ΟΜΩΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ, αναδεικνύεται, πέραν του γενικού προβλήματος των συνταξιούχων, και το ειδικότερο πρόβλημα των συνεχιζόμενων φυλετικών διακρίσεων στις ΗΠΑ. Οπως προκύπτει, στο σημερινό ασφαλιστικό σύστημα που απαιτεί από τον ασφαλισμένο να διατηρεί προσωπικό αποταμιευτικό λογαριασμό για τη σύνταξή του μόνο ένας στους τέσσερις Αφροαμερικανούς έχει αυτήν τη δυνατότητα, ενώ η αναλογία για τους ισπανόφωνους είναι ακόμη χειρότερη, αφού υπολογίζεται ότι μόλις ο ένας στους έξι έχει τέτοιο λογαριασμό. Αντιθέτως, το ποσοστό των λευκών εργαζομένων με προσωπικό λογαριασμό συνταξιοδότησης ξεπερνά το 50%.

Οπως υπολογίζεται, το 2050, οι λευκοί συνταξιούχοι θα είναι μια μικρή μειοψηφία. Ετσι, το πρόβλημα της επιβίωσης θα αφορά στη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων και, κυρίως, τους μαύρους και τους ισπανόφωνους.

ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ αντανακλά τα σημερινά επίπεδα των αμοιβών και των ανισοτήτων που επικρατούν. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι τα ποσοστά φτώχειας για τους ηλικιωμένους μαύρους και ισπανόφωνους είναι διπλάσια από τα ποσοστά των λευκών.

Η εισοδηματική ανισότητα αποτυπώνεται και στα στοιχεία για τα αμερικανικά νοικοκυριά την περίοδο 2005-2009, κατά την οποία το μέσο ετήσιο εισόδημα των λευκών ήταν 55.896 δολάρια, των μαύρων 34.440 δολάρια και των ισπανόφωνων 40.946 δολάρια.

ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ αυτά προκύπτει ότι ένας μικρός αριθμός εργαζομένων ανεξαρτήτως χρώματος μπορεί να αποταμιεύει, ή να πληρώνει μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία για να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή σύνταξη στο μέλλον. Ο αριθμός αυτός είναι πολύ μικρότερος για τους Αφροαμερικανούς και τους ισπανόφωνους.

Οι εισοδηματικές διαφορές αντανακλώνται και στη σημερινή οικονομική κατάσταση των συνταξιούχων στις ΗΠΑ, αφού το ποσοστό των λευκών συνταξιούχων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι 8%, ενώ των μαύρων 20% και των ισπανόφωνων 19%.

ΟΠΩΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ, οι φυλετικές διακρίσεις, που έχουν καταργηθεί επισήμως στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '60, συνεχίζουν να υφίστανται και να ενισχύονται σε περιόδους κρίσης, αναδεικνύοντας το πιο αποτρόπαιο πρόσωπο του καπιταλισμού.

ΑΠ' ΤΗΝ ΑΛΛΗ, η έρευνα επισημαίνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν οι μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού συστήματος και ειδικά του συνταξιοδοτικού, όπου ο εργαζόμενος οφείλει μόνος του (χωρίς συνεισφορά των εργοδοτών και του κράτους) να αποταμιεύει για να καλύψει τη μελλοντική του σύνταξη, είτε σε προσωπικό αποταμιευτικό λογαριασμό, είτε στο επιχειρησιακό ταμείο, είτε στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.