Εχουμε διαβάσει πολλά βιβλία σχετικά με τη ζωή και το έργο του Γιαννούλη Χαλεπά. Για τον ερημίτη, τον «αφελή», τον «τρελό του χωριού», για τον άκακο γλύπτη που δημιούργησε το δικό του, το μεγαλειώδες καλλιτεχνικό σύμπαν, και που, αλίμονο, στο τέλος της ζωής του, επιτέλους αναγνωρίστηκε. Ολα αυτά είναι γνωστά, εκείνο όμως που ήταν άγνωστο, τουλάχιστον στη γράφουσα, ήταν το βιβλίο της Ελένης Χωρεάνθη «Σάτυρος έρως» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φιλιππότη».

Η συγγραφέας έκανε μια πραγματική λογοτεχνική κατάδυση στα άδυτα της ψυχής του Χαλεπά και κατάφερε να μας δείξει το αληθινό πρόσωπο του μεγάλου καλλιτέχνη, αλλά και να κάνει πιο εύληπτη, σε εμάς τους απλούς ανθρώπους, τη θεϊκή τρέλα του Χαλεπά, που μεταμόρφωνε τη λάσπη και την πέτρα σε αριστουργήματα ανεκτίμητης αξίας. Στη σελίδα 134, η Ε. Χ. βάζει τον Γιαννούλη να μιλά σε πρώτο, διαλέγοντας μια - μια τις λέξεις σαν να ήταν πολύτιμοι λίθοι, πρόσωπο:

«Πέρασαν από δίπλα μου και με είδαν, με άγγιξαν και δε με γνώρισε μήτε η αφή κανενός. Προσπέρασαν, οικτίροντας; Τον πένητα άκακο τρελό, τον ερημίτη του νησιού που σκόρπιζε την πολύτιμη ζωή του ψαχουλεύοντας συμπόνια στα βουνά και στα λαγκάδια. Αυτόν που σκάλιζε το δέος στην ανάγκη και στην υπομονή της πέτρας και δεν άκουσαν των ονείρων μου τα κελαηδήματα κι ας αντηχούσαν τα λαγκάδια τον απόηχο των βημάτων μου στην ερημιά του κόσμου, που με χλεύαζε για να με δοξάσει στα στερνά μου».

Και στην επόμενη σελίδα: «Αλήθεια, μέτρησε ποτέ κανείς τον πόνο τον δικό μου, καταγραμμένο στις ρυτίδες του μετώπου μου; Την οδύνη που καταγραφόταν στις χαρακιές που αυλάκωναν το διάμεσο των φρυδιών μου κι έκοβαν σαν ορμητικά ποτάμια τον καιρό στα τρία;».

Η ανάγνωση αυτού του εξαιρετικού βιβλίου με έφερε πιο κοντά στον μεγάλο Ελληνα γλύπτη που μέχρι τώρα θαύμαζα, αλλά που με τη χρυσή πέννα της Ελένης Χωρεάνθη αγάπησα με πάθος. Ισως κανείς να νομίζει ότι γράφω υπερβολές, ας το διαβάσει και μετά θα καταλάβει ότι αυτά που γράφω είναι λίγα...