Φέτος, όμως, μετά από ένα χρόνο μπόλικης «φιλοπατρίας», ανταγωνισμού, «ανάπτυξης», «αποκέντρωσης» και «εκσυγχρονισμού», τρομοκράτησης, παλιών και νέων μνημονίων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια, μέσα και έξω από το σχολείο, παίρνουν άλλη διάσταση, καταιγίδας:

• Ολο και περισσότερες λαϊκές οικογένειες δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια και τους λογαριασμούς τους. Ηδη κάνουν περικοπές στα έξοδα που προέβλεπαν για διασκέδαση και ρουχισμό αλλά και για θέρμανση, για φαγητό! Τρέμοντας την απόλυση, πολλοί γονείς είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, με τρεις και εξήντα, απουσιάζοντας από το μεγάλωμα των παιδιών τους.
• Τα παιδιά μας τσουβαλιάζονται σα ζώα σε τάξεις των 30 και πλέον μαθητών, με εξαντλητικά ωράρια άχρηστων πληροφοριών και άθλιες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Τσακίζεται η εφηβεία τους στη διαδρομή από το σχολείο στο φροντιστήριο και λογιστικοποιούν τα όνειρά τους. Για εξευμενισμό τους χαρίζουν τεχνολογικά μπιχλιμπίδια και αν χρειαστεί τους κάνουν δώρο και τον προσωπικό τους ψυχολόγο για να τους εξηγήσει ότι η εικονική πραγματικότητα τελικά... ήταν μια απάτη!
• Οι εκπαιδευτικοί αναγκάζονται σε βάρβαρες εργασιακές σχέσεις που θα στοιχίζουν, τελικά, και στην ίδια την ποιότητα του μαθήματος. Θέλουν να τσακίσουν κάθε αντίσταση, κάθε απειλή.
• Το κόστος λειτουργίας της εκπαίδευσης μετατίθεται στους γονείς που θα πρέπει ή να πληρώσουν (τις καθαρίστριες που δεν ανανεώνονται οι συμβάσεις τους, τους τραπεζοκόμους που δεν προβλέπονται, τις «δήθεν» εκπαιδευτικές εκδρομές, τα λειτουργικά έξοδα που αυξάνονται, τα βιβλία που λείπουν) ή να βρουν χορηγούς, που καραδοκούν στη γωνία να δείξουν τη φιλευσπλαχνία τους αναλαμβάνοντας ρόλο ρυθμιστή στην εκπαίδευση.
• Η πλήρης ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας (που λέει «δεν έχεις λεφτά δε γίνεσαι καλά»), η αύξηση των ανασφάλιστων γονιών και η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία διογκώνουν το φαινόμενο πολλές οικογένειες, και όχι μόνο αλλοδαπών, να μην μπορούν να κάνουν τις υποχρεωτικές ιατρικές εξετάσεις και τα εμβόλια στα παιδιά τους.
• Η διάλυση του ενιαίου δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και η λογική της «αποκέντρωσης», της «αυτο-αξιολόγησης», και της «αυτοδιαχείρισης» των σχολείων οδηγούν στην όξυνση των ταξικών φραγμών και σε σχολεία πολλών ταχυτήτων. Στα καλά και στα κακά σχολεία, στους καλούς και στους κακούς μαθητές.
• Οι νέοι άνθρωποι ωθούνται με τη «διά βίου μάθηση - ψευτοκατάρτιση» στη σύγχρονη αμορφωσιά και μια ατελείωτη περιπλάνηση για τη συγκομιδή πιστωτικών μονάδων, τις οποίες θα αξιολογούν βιομήχανοι, εφοπλιστές και λοιπές «παραγωγικές δυνάμεις», έτσι που να βγάζουν τόσους και τέτοιους αυριανούς εργαζόμενους που αυτοί χρειάζονται, και πάνω απ' όλα φθηνούς.
• Αυξάνεται η σχολική διαρροή και προωθείται η παιδική εργασία.
• Η διάλυση της φοιτητικής μέριμνας και σίτισης αναγκάζει πολλούς επιτυχόντες στις πανελλαδικές εξετάσεις, σε σχολές εκτός της πόλης κατοικίας τους, να μη φοιτήσουν. Με αποτέλεσμα όλο και λιγότερα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων να μπαίνουν στις τάξεις των νέων επιστημόνων.

