Σε προεκλογικό πυρετό βρίσκεται η Τουρκία, ενόψει των βουλευτικών εκλογών που αναμένονται τον Ιούνη. Στον πόλεμο της προπαγάνδας πρωτοστατεί το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που κάνει «σημαία» της προεκλογικής εκστρατείας του την «οικονομική ανάπτυξη», τις «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», τη «μείωση της ανεργίας», την «ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας» και τη «δυνατότητά της να διαπραγματεύεται ως ίσος» με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, το ρόλο της χώρας στο ενεργειακό παιχνίδι, τη θέση της στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ως περιφερειακή δύναμη στο μουσουλμανικό κόσμο, τις προοπτικές επενδύσεων...

Η κυβέρνηση Ερντογάν εμφανίζεται ως η «μητέρα» του «τουρκικού οικονομικού θαύματος». Τονίζεται δε σε κάθε ευκαιρία ότι η χώρα κατάφερε να σημειώσει εντυπωσιακή ανάπτυξη το 2010 (κοντά στο 6.5%) και συνεχίζει με θετικό πρόσημο το 2011, έχοντας «απαλλαγεί» από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εξασφαλίζοντας παράλληλα θετικές προβλέψεις από τους οίκους αξιολόγησης σχετικά με τις δυνατότητες της τουρκικής οικονομίας εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, χωρίς να αναλύει ωστόσο το κόστος για τα λαϊκά στρώματα.

Οι ιδιωτικοποιήσεις προπαγανδίζονται ως πολιτική επιτυχία, που συμβάλλει στην «ανάκαμψη» της τουρκικής οικονομίας. Η κυβέρνηση διαφημίζει το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών, ανακοινώνοντας ότι από την εκποίηση κρατικών μονοπωλίων, ενεργειακών εργοστασίων, αυτοκινητοδρόμων και όχι μόνο, έχει κερδίσει 41 δισεκατομμύρια δολάρια και αναμένεται κατά την ολοκλήρωση της τα «κρατικά έσοδα» να φτάσουν τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια.

Στο πλαίσιο της προσέλκυσης επενδύσεων, η Τουρκία προωθεί αντεργατικά νομοσχέδια, τα οποία περιορίζουν ακόμα περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα, καταργώντας οποιαδήποτε έννοια κεκτημένου. Τα μέτρα τα οποία ευαγγελίζεται η κυβέρνηση του ΑΚΡ, υπέρ των επενδύσεων και της ανάπτυξης και ενάντια στους εργαζόμενους, αφορούν μειώσεις μισθών, με τις κατώτατες απολαβές - ιδιαίτερα στους νέους - να κατρακυλούν από τις 576 τουρκικές λίρες στις 486 (δηλαδή 243 ευρώ). Τα όρια της απλήρωτης εργασίας λόγω «εκπαίδευσης του εργαζόμενου» αυξάνονται από δύο μήνες σε τέσσερις, οι ωρομίσθιοι επιβαρύνονται το ασφαλιστικό τους κόστος, ενώ επιτρέπονται οι μετατάξεις και οι μεταθέσεις εργαζομένων σε άλλες περιοχές από αυτές που προσελήφθησαν αρχικά, ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση τους, οι οποίοι αν δεν αποδεχθούν τις αλλαγές εντός πενθημέρου απολύονται. Παράλληλα, προωθεί μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας.

Η Τουρκία υποστηρίζει ότι «μειώνει τα ποσοστά ανεργίας», παράλληλα με την προσέλκυση επενδύσεων και την επίτευξη ανάπτυξης, πάντα προς όφελος του κεφαλαίου, ωστόσο εκατομμύρια είναι οι υποαπασχολούμενοι που δε θεωρούνται άνεργοι, αλλά αμείβονται με εξευτελιστικά ποσά, οι οποίοι αναμένεται να αυξηθούν με τα νέα μέτρα, ενώ παράλληλα οι ιδιωτικοποιήσεις έφεραν μαζικές απολύσεις και σαρωτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η «ανάπτυξη» του κεφαλαίου καλπάζει στην Τουρκία, τα ποσοστά των ανθρώπων που ζουν την απόλυτη φτώχεια ξεπερνούν το 18%, δηλαδή τα 13 εκατομμύρια...

Στο πλαίσιο της «αλλαγής και των μεταρρυθμίσεων», που υποστηρίζει ότι πραγματοποιεί η Τουρκία, με αφορμή και την προσέγγιση του «ενταξιακού στόχου» της στην ΕΕ, εντάχθηκε και η Συνταγματική Μεταρρύθμιση, η οποία παρουσιάστηκε υπό το μανδύα του «εκδημοκρατισμού του τουρκικού κράτους», πάντα στα πρότυπα της αστικής δημοκρατίας και των συμφερόντων του κεφαλαίου, χωρίς αλλαγές για τη θέση του λαού, την ουσιαστική προώθηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, την πάταξη της κρατικής βίας και της τρομοκρατίας, των πολιτικών διώξεων, του κοινωνικού κράτους, που αποσυντίθεται και όσων έχουν ανάγκη εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα.

