Παριστάνοντας την αθώα περιστερά ο πρόεδρος της «Δημοκρατικής Αριστεράς», Φ. Κουβέλης, κουνά το δάχτυλο στην κυβέρνηση επιπλήττοντάς την γιατί «καταργεί ουσιαστικά τις συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις. Η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί σε απολύσεις και ραγδαία αύξηση της ανεργίας. Καταστρέφει τα συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ξεπέρασε την κόκκινη γραμμή». Τη νουθετεί δε «να αντισταθεί στις αφόρητες πιέσεις της τρόικας και να υπερασπισθεί την κοινωνική συνοχή της χώρας. Και να το πράξει τώρα».

Δεν έπεσαν, όμως, απ' τον Αρη ο κ. Κουβέλης και το κόμμα του. Γνωρίζουν καλά ότι αυτή η πολιτική είναι προαποφασισμένη, επιβεβλημένη απ' τις ανάγκες και τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Ηταν γνωστοί, προ πολλού μάλιστα, οι σχεδιασμοί να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα και στις Συλλογικές Συμβάσεις, ήταν επίσης γνωστό ότι οι απολύσεις θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας και η ανεργία την άγουσα. Ολα αυτά όμως δεν εμπόδισαν τη «Δημοκρατική Αριστερά» να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Να επιχαίρει για τις νίκες που κατήγαγαν οι κοινοί τους υποψήφιοι, που θα εφαρμόσουν πιστά τον «Καλλικράτη», δηλαδή θα υλοποιήσουν την πολιτική που καταγγέλλει όψιμα ο κ. Κουβέλης. Καλλιεργώντας συγχρόνως αυταπάτες ότι η κυβέρνηση μπορεί ν' αντισταθεί. Σε τι; Στον εαυτό της, στη φύση και τον ρόλο της ως πολιτικού εκπροσώπου της άρχουσας τάξης; Μα αυτή την πολιτική η κυβέρνηση την συναποφασίζει, δεν την αποδέχεται με το πιστόλι στον κρόταφο όπως υπονοεί ο Φ. Κουβέλης.