Σε σχετική ανακοίνωσή της αρχικά εκπλήσσεται για το πόσο «ευρηματική» και «ικανή» είναι (μιλάει για τον εαυτό της) στο να δίνει λύσεις σε προβλήματα των εργαζομένων! Και μετά αποκαλύπτει ότι δεν είναι καθόλου ευρηματική. Απλώς αξιοποιεί μαζί με την εργοδοσία τα όσα προβλέπουν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προχωρώντας στη δημιουργία επαγγελματικού ταμείου, το οποίο διαφημίζει λέγοντας τα εξής: «Ο Σύλλογος Προσωπικού της ALPHA BANK με συστηματική δουλειά, σύγχρονη αντίληψη και δημιουργικό διάλογο με την τράπεζα πραγματοποίησε μια μεγάλη υπόσχεση και έναν κεντρικό προγραμματικό στόχο. Τη δημιουργία ειδικού πυλώνα ασφάλισης που λειτουργεί συμπληρωματικά με την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων». Πιο κάτω παρουσιάζει κάποιους πίνακες με τα ποσά που, δήθεν, θα πάρουν ως εφάπαξ όσοι συμμετέχουν στο επαγγελματικό ταμείο.

Αυτό που δε λένε οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές είναι ότι αυτού του είδους τα ταμεία δεν είναι καθορισμένων παροχών. Δηλαδή, δεν εξασφαλίζουν ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους και αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών.

Δηλαδή, ότι κανείς δεν εγγυάται τα ποσά τα οποία θα δοθούν, στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη μορφή εφάπαξ. Οτι, ακόμα, μπορεί να μη δοθούν καν εφάπαξ και ότι το ταμείο μπορεί να διαλυθεί αφού τα λεφτά που εισπράττει «τζογάρονται» με διάφορους τρόπους και επομένως μπορεί να χαθούν.

Ακόμα δε λένε ότι το σύνολο των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού πρόσφεραν (και προσφέρουν) αμέριστη στήριξη στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου - και των τραπεζιτών - για να εφαρμόσουν μια σειρά αντιασφαλιστικούς νόμους που σήμερα έχουν ως αποτέλεσμα τη διάλυση των κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων, το χτύπημα των συντάξεων (κύριων, επικουρικών, εφάπαξ), το χτύπημα των παροχών. Ακόμα, κυβερνήσεις και κεφάλαιο καταλήστευσαν δισεκατομμύρια ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία ενώ οι τραπεζίτες απαλλάχθηκαν από τις τεράστιες οικονομικές υποχρεώσεις τους προς τα Ταμεία.

Και σήμερα που έχουν διαλυθεί τα πάντα έρχονται να εμφανιστούν ως δήθεν σωτήρες καλώντας τους εργαζόμενους να ξαναπληρώσουν σε ένα «χρηματοπιστωτικό προϊόν», μέσω του οποίου το κεφάλαιο θα βάλει ξανά χέρι στις τσέπες τους, χωρίς οι ίδιοι να ξέρουν αν θα πάρουν ποτέ κάτι. Σύμφωνα με τα στοιχεία το σύνολο αυτών των ταμείων παγκοσμίως είχαν χάσει μόνο μέχρι το τέλος του 2008 το 25% της συνολικής τους περιουσίας.

Τέλος, είναι ανάγκη να σημειωθεί ότι το γεγονός πως η μία μετά την άλλη ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στις τράπεζες (μόλις προχτές η πλειοψηφία στο Σύλλογο Εργαζομένων στην Πειραιώς βγήκε να στηρίξει το σχέδιο της εργοδοσίας για μείωση της μισθολογικής δαπάνης) πρωτοστατούν στην προώθηση αντεργατικών σχεδιασμών που ευνοούν την κερδοφορία των τραπεζιτών σε βάρος των εργαζομένων, αποκαλύπτει πόσο επικίνδυνες είναι για τους εργαζόμενους.