Οι σκηνές ίδιες, όπως και η ατμόσφαιρα που βαριά από τα δακρυγόνα και τα καμένα λάστιχα, δυσκολεύει την αναπνοή και κάνει τα μάτια να κλαίνε. Νεαροί και παιδιά με σφεντόνες και πέτρες σηκώνουν το κεφάλι τους πάνω από τα οδοφράγματα στοχεύοντας τους παρατεταγμένους Ισραηλινούς στρατιώτες, τα στρατιωτικά τους οχήματα και τα τεθωρακισμένα. Μόλις η μάχη τελειώσει, τα φώτα στα σπίτια θα κλείσουν και οι οικογένειες θα θρηνήσουν τους νεκρούς και τους τραυματίες τους. Για εκείνη την ημέρα. Γιατί το επόμενο πρωί, η πορεία θα πάρει πάλι τον ίδιο δρόμο, προς το ισραηλινό φυλάκιο, και οι σκηνές θα ξετυλιχτούν χωρίς καμία αλλαγή και πάλι και πάλι.

Οπως, πριν από δεκατρία χρόνια. Οταν στις 8 Δεκέμβρη του 1987, ο παλαιστινιακός λαός ξεκινούσε την πρώτη του Ιντιφάντα, την εξέγερσή του κατά του ισραηλινού στρατού κατοχής. Μια εξέγερση που διήρκεσε μέχρι τον Ιούλιο του 1993, και έγινε γνωστή για τη σθεναρή και απαράμιλλα συντονισμένη παθητική αντίσταση που πρόβαλλαν στους κατακτητές οι Παλαιστίνιοι, με σποραδικές «μάχες» πετροπόλεμου. Οι εικόνες της πρώτης Ιντιφάντα είναι ακόμη νωπές στη μνήμη των περισσότερων και οι πληγές δεν έχουν ακόμη κλείσει.

Σήμερα, όμως, ο παλαιστινιακός λαός ξαναζεί αυτές τις σκηνές. Η δεύτερη Ιντιφάντα βρίσκεται σε εξέλιξη και συμπληρώνει περισσότερους από δύο μήνες ζωής, τη στιγμή που τιμάται η 13η επέτειος της πρώτης εξέγερσης. Και σήμερα, όπως και τότε, ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται ενωμένος απέναντι στον ισραηλινό στρατό - κατακτητή σε μια αναμέτρηση άνιση, όσον αφορά το πεδίο της μάχης, άοπλων διαδηλωτών, ή κατ' εξαίρεση ελαφρά οπλισμένων ολιγάριθμων μαχητών, με μια παραδειγματικά οργανωμένη και υπερσύγχρονα εξοπλισμένη στρατιωτική μηχανή.

Αναμέτρηση άνιση, όμως, και όσον αφορά στο περιεχόμενο και στα αιτήματά της. Ανιση στο επίπεδο του δικαίου, του αυτονόητου, της απλής λογικής. Μόνο που σε αυτό το επίπεδο, η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά του θύματος, του εξεγερμένου, του κατακτημένου, του παλαιστινιακού λαού. Ενός παλαιστινιακού λαού, που υπέμεινε εμπόδια και δυσκολίες, ατενίζοντας την προοπτική της ίδρυσης ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους ως αχτίδα ελπίδας σε αυτά τα επτά χρόνια που η «ειρηνευτική διαδικασία» περιέπεφτε από το ένα αδιέξοδο στο άλλο, φθάνοντας στο οριστικό τέλμα. Τέλμα, που διαφαινόταν, έτσι κι αλλιώς, αναπόφευκτο από τους όρους υπό τους οποίους στοιχειοθετήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή, υπό έναν εντελώς αρνητικό διεθνή συσχετισμό δύναμης, και με τις αποφάσεις του ΟΗΕ να φθάνουν στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης, για το ίδιο τους το περιεχόμενο και όχι για τον τρόπο της πλήρους και άνευ όρων εφαρμογής τους.

Εχοντας, ήδη, θρηνήσει περισσότερους από 300 νεκρούς, και καταμετρώντας πλέον των 9.000 τραυματιών εκ των οποίων οι περισσότεροι θα μείνουν ανάπηροι, απολογισμό κατά πολύ αιματηρότερο από αυτόν του πρώτου χρόνου της Ιντιφάντα του 1987, ο παλαιστινιακός λαός επιλέγει, καθημερινά, το μονόδρομο της εξέγερσης και του αγώνα. Ενός αγώνα που αν η Παλαιστινιακή Αρχή αποφάσιζε να καταστείλει σύμφωνα με τις αμερικανο-ισραηλινές υποδείξεις, θα έπρεπε να παρατάξει την παλαιστινιακή αστυνομία εναντίον των πολιτών.

Η εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ, για άνευ όρων αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη γη που κατέκτησαν το 1967 συμπεριλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ, για άνευ όρων επιστροφή των 5 εκατομμυρίων προσφύγων, για άμεση διάλυση των εβραϊκών εποικισμών που έχουν χαρακτηριστεί, ήδη, παράνομοι και εκτιμάται ότι παραβιάζουν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, είναι η μοναδική δίκαιη λύση που θα εξασφαλίσει ειρηνική συνύπαρξη στους δύο γείτονες λαούς, που βρίσκονται και πάλι στο χείλος του φαύλου κύκλου της ανεξέλεγκτης βίας. Για τον παλαιστινιακό λαό, η διεκδίκηση της εφαρμογής αυτών των αποφάσεων, είναι η μοναδική επιλογή που έχει στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια, στη ζωή.