Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που η εν λόγω εφημερίδα, με πρωτοσέλιδα αναγόρευε τη λεγομένη ανανεωτική - ριζοσπαστική αριστερά του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση! Αφήστε το μελάνι που ξόδεψε και τη σπατάλη ιδεών, για να γράψει τις πολυπαιγμένες συκοφαντίες για το ...δογματικό, περιχαρακωμένο, σταλινικό ΚΚΕ, για την ιστορία του, για τα εγκλήματα του Στάλιν (ο οποίος ευθύνεται ούτε λίγο ούτε πολύ για τα πάντα, από την καταστροφή του Δράμαλη... έως την εξαφάνιση του πράσινου πιγκουίνου) και γενικότερα της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλισμού.

Γράφει, λοιπόν, το «Βήμα της Κυριακής» της 29ης Αυγούστου 2010: «Κόντρα στις παραδόσεις των κομμάτων της Αριστεράς, τα οποία επιμένουν να αρνούνται ακόμη και να συνομιλήσουν μεταξύ τους προσωπικότητες του χώρου, διανοούμενοι από διαφορετικά ρεύματα, (...) πήραν μια τολμηρή πρωτοβουλία: Να συγκροτήσουν το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης, επιχειρώντας να στήσουν γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ των σχημάτων της πολυκερματισμένης Αριστεράς, η οποία σπαράσσεται διαχρονικώς από τις εσωτερικές διχόνοιες...». Μα καλά, ψέματα μας λέγατε τόσον καιρό; Η αριστερά, με βάση αυτά που γράφατε, δεν είχε συγκροτήσει μια μεγάλη δυναμική συνεργασία, παρεμβατική, ελπιδοφόρα κ.λπ., με εξαίρεση το απομονωμένο ΚΚΕ;

Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το πώς πολέμησαν τη δύσκολη, επώδυνη, πολύχρονη επιστημονική μελέτη και συζήτηση που οργάνωσε το ΚΚΕ για τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού, για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τη διαμόρφωση της δικής του στρατηγικής. Ηταν αυτοί που διαρκώς εκτόξευαν μολυσμένα βέλη περί «ξεσκονίσματος των αγαλμάτων», «δικαίωσης εγκλημάτων», όλα παρμένα από τη φαρέτρα αυτών που θεωρούν την κατάργηση του κεφαλαίου ως το πιο φρικτό, τερατώδες έγκλημα.

Ανάμεσα στους πονηρούς βρίσκονται ορισμένοι που πολέμησαν όλες τις κρίσιμες επιλογές του ΚΚΕ, στηρίζοντας κάποιες άλλες. Τι κι αν οι εξελίξεις δικαίωσαν το ΚΚΕ και όχι τις δικές τους, αυτοί απτόητοι συνεχίζουν το βιολί τους, αλλάζοντας το σκοπό. Δικαίωμά τους είναι να μη βγάζουν κανένα συμπέρασμα και να συνεχίζουν να λένε ό,τι τους αρέσει. Αλλά όχι και να εμφανίζονται και ως φίλοι του ΚΚΕ, αυτοί που στηρίζουν όλες τις προσπάθειες και απόπειρες να το σπρώξουν στο γκρεμό, στο όνομα της προσαρμογής στα νέα δεδομένα του καπιταλισμού! Τώρα, ισχυρίζονται πως δεν κοιτούν προς τα πίσω, παρά μόνο μπροστά...

Εντάξει, αλλά δικαίωμα (για την ακρίβεια υποχρέωση) και του ΚΚΕ είναι, όταν του φέρνουν ως δώρο και προσφορά στο κίνημα και το λαό το πανάρχαιο, αλλά αποτελεσματικό, εφεύρημα του Δούρειου Ιππου, να μην γκρεμίζει «τείχη» και να λέει στους φίλους του που το σέρνουν κι έχουν καλή πρόθεση να δουν τι κρύβει το εσωτερικό του.

Λένε οι εμπνευστές του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου» ότι η κρίση, η επίθεση, το μνημόνιο επιβάλλει στο ΚΚΕ και στους άλλους της αριστεράς να τα βρουν όπου μπορούν. Σε δυο, σε τρία σημεία ώστε να σωθεί ο λαός! Αλήθεια πότε και πού έγινε αυτό; Πού έγιναν συνεργασίες και αγώνες σε επιμέρους θέσεις και μίνιμουμ προγράμματα και αντιμετωπίστηκαν οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης; Πού αποκρούστηκε η στρατηγική επίθεση των κομμάτων των μονοπωλίων; Οπου δοκιμάστηκαν αυτά όχι μόνο δεν έσωσαν το λαό, αλλά οδήγησαν και το κίνημα και το λαό σε συντριβή!

Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης επιβάλλει στο εργατικό και λαϊκό κίνημα να απαντήσει με στρατηγική, με σχέδιο ανατροπής της κυρίαρχης τάξης. Η καπιταλιστική κρίση και οι αντιδραστικές αλλαγές αποδεικνύουν ότι η γήρανση και το σάπισμα του εκμεταλλευτικού συστήματος είναι προχωρημένη και αγιάτρευτη. Οτι δεν υπάρχουν πια μορφές διαχείρισης ικανές να αντιμετωπίζουν τις οξυμένες αντιφάσεις. Το δίλημμα που διαπερνά τα πάντα όλο και με μεγαλύτερη ένταση είναι: Εργατική τάξη και λαός ή μονοπώλια και καπιταλισμός;

Το ερώτημα είναι: Ποιος θα πληρώσει; Ποιον θα υπηρετεί η ανάπτυξη; Ποιος θα έχει την εξουσία και τα μέσα παραγωγής; Και η απάντηση πρέπει να δοθεί επιστημονικά - ταξικά τώρα. Δεν είναι «τι μου αρέσει», «τι σου αρέσει», να τα βάλουμε κάτω να τα βρούμε στη μέση, να ρωτήσουμε και το «Βήμα» αν του αρέσει το κοστούμι και να το φορέσουμε στο κίνημα. Το ΚΚΕ δεν περίμενε να έρθει η κρίση για να πράξει το καθήκον και να απαντήσει. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη απάντηση στον καπιταλισμό. Κάτι ερμαφρόδιτο και ενδιάμεσο δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να βρεθεί.

Η γραμμή της συσπείρωσης και της λαϊκής συμμαχίας είναι η αντιμονοπωλιακή πάλη για τη λαϊκή εξουσία με συγκεκριμένα γνωρίσματα που διασφαλίζουν την ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία. Πίσω από αυτό δεν κάνουμε, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση για το λαό, υπάρχει μόνο ήττα. Αλλά μήπως το πρόβλημά τους είναι αυτό ακριβώς; Οτι το ΚΚΕ έχει εναλλακτική πρόταση φιλολαϊκής διεξόδου, ταξική και επιστημονικά τεκμηριωμένη που πατάει γερά στο σήμερα και ανοίγει το δρόμο στο μέλλον;

Μα, κύριε καθηγητά, πείτε το καθαρά: Να αφήσει το ΚΚΕ τη στρατηγική του, δηλαδή τις θέσεις του, τη δράση του, όλα; Οι άλλοι ποια στρατηγική να αφήσουν; Μπορείτε να μας αναφέρετε ποια είναι η πρόταση εξουσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΣΥΡΙΖΑ; Εκτός και αν η στρατηγική είναι τα δέκα σημεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τα πέντε ή δεκαπέντε του χώρου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με όραμα μια αριστερή κυβέρνηση και έναν ανθρώπινο καπιταλισμό.

«Ο διάλογος δεν είναι αυτοσκοπός», γράφει ένας άλλος καθηγητής, ο Αλ. Χρύσης, «αλλά μέσο για την πραγμάτωση του κοινωνικού σκοπού... που συμπυκνώνεται κυρίως στον αγώνα εναντίον της καπιταλιστικής βαρβαρότητας όπως αυτή εκδηλώνεται διαμέσου της πολιτικής ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ, κυβέρνησης». Μα αυτό δε σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ; Ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, δηλαδή του καπιταλισμού; Μήπως ο κύριος Χρύσης γνωρίζει άλλη πρόταση πλην αυτής του ΚΚΕ που να έχει στόχο αυτά;

Το ζήτημα της κοινής δράσης που και το «Αριστερό Βήμα» έχει στην προμετωπίδα είναι η αιχμή του δόρατος όλων των άλλων κατά του ΚΚΕ για να εγκαταλείψει τη στρατηγική του και να προσχωρήσει στη δική τους αντίληψη.

Κοινή δράση για την προώθηση ποιας συμμαχίας; Της λαϊκής αντιμονοπωλιακής ή της συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία για να αλλάξουμε την ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας και μέσω αυτής το κίνημα; Μα αυτή την αντίληψη δεν έχουν όλες οι τάσεις του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και μαλλιοτραβιούνται ολημερίς με ποιον τρόπο θα την υλοποιήσουν;

Το θέμα του «διαλόγου» που το θέτουν με όλες τις παραλλαγές ως θέμα πολιτικού πολιτισμού ή ως ζήτημα ριζοσπαστικής αντίληψης, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παζάρεμα που έχουν στο νου τους. Γιατί, διάλογος γίνεται κάθε μέρα, γίνεται απ' όλους, με όλους και για όλα. Αυτό δεν είναι η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση;

Η κριτική, η πολεμική που γίνεται πρώτα και κύρια στους εργασιακούς χώρους, στα πανεπιστήμια, στις λαϊκές συνοικίες, στους συλλόγους, στις εφημερίδες, στις διαδηλώσεις, παντού. Ετσι τον αντιλαμβάνεται το ΚΚΕ και όχι ως παζάρεμα κάποιων πεφωτισμένων αριστερών για λογαριασμό του λαού. Πολιτική ιδεολογική αντιπαράθεση μπροστά στο λαό, με στόχο να κερδίσει το λαό, να τον οπλίσει για να γίνει αυτός ο ίδιος με το κίνημά του η πρωταγωνιστική ανατρεπτική δύναμη που θα τα αλλάξει όλα στην οικονομία και στο κράτος.