Τα διατάγματα και όλες οι αντιλαϊκές παρεμβάσεις, μεθοδεύσεις και νόμοι είναι προέκταση του μνημονίου, υπηρετούν ένα σκοπό: Την προάσπιση των συμφερόντων του ΣΕΒ, αλλά και του συνόλου των ντόπιων και Ευρωπαίων καπιταλιστών.