«Δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι για την κρίση», διερρήγνυε τα ιμάτιά του ο Γ. Παπανδρέου ακόμα και μετά τις εκλογές. Και αμέσως μετά ήρθε το πρώτο πακέτο μέτρων, που μείωνε σημαντικά τους μισθούς και τις συντάξεις στο δημόσιο, ενώ ταυτόχρονα ξεκινούσε μια νέα άγρια φοροεπιδρομή στα λαϊκά νοικοκυριά με τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των έμμεσων φόρων (καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, ΦΠΑ, κ.ο.κ.)... «Δεν μπορεί η ανταγωνιστικότητα να στηρίζεται στη φτηνή εργασία και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους», δήλωνε δήθεν οργισμένος λίγο αργότερα ο πρωθυπουργός. Και αμέσως μετά ακολούθησε η υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ), με τη σφαγή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ακριβώς για να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη και να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Τι δείχνουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά παραδείγματα; Οτι οι εργαζόμενοι, γενικότερα ο λαός, δεν πρέπει να δείχνουν καμία εμπιστοσύνη στα κόμματα του κεφαλαίου. Ακριβώς γιατί μοναδική επιδίωξή τους είναι να πληρώσει τα βάρη της κρίσης ο εργαζόμενος λαός, προκειμένου να διασφαλιστούν τα υψηλά κέρδη και η εξουσία των μονοπωλίων. Η μόνη έγνοια των εργαζομένων πρέπει να είναι πώς θα οργανώσουν το κοινό μέτωπο πάλης που θα εμποδίσει και θα ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική και θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία και άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα ικανοποιεί τις ανάγκες του λαού.