Η περιπέτεια των 33 μεταλλωρύχων, που διασώθηκαν τελικά, μετά από δύο μήνες εγκλωβισμού στα 625 μ. κάτω από τη γη
Το συγκεκριμένο ορυχείο του Σαν Χοσέ είχε καταγγελθεί ως μία επισφαλής εγκατάσταση πολλά χρόνια πριν. Μεταξύ του 2000 και 2004 έγιναν δέκα καταγγελίες των εργαζομένων στην Εθνική Υπηρεσία Μεταλλουργίας και Γεωλογίας (Sernageomin), σε υγειονομικές υπηρεσίες, καθώς και στην περιφερειακή κυβέρνηση. Οι καταγγελίες έμειναν στο αρχείο. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έγιναν τέσσερα μοιραία ατυχήματα - εγκλήματα, με αποτέλεσμα τον αναγκαστικό ακρωτηριασμό άκρων κάποιων πληγέντων. Το ορυχείο έκλεισε το 2007. Ωστόσο, στις 30 του Μάη 2008 η Sernageomin εγκρίνει την επαναλειτουργία του. Τα μέτρα ασφαλείας ανύπαρκτα. Ακόμα και ένας απλός αγωγός διαφυγής με σκάλα. Αυτό ακριβώς το στοιχείο έλειψε και στο τελευταίο ατύχημα.
Οπως έγινε επίσης πρόσφατα γνωστό οι 33 εγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι είχαν ζητήσει να βγουν από το ορυχείο τρεις ώρες πριν τον εγκλωβισμό τους στις 5 Αυγούστου του 2010, καθώς άκουγαν ασυνήθιστους θορύβους, αλλά οι υπεύθυνοι της εταιρείας τους το αρνήθηκαν, προκειμένου να μη διακοπεί η χρυσοφόρα εξόρυξη, που τους απόφερε τεράστια κέρδη.
Η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στα ορυχεία της Χιλής ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει από την εποχή του δικτάτορα Αουγκόστο Πινοτσέτ και παρά την 20ετία των «σοσιαλιστών» στην εξουσία. Σύμφωνα με την Συνομοσπονδία Μεταλλωρύχων (CONFEMIN), οι 18.000 μεταλλωρύχοι απασχολούνται υπό άθλιες συνθήκες στα περίπου 150 μεγάλα ορυχεία της χώρας και στον άγνωστο αριθμό μικρών και μεσαίων (όπως και αυτό στο Σαν Χοσέ) που παράγουν κυρίως χαλκό αλλά και χρυσό, ασήμι, μόλυβδο, μαγγάνιο, ψευδάργυρο και βρίσκονται σε περιοχή 4.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αυτή η πραγματική βαρβαρότητα περιγράφεται από τα στοιχεία που δίνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Χιλή:
Ολα αυτά τα στοιχεία επιδιώχτηκε να θαφτούν από τα εκτυφλωτικά φώτα της επιχείρησης διάσωσης που επιδόθηκε η κυβέρνηση Πινιέρα, του δισεκατομμυριούχου που εκλέχτηκε πρόεδρος και εκτός των άλλων οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες έχουν σχέση και με τα ορυχεία. Τα φώτα έπεσαν στην ομολογουμένως πολύπλοκη και τεχνολογικά ενδιαφέρουσα διαδικασία, αλλά και στις προσωπικές ιστορίες των εγκλωβισμένων εργατών, και μετά την διάσωση στις 13 Οκτώβρη, στις απολαβές που θα έχουν για να «πουλήσουν» την ιστορία τους, στα ταξίδια μετά από προσκλήσεις επιχειρήσεων, μεγαλοομάδων του ποδοσφαίρου, του Χόλιγουντ και καθενός που θέλει να αξιοποιήσει το πιασάρικο θέμα.
Η αντιδραστική κυβέρνηση που αξιοποίησε στο έπακρο την επιτυχή διάσωση, επιδόθηκε σε μια σειρά υποσχέσεων ότι η κατάσταση στα ορυχεία της Χιλής θα αλλάξει. Ωστόσο ούτε καν ένα μήνα μετά την επιχείρηση διάσωσης, στις 8 Νοέμβρη, όπως καταγγέλθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής, σημειώθηκε ένα νέο έγκλημα με 2 νεκρούς μεταλλωρύχους σε ορυχείο - κάτεργο μόλις 59 χιλιόμετρα από το ορυχείο - κάτεργο που έγινε γνωστό με την περιπέτεια των 33. Επίσης απλήρωτοι εξακολουθούν να παραμένουν περίπου 300 συνάδελφοι των 33 αφού η εταιρεία στην οποία ανήκει το ορυχείο έχει δηλώσει πτώχευση.
Η περίπτωση της Χιλής, δεν είναι εξαίρεση. Δείχνει απλά την εγκληματική φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που στο κυνήγι του κέρδους σακατεύει και δολοφονεί εργάτες γιατί τα αναγκαία μέτρα για την υγιεινή και ασφάλεια στους τόπους δουλειάς είναι κόστος για τους κεφαλαιοκράτες. Για να μπορέσουν οι εργάτες να δουλεύουν με ασφάλεια, να έχουν αξιοπρεπή ζωή ικανοποιώντας τις σύγχρονες ανάγκες τους και στη Χιλή και σε κάθε χώρα του κόσμου χρειάζεται να συνεχίσουν την πάλη και τις διεκδικήσεις μέσα από τα ταξικά συνδικάτα τους και κυρίως να παλέψουν για τη δική τους εξουσία, που θα καταργήσει όλα τα παράσιτα που τους εκμεταλλεύονται.
Και στην περίπτωση της εξορυκτικής βιομηχανίας πρέπει να περάσει στα χέρια του λαού. Ο ορυκτός πλούτος να γίνει λαϊκή περιουσία.