Δεν είναι μόνο το τεράστιο χάσμα που όλο και μεγαλώνει ανάμεσα στους πάμπλουτους και τους πάμφτωχους, δεν είναι μόνο το τεράστιο ηθικό έλλειμμα που έχει γίνει κύριο γνώρισμα της κοινωνίας, δεν είναι μόνο που όπου γυρίσεις να κοιτάξεις βλέπεις απογοητευμένους ανθρώπους, είναι που ώρες - ώρες κοιτάζοντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη, λες «θα είμαι εξίσου εγκληματίας μ' αυτούς που καταστρέφουν τον πλανήτη, τις ζωές, τα όνειρά μας, το μέλλον των παιδιών μας, αν δεν κάνω κάτι».

Κάθε μάχη, όσο μικρή, όσο περιορισμένη, όσο «τοπική», έχει τη σημασία της. Αν όχι για τίποτ' άλλο, τουλάχιστο για να δηλώσεις «υπάρχω και πάσχω και ενδιαφέρομαι και ενεργώ».

Η Ελλάδα χρόνια τώρα βιώνει ένα δράμα που στις μέρες μας κορυφώνεται και που η κατάληξή του θα είναι απείρως πιο οδυνηρή απ' ό,τι μπορούμε να φανταστούμε αν δεν τα πάρουμε πάνω μας κι αν δεν αντιδράσουμε. Με κάθε τρόπο.

Τοπικές ή περιφερειακές ή πολιτικές, οι εκλογές της 7ης Νοέμβρη, όπως και αν τις θεωρεί κανείς, είναι κι αυτές ένας τρόπος. Ενας τρόπος να πεις «όχι». Οχι στην ατιμία, στην κλεψιά, στην πονηρή εκείνη πολιτική που «νόμιμα» σε πατάει κάτω για να «σωθεί η χώρα» γιατί, βλέπεις, εσύ δεν έχεις off shore εταιρεία στο όνομά σου.

Οχι στον κάθε «Κακοκράτη» που πάει να διαλύσει ό,τι απόμεινε απ' «των Ελλήνων τις κοινότητες» και να μας καταντήσει ακόμα πιο ανήμπορους και άρα ακόμα πιο απαθείς απέναντι στην ανύπαρκτη κεντρική εξουσία που θα μας λύσει όλα μας τα προβλήματα όταν και όποτε μπορέσει αφού πρώτα ταΐσει τους εργολάβους της, τους μεσάζοντές της, τους αεριτζήδες της, τους δικούς της, τους υποστηριχτές της, τα παιδιά της, τους κουμπάρους της.

Οχι λοιπόν!

Και μαζί με το όχι, ένα μεγάλο ΝΑΙ.

Ναι στην ελπίδα και στην πάλη, γιατί το αύριο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει καλύτερο ερήμην μας.