Τα πλέον πρόσφατα δείγματα του διαχρονικού αυταρχισμού του τουρκικού κράτους, δόθηκαν την περασμένη βδομάδα. Χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Τουρκία είχαν δώσει ραντεβού στο Κοινοβούλιο της χώρας, στην Αγκυρα, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα αντεργατικά μέτρα και τις σαρωτικές αλλαγές που σχεδιάζει η κυβέρνηση εναντίον των εργαζομένων, των νέων και των συνταξιούχων. Η Βουλή είχε αποκλειστεί με μπαριέρες και ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις, ενώ η αστυνομία φρόντισε να αποκλείσει και τους εθνικούς δρόμους, προκειμένου να εμποδίσει τους διαδηλωτές να φτάσουν στο σημείο της συγκέντρωσης. Οσοι κατάφεραν να προσεγγίσουν το σημείο της διαδήλωσης, δέχτηκαν σφοδρή επίθεση από την αστυνομία με αντλίες νερού και δακρυγόνα, αποδεικνύοντας ότι το κράτος διατηρεί τον αντιδραστικό του χαρακτήρα και οι μεταρρυθμίσεις όσο και αν προπαγανδίζονται ως «φιλολαϊκές», δεν αποσκοπούν παρά στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Φυσικά, η αναπαραγωγή της είδησης στα ΜΜΕ ήταν περιορισμένη, ενώ τις περισσότερες φορές, οι κινητοποιήσεις δεν έχουν θέση στον τουρκικό Τύπο.

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία αναλαμβάνει ρόλο περιφερειακής δύναμης στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και γενικότερα του μουσουλμανικού κόσμου, αυξάνοντας σημαντικά την επιρροή της. Η «διένεξη» της Τουρκίας με το Ισραήλ, οι δήθεν «φιλο - παλαιστινιακές» θέσεις της Αγκυρας - που στοχεύουν μόνο στην ενίσχυση του ρόλου της στην περιοχή - η «πολιτιστική επίθεση», στις χώρες της Μέσης Ανατολής και η προώθηση της εικόνας της τουρκικής κοινωνίας ως την ενσάρκωση του τέλειου συνδυασμού «Ισλάμ και Δημοκρατίας», ισχυροποιούν ακόμα περισσότερο το ρόλο της χώρας στο μουσουλμανικό κόσμο. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις και οι δημοσκοπήσεις στην περιφέρεια της «Ευρείας Μέσης Ανατολής», που χαιρετίζουν το «νέο» αλλά πολύ επικίνδυνο ρόλο της Τουρκίας. Πραγματική επιδίωξη της τουρκικής αστικής τάξης είναι η ισχυρότερη παρουσία της χώρας στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια και η εξασφάλιση μεγαλύτερου μεριδίου στην πίτα των ενεργειακών πόρων και των αγορών.

Στον ίδιο παρονομαστή και σε συνδυασμό με την προώθηση των συμφερόντων και της ελληνικής αστικής τάξης εντάσσεται και η προωθούμενη συμφωνία Ελλάδας - Τουρκίας για συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και τα «σχέδια ειρήνης» μεταξύ των δύο χωρών, που δε διστάζουν να θυσιάσουν κυριαρχικά δικαιώματα προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η ΕΕ από την πλευρά της, φροντίζει να τονίσει σε κάθε ευκαιρία τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας για τα συμφέροντά της, προβάλλοντας τόσο τον ενεργειακό της ρόλο, όσο και την επιρροής της στο μουσουλμανικό κόσμο τονίζοντας την προσφορά της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Το ΑΚΡ στις δημοσκοπήσεις δείχνει να διατηρεί τα ποσοστά του, φτάνοντας ακόμα και το 46%, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης περιορίζονται σε 21% έκαστο. Οπως είναι αναμενόμενο, στο πλαίσιο της προπαγάνδας αναβιώνουν τα δημοσιεύματα και οι έρευνες σχετικά με τις υποθέσεις Εργκένεκον και «Βαριοπούλα», που αφορούν πραξικοπηματικά σχέδια του στρατού εναντίον της κυβέρνησης. Με αυτή την αφορμή, η κυβέρνηση βρίσκει ευκαιρία και για σημαντικές αλλαγές στο στράτευμα, προκειμένου να διεκδικήσει αποτελεσματικά τον έλεγχό του.

Το ΚΚ Τουρκίας καταδίκασε εκ νέου την περασμένη βδομάδα τις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές, που βασίζονται στην καταστολή των λαϊκών αγώνων και την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Καταγγέλλει επανειλημμένα τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις οποίες ωθεί τη χώρα το ΑΚΡ καλώντας τα λαϊκά στρώματα σε ενότητα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη σαρωτική επίθεση που πραγματοποιείται εναντίον τους. Υπογραμμίζει ότι ο λαός πρέπει να απορρίψει τις σειρήνες του φανατισμού και να παλέψει ενωμένος για τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης, ενάντια στην ανεργία, στις ιδιωτικοποιήσεις, και τα αντεργατικά μέτρα.