Αυτά όλα τα προστάζει, λένε, το μνημόνιο. Είναι λένε μονόδρομος. Η αλήθεια είναι ότι το μνημόνιο είναι σάρκα από τη σάρκα του ΠΑΣΟΚ. Κυβέρνηση - Ευρωένωση - ΔΝΤ συνυπέγραψαν το μνημόνιο ως λύση διεξόδου από την καπιταλιστική οικονομική κρίση.

Και ρωτάμε: Τι σόι διέξοδος είναι αυτή που μας υπόσχονται και θέλει τσακισμένη τη λαϊκή οικογένεια, τους νέους ανθρώπους και τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες; Τι διέξοδος είναι αυτή που δίνει «γην και ύδωρ» στο μεγάλο κεφάλαιο για να επενδύσει; Τι διέξοδος είναι αυτή που προϋποθέτει αμορφωσιά και εργασιακή περιπλάνηση; Ποιον εξυπηρετεί;

Είναι διέξοδος γι' αυτούς, αδιέξοδο για μας. Γιατί άλλη όψη έχει η κρίση για μας, άλλη όψη έχει για τους εκμεταλλευτές μας. Η συνταγή τους μας είναι γνωστή. Ο,τι μείγμα και αν έχει... Εκεί που τα ταμεία είναι μονίμως άδεια για τις συντάξεις μας, τα μεροκάματα, τη μόρφωση και την υγεία των παιδιών μας, πάντα θα βρίσκονται χρήματα, χάρισμα στις τράπεζες, τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές.

Κι όμως, η φτώχεια, η ανεργία και η αμορφωσιά δεν είναι η μοίρα μας! Ο πλούτος που βγαίνει από τους εργαζόμενους, ακόμα και εν μέσω κρίσης, είναι τεράστιος και ανήκει δικαιωματικά και μόνο σ' αυτούς που τον παράγουν.

Χρόνια τώρα οι κυβερνώντες, και οι θλιβεροί συνοδοιπόροι τους (ΣΕΒ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΔΟΕ, ΟΛΜΕ κλπ.) έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να μαζευτεί αυτός ο πλούτος στα χέρια λίγων παράσιτων, των πλουτοκρατών. Εγινε μεγάλο - νόμιμο και ηθικό - πλιάτσικο. Και αυτό το πλιάτσικο ονομάστηκε ΑΝΑΠΤΥΞΗ! Ενα ακόμα κύμα τέτοιας ανάπτυξης μας υπόσχονται και τώρα.

Η ανάπτυξή τους βάζει αντικειμενικά φρένο στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου. Αφού ο νέος άνθρωπος πρέπει να υπακούει αγόγγυστα και άκριτα. Αυτή δεν είναι ανάπτυξη, είναι εκμετάλλευση, είναι πισωγύρισμα, είναι κλεψιά, είναι έγκλημα. Και αυτό το έγκλημα δεν το δικάζουν τα δικαστήρια. Αυτό το έγκλημα το πολεμάει η οργανωμένη πάλη.

Εδώ που φτάσαμε δε μένει τίποτα άλλο από έναν αγώνα που δε θα κλείνεται στους 4 τοίχους ενός σχολείου. Εναν αγώνα οργανωμένο, σταθερό, συντονισμένο με τις δυνάμεις εκείνες που δεν υποτάχτηκαν και δεν έγιναν η πέμπτη φάλαγγα της μεγάλης σφαγής. Εναν αγώνα διαρκή, που να ζητάει μιαν άλλη διέξοδο, έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, τέτοιον που να μπορεί να καλύπτει όλες τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Να διασφαλίζει: Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν ενιαία και αναβαθμισμένη Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε αυτούς τους τομείς.

