Οσο περισσότερο το εφαρμόζει στην πράξη η κυβέρνηση τόσο περισσότερο το ξορκίζει στα λόγια ο πρωθυπουργός. Ο λόγος για το μοντέλο ανταγωνιστικότητας, το οποίο αν και εξόφθαλμα στηρίζεται στη διαρκή «συμπίεση του κόστους εργασίας», δηλαδή στη δραστική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, που επιτυγχάνεται μέσα από την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή ο Γ. Παπανδρέου το αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, ομνύοντας ότι η κυβέρνηση ακολουθεί άλλο μοντέλο ανταγωνιστικότητας. «Οταν μιλάμε π.χ. για την ανταγωνιστικότητα, δεν μπορούμε να περιοριστούμε στο λεγόμενο "κόστος εργασίας". Ούτε μπορούμε να ακολουθήσουμε ένα μοντέλο όπως αυτό που κυριαρχεί σε πολλές χώρες, οι οποίες μας ανταγωνίζονται, σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική», τόνισε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του συμβουλίου «διά βίου μάθησης». Περιγράφοντας όμως στη συνέχεια τα χαρακτηριστικά αυτού του δήθεν απευκταίου μοντέλου, το μόνο που κατάφερε είναι να «αποκαλύψει» ότι πρόκειται ακριβώς για το μοντέλο που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, το μη αποδεκτό μοντέλο είναι εκείνο «τα χαρακτηριστικά του οποίου είναι η έλλειψη συλλογικών διαπραγματεύσεων, η έλλειψη βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, η έλλειψη ακόμα και Δημοκρατίας, σε πολλές χώρες, καθώς και η ευκολία υποβάθμισης του περιβάλλοντος για λόγους παραγωγής, όλα αυτά που δίνουν σε αυτές τις χώρες ένα προσωρινό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα». Ο,τι ακριβώς δηλαδή επιδιώκει η κυβέρνηση, αλλά και συνολικά η ΕΕ με το «Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας». Το δήθεν εναλλακτικό μοντέλο της ανταγωνιστικότητας, που όπως είπε «σημαίνει υπεραξία η οποία θα υπάρξει από την ποιότητα της παραγωγής, από την ποιότητα των υπηρεσιών μας», απλά δεν υπάρχει...