Η κλασική πλέον ταινία, κινηματογραφικό πρότυπο αναφορικά με το απόσταγμα της αυτο-χαλιναγώγησης ενστικτωδών, ζωοφόρων συναισθημάτων, αναφέρεται στην ιστορία δύο καθημερινών ανθρώπων, με ήδη ανειλημμένες οικογενειακές υποχρεώσεις, οι οποίοι κατά τύχη συναντιούνται, ερωτεύονται και υποχρεούνται να χωρίσουν, εγκλωβισμένοι στον ορθολογισμό μιας οπτικής της πραγματικότητας που διέπει όλη τους την ύπαρξη και πιέζει προς την αναστολή όποιας τυχόν διαφοροποιημένης συμπεριφοράς. Υπό τους ήχους του «Κοντσέρτου για πιάνο Νο 2» του Ραχμάνινοφ και την ατμόσφαιρα της καταθλιπτικής εικόνας της σκυθρωπής και γκρίζας Αγγλίας των αρχών του 1945, η μικροαστή νοικοκυρά του προαστίου, βουτηγμένη στην ανία και τη θλίψη της «καθωσπρέπει» ζωής της, γνωρίζει στο καφέ αναμονής του σιδηροδρομικού σταθμού της κωμόπολης Μίλφορντ έναν συνομήλικό της, σαγηνευτικά διαφανή γιατρό. Το ζεύγος στο επίκεντρο της αφήγησης παρασύρεται στη δίνη ενός, φλεγματικής ποιότητας, πάθους, ενός παράνομου τραγικού ερωτικού ρομάντζου, καταδικασμένου βέβαια a priori σε αδιέξοδο. Το ερωτικό σκίρτημα, το ρίγος, ο πόνος, το ανεκπλήρωτο και η τρυφερότητα ξετυλίγονται στο μόνιμο σκηνικό της σιδηροδρομικής πλατφόρμας, συνοδεία της επαναλαμβανόμενης κίνησης των ταχείων αμαξοστοιχιών, στοιχείο που λειτουργεί τόσο ως μοχλός συναισθηματικής αποφόρτισης όσο και επανεκκίνησης της αφήγησης. Μιας αφήγησης λιτής, στο μεγαλύτερο μέρος της σε πρώτο πρόσωπο και τόνους λυρικούς. Φαινομενικά με απουσία κίνησης, λόγω της εγγενούς στατικής δομής του πρωτογενούς υλικού, του θεατρικού αυτού έργου δωματίου που κατορθώνει να εισβάλει στις μύχιες, καταθλιπτικές πτυχές της μικροαστικής καθημερινότητας. Το φιλμ αποδείχθηκε ανεπανάληπτο, αυθεντικό και συναρπαστικό υπαρξιακό δράμα. Ακόμη λειτουργεί σαν κοινωνικό ντοκουμέντο της εποχής του, μια που καταγράφει έναν ολόκληρο κόσμο που σταδιακά αφανίστηκε ανεπιστρεπτί σαν τα tea rooms που έσφυζαν από ζωή ή τις κατάμεστες κινηματογραφικές αίθουσες στις «ματινέ» προβολές ... Ο σκηνοθέτης της ταινίας Σερ Ντέιβιντ Λιν (1908-1991) ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό «Sight & Sound» θεωρείται ένας από τους δέκα σημαντικότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, συνέχισε μέχρι το 1955 να μεταφέρει στον κινηματογράφο σπουδαία λογοτεχνικά, κυρίως, κείμενα όπως τα «Μεγάλες Προσδοκίες» (1946) και «Ολιβερ Τουίστ» (1948) του Ντίκενς με τον ηθοποιό - φετίχ του τον Σερ Αλεκ Γκίνες. Από το '55 και μετά πραγματοποιεί μεγαλόπνοα, επικά φιλμ, γυρισμένα ολοκληρωτικά σε εξωτερικούς χώρους και εξωτικές τοποθεσίες, με υψηλό προϋπολογισμό και αξιόλογο διεθνές καστ ηθοποιών. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα «Η Γέφυρα του ποταμού Κβάι» (1957), «Ο Λόρενς της Αραβίας» (1962), «Δόκτορ Ζιβάγκο» (1965), «Η Κόρη του Ράιαν» (1970) και το περίφημο «Πέρασμα στην Ινδία» (1984).