Γιατί είναι ρεαλιστικό αίτημα και σύγχρονη ανάγκη όλα τα παιδιά να βρίσκουν θέση στους παιδικούς σταθμούς χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Γιατί είναι ρεαλιστικό αίτημα και σύγχρονη ανάγκη οι μαζικοί διορισμοί μόνιμου εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού στην εκπαίδευση.

Γιατί είναι ρεαλιστικό αίτημα και σύγχρονη ανάγκη η αξιοποίηση όλων των δημόσιων, δημοτικών χώρων, για τη λύση των κτιριακών αναγκών σε όλες τις βαθμίδες.

Γιατί είναι ρεαλιστικό αίτημα και σύγχρονη ανάγκη να μην πληρώσει ούτε ένα ευρώ ο γονιός από την τσέπη του.

Γιατί είναι ρεαλιστικό αίτημα και σύγχρονη ανάγκη όλα τα παιδιά να μπορούν να κάνουν δωρεάν εξετάσεις στα δημόσια νοσοκομεία ανεξάρτητα από τον ασφαλιστικό φορέα των γονιών τους.

Γιατί είναι ρεαλιστικό αίτημα και σύγχρονη ανάγκη κανένα παιδί να μην εγκαταλείπει το δημόσιο σχολείο πριν τα 18 του χρόνια και να χαίρονται όλα τα παιδιά, σ' όλες τις γωνιές της χώρας, ενιαία τους καρπούς της ολόπλευρης μόρφωσης.

Αυτός είναι ο δικός μας ρεαλισμός! Αυτές είναι οι δικές μας ανάγκες! Αντικειμενικά αυτές οι ανάγκες θα 'ρθουν σε σύγκρουση με τις ανάγκες των εφοπλιστών και των βιομηχάνων που θέλουν φθηνούς - πειθήνιους εργάτες, των μεγαλοεργολάβων που λυμαίνονται τη γη, των εμπόρων της γνώσης που πουλάνε ελπίδες, των μεγαλοεπενδυτών που περιμένουν τις ΣΔΙΤ για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Εκτιμάμε ότι η κατάσταση θα οξυνθεί δραματικά το επόμενο διάστημα με τη «νέα» διοικητική δομή του «Καλλικράτη» και τα νέα «μαύρα» μέτρα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επικουρούμενη από ΛΑ.Ο.Σ. και ΝΔ.

Το ερώτημα λοιπόν για κάθε εργαζόμενο, για τη λαϊκή οικογένεια, για κάθε ανυπότακτο εκπαιδευτικό, για κάθε μαθητή, για όλο το εργατικό κίνημα είναι τούτο και μπαίνει επιτακτικά: Τι θα κάνουμε, μπορούμε να περιμένουμε; Εχουμε περιθώρια αναμονής ότι κάτι καλύτερο θα γίνει για μας χωρίς εμάς;

ΟΧΙ!

Η επίθεση είναι συνολική, συνολικά πρέπει να βλέπουμε και τη δράση μας. Εχουμε πείρα όλοι οι γονείς από το τι συμβαίνει στους χώρους εργασίας μας. Να βγάλουμε, λοιπόν, συμπεράσματα: Τι έχουμε ανάγκη, με ποιους και με ποιο τρόπο θα το κερδίσουμε.

Καλούμε τους γονείς, είτε είναι, άνεργοι είτε είναι εργαζόμενοι, είτε είναι μικρομεσαίοι έμποροι, είτε αυτοαπασχολούμενοι, να αρνηθούν τη συμμετοχικότητα, τη συνυπευθυνότητα, την υποταγή. Να δυναμώσουμε το κίνημα της απειθαρχίας και της ρήξης με την πολιτική αυτή, που δεν παίρνει βελτίωση.

Ηρθε η ώρα τα παιδιά μας να δουν τους γονείς και τους δασκάλους τους να παίρνουν το δρόμο του αγώνα με ψηλά το κεφάλι, σε ένα μάθημα ζωής που τα σχολικά βιβλία παρέλειψαν.

Τα λόγια να τα διαδεχτεί η δράση για ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος. Μόνο έτσι μπορεί να δοθούν οι μάχες που έρχονται.