Αυτό θυμίζει, τουλάχιστον, η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την ανεργία, που θα συζητηθεί στις 13 Σεπτέμβρη στο Οσλο, στο συνέδριο που διοργανώνουν από κοινού το ΔΝΤ με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (ΔΟΕ).

ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ περιλαμβάνονται νέα στοιχεία για την πορεία της ανεργίας τα τελευταία χρόνια, αλλά και «συστάσεις» προς τις κυβερνήσεις για τη μείωσή της.

Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ανέργων ξεπερνά τα 210 εκατομμύρια σ' όλο τον κόσμο, κατά 30 εκατομμύρια μεγαλύτερος σε σύγκριση με το 2007. Σημειώνεται ότι τα τρία τέταρτα της αύξησης του αριθμού των ανέργων εντοπίζονται στις αναπτυγμένες χώρες και το υπόλοιπο στις λεγόμενες «αναδυόμενες» οικονομίες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, κ.ά.)

ΤΟ ΔΝΤ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα σοβαρό στις ΗΠΑ, «στο επίκεντρο της Μεγάλης Υφεσης» όπως σημειώνει, όπου είχαμε αύξηση του αριθμού των ανέργων κατά 7,5 εκατομμύρια από το 2007.

Μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών αυτές που είχαν τη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας είναι η Ισπανία (όπου το ποσοστό αυξήθηκε κατά σχεδόν 10%), οι ΗΠΑ, η Νέα Ζηλανδία και η Ταϊβάν.

ΕΝΑ ΘΕΜΑ ιδιαίτερης σημασίας είναι το ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό ανεργίας των νέων και ειδικότερα στην ηλικιακή κατηγορία 15-24 ετών. Υπολογίζεται ότι το ποσοστό ανεργίας στην κατηγορία αυτή είναι δυόμισι φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό για τους μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενους. Επισημαίνεται ακόμη ότι αυτή η αύξηση της ανεργίας στους νέους ήταν η μεγαλύτερη σε σχέση με τις προηγούμενες οικονομικές καπιταλιστικές κρίσεις. Η μεγαλύτερη αύξηση παρουσιάστηκε και πάλι στην Ισπανία, όπου η ανεργία των νέων διπλασιάστηκε από 19% σε 40%!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ κατηγορία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι οι μακροχρόνια άνεργοι, αυτοί που μένουν άνεργοι για περισσότερο από 27 βδομάδες. Στις ΗΠΑ, όπου είχαμε και το μεγαλύτερο ποσοστό μακροχρόνιας ανεργίας, ο ένας στους δύο ανέργους ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία.

ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ του ΔΝΤ γίνεται αναφορά και στις επιπτώσεις της ανεργίας όχι μόνο στους ανέργους, αλλά στο σύνολο των εργαζομένων. Εκτός των αυτονόητων οικονομικών συνεπειών (δραματική μείωση του εισοδήματος), υπογραμμίζονται οι συνέπειες στην υγεία των ανέργων, αλλά και στη μείωση του προσδόκιμου ζωής, ακόμα και στην ακαδημαϊκή διαδρομή των παιδιών των ανέργων.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ αναφέρεται ότι σύμφωνα με μελέτες των τελευταίων χρόνων, το εισόδημα ενός εργαζόμενου που χάνει σήμερα τη δουλειά του θα είναι μειωμένο κατά 20% ακόμη και 15-20 χρόνια μετά, ακόμη και αν καταφέρει να επανενταχθεί στην αγορά εργασίας. Τέλος, το ΔΝΤ σημειώνει τη μακάβρια διαπίστωση ότι η θνησιμότητα των εργαζομένων που θα χάσουν τη δουλειά τους είναι σημαντικά μεγαλύτερη σε σχέση με όσους παραμένουν στην εργασία τους!