«Εφυγε» από τη ζωή στις 22.1.2011 και κηδεύτηκε στην Καισαριανή - με πολιτική κηδεία - στις 24.1.2011, ο παλαίμαχος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και μέλος του ΚΚΕ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΕΦΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, σε ηλικία 84 ετών.

Ο Δημήτρης, ακολουθώντας τα βήματα του αγωνιστή πατέρα του, οργανώθηκε στην Κατοχή στην ΕΠΟΝ, στους Γαργαλιάνους. Εκεί οργίαζαν οι ταγματασφαλίτες ως τη συντριβή τους από τον ΕΛΑΣ. Πριν απ' αυτό, οργίασαν και σε βάρος της οικογένειας του σ. Δημήτρη. Ετσι, μετά τη Βάρκιζα, άρχισαν πάλι οι διωγμοί και ο κίνδυνος εξόντωσής τους. Ηδη, ο πατέρας του είχε οδηγηθεί εξόριστος στην Ικαρία, ενώ ο Δημήτρης και οι αδελφές του κατέφυγαν κρυφά στην Αθήνα για να σωθούν.

Σε συνθήκες φτώχειας, μαζί με τον πατέρα του που απελευθερώθηκε με τα μέτρα «ψευτοειρήνευσης» του Σοφούλη, υποχρεώθηκαν να δουλέψουν υπό άθλιες συνθήκες στα λιγνιτωρυχεία της Καλογρέζας, 200 μέτρα κάτω από τη γη στις λάσπες, με αφόρητη ζέστη, με καθημερινό «λούσιμο» στη μαύρη σκόνη και τον ιδρώτα. Με την πρώτη αντίδρασή τους, με άλλους συντρόφους τους, στην πρώτη απεργία τους (μετά το χτύπημα των λιγνιτωρύχων στην κατοχή απ' τους χαφιέδες εγκληματίες του Λάμπου που άφησαν 10άδες νεκρούς), εργοδότης και διωκτικές αρχές, απέλυσαν τους ...«πρωταίτιους». Πάλι στο δρόμο, χωρίς δουλειά, αναζητώντας μεροκάματο σε κήπους και παρτέρια στην περιοχή.

Αλλαξαν βαθμιαία τα πράγματα όταν, πλάι στον αγωνιστή μηχανικό Γιάννη Δομνάκη, που του συμπαραστάθηκε, εργάστηκε στην οικοδομή και, αργότερα, στο μικρεμπόριο. Μπόρεσε να στηρίξει, έτσι, την οικογένειά του, να παντρευτεί και να κάνει παιδιά. Σε αυτή τη δύσκολη πορεία, ούτε μια στιγμή δε βρέθηκε μακριά από τη δράση σαν κομμουνιστής. Από τους πρώτους σε κάθε κινητοποίηση της ΕΔΑ και, αργότερα, του ΚΚΕ, των συνταξιούχων, των αντιστασιακών.

Μετά τη συνταξιοδότησή του, όλη η περιοχή τον γνώρισε σαν τον ακούραστο διακινητή του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», της «ΚΟΜΕΠ» και του περιοδικού «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» που, τιμητικά, τον συνόδευσαν και στον τάφο του... Πλάι στους δικούς του, τη γυναίκα του Μαρία που του συμπαραστάθηκε στοργικά ως το τέλος, των αδελφών του, Αθηνάς και Καλλιρρόης, βρέθηκαν πλήθος συντρόφων και συντροφισσών και η ΚΟΒ της περιοχής του, καθώς και το «Σπίτι του Αγωνιστή», που εκπρόσωποί τους ανέλαβαν τον τελευταίο αποχαιρετισμό του.

Ο Δημήτρης Κεφαλόπουλος στάθηκε πιστός στην ιδεολογία του, ενίσχυε σταθερά με κάθε τρόπο - και οικονομικά - το ΚΚΕ και το «Σπίτι του Αγωνιστή», στο φιλόξενο χώρο του οποίου βρέθηκε στους τελευταίους μήνες της ζωής του, όταν η κατάσταση της υγείας του έκανε αναγκαία αυτή τη φροντίδα, με την ακούραστη συμπαράσταση της γυναίκας του Μαρίας. Η κατάστασή του τον οδήγησε στο Λαϊκό νοσοκομείο, όπου εγχειρίστηκε και, μετά από λίγους μήνες, στο Γενικό Κρατικό Αθήνας, όπου άφησε και την τελευταία του πνοή. Την προσήλωσή του στα πανανθρώπινα ιδανικά χαρακτηρίζει και το γεγονός ότι υπήρξε εθελοντικά δότης του σώματός του.

Στη μνήμη του, οι αδελφές του, Αθηνά και Καλλιρρόη, πρόσφεραν στο ΚΚΕ 50 ευρώ, και στο «Σπίτι του Αγωνιστή», ακόμα 50 ευρώ. Αιωνία η μνήμη του.

* Στη μνήμη του Δημήτρη Κεφαλόπουλου, η γυναίκα του Μαρία προσφέρει στο «Σπίτι του Αγωνιστή» 350 ευρώ.