Η 23χρονη Χριστίνα, από ένστικτο μάλλον, συνειδητοποιεί ότι η αρχή της όποιας ουσιαστικής ελευθερίας και κατ' επέκταση πραγματικής γυναικείας χειραφέτησης συνδέεται αφ' ενός με την οικονομική βάση και αφ' ετέρου εδράζεται στις σχέσεις παραγωγής. Η ίδια δουλεύει πωλήτρια σε επικερδή μπουτίκ του Κολωνακίου. Προφανώς δεν έχει διαπαιδαγωγηθεί από τον κύκλο της - τα συμπεράσματα εξάγονται από τις θέσεις (κοινότοπης και συμβιβασμένης «ρεάλ πολιτίκ» ) που εκφράζουν οι α-συνείδητες παρατηρήσεις της μητέρας της - ώστε να εντάσσει το ατομικό της πρόβλημα σε συλλογικά πλαίσια. Ενώ επαναστατεί στον εκβιασμό που έχει «ερωτική ιδιοτέλεια», η ίδια έχει διδαχθεί να κάνει χρήση των ίδιων, επακριβώς, μεθόδων ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Εχει διδαχθεί από το κρατούν, αστικό πολιτικό σύστημα να ανάγει τα προβλήματά της σε απλώς προσωπικές και ανθρωπολογικές ανησυχίες με αίτια που άπτονται της κοινωνικής «νοοτροπίας» και των κοινωνικών «προκαταλήψεων». Με τον τρόπο αυτό βέβαια αφήνονται άθικτες οι πρωταρχικές αιτίες και οι υλικοί όροι που γεννούν και αναπαράγουν διακρίσεις και αδικία. Το εμβόλιμο στοιχείο που αναφέρεται στην τέχνη και την ταύτισή της με κάποιον «άγνωστο» ετερόφυλο, ενώ αρχικά λειτουργεί ως δέλεαρ, έχει αποδειχθεί σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση της συνείδησης ενός νεαρού ατόμου. Το παρόν δηλώνει και πλήθος πολιτικώς ορθών «διακοσμητικών» στοιχείων σε κάθε αριστερίζουσα παραγωγή, βλέπε «εξωτική» ethnic μουσική που βγαίνει από το υπόγειο της αθηναϊκής πολυκατοικίας σε πάροδο της Αχαρνών, με τους συγκεντρωμένους πολύχρωμους μετανάστες, μια εικόνα αποψιλωμένη από τις όποιες αιτίες της μετανάστευσης και την όποια θέση διαχείρισης του ζητήματος προς την κρατούσα εξουσία. Καλή, αλλά ανολοκλήρωτη η προσπάθεια του Τζίτζη γιατί ουσιαστικά δεν αποτινάσσει καίριες θέσεις της αστικής ιδεολογίας, η οποία όσο πάει και αποδεικνύεται ότι τελεί σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου. Η τέχνη δεν επιτρέπεται να συντάσσεται με ό,τι εξακολουθεί να περιορίζει τον άνθρωπο, αναπαράγοντας ιδεολογήματα σαθρά, ειδικά σε καιρούς εγρήγορσης και να μη βρίσκεται στην πρωτοπορία. Η τέχνη πρέπει να απεγκλωβίζει και να απελευθερώνει το άτομο, ειδικά σε καιρούς αντιπαράθεσης, σαν τους σημερινούς.