Οργάνωση της πάλης για την υπεράσπιση της εργατικής λαϊκής οικογένειας
Οπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της για τη Σύνοδο Κορυφής η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ: «Το πολιτικό προσωπικό των πολυεθνικών, των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων θα καταλήξουν (σ.σ. στη Σύνοδο Κορυφής) πώς θα διασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων, πώς θα διασφαλιστούν τα κέρδη τους, με ποια μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Η συζήτηση, που ήδη έγινε, αφορά την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, με μείωση μισθών και συντάξεων, με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με χτύπημα των βαρέων και ανθυγιεινών, ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση της έμμεσης φορολογίας και αντίστοιχα μείωση των φόρων στο μεγάλο κεφάλαιο και μια σειρά άλλων μέτρων στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, που κάνουν τη ζωή της λαϊκής οικογένειας κόλαση».
Η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων γίνεται ακόμα πιο αναγκαία, μπροστά στον υπονομευτικό και αποπροσανατολιστικό ρόλο των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι οποίες διοργανώνουν λέει και συλλαλητήριο την Τρίτη για τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για ποιο πράγμα όμως καλεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τους εργάτες να διαδηλώσουν μεθαύριο;
Μήπως να φωνάξουν μαζί με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο - όπως το έκανε στην Ολομέλεια της ΓΣΕΕ - ότι οι αποφάσεις είναι «θετικές» και πως «είναι ανάσα για τη χώρα»; Να κατέβουν μήπως για να ζητήσουν «την υιοθέτηση μιας δίκαιης ευρωπαϊκής πολιτικής», όπως ζητάει με το δελτίο Τύπου για το συλλαλητήριο η ΓΣΕΕ; Ποιον κοροϊδεύει η ΓΣΕΕ; Δεν ξέρει ποιον εξυπηρετούν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής; Δεν γνωρίζει τι σημαίνουν για τους εργαζόμενους; Το γνωρίζει πολύ καλά, αλλά με τις θέσεις της επιδιώκει να αποπροσανατολίσει, να σύρει την εργατική τάξη στον όλεθρο. Να την εκπαιδεύσει στην υποταγή, γι' αυτό και καλλιεργεί το μύθο ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να ακολουθήσει μια «δίκαιη πολιτική». Μόνο που η πολιτική της ΕΕ δεν αλλάζει προς όφελος των λαών. Φτιάχτηκε και λειτουργεί για να υπηρετεί τις ταξικές επιδιώξεις του κεφαλαίου. Η αντεργατική της στρατηγική είναι εγγεγραμμένη στο DNA της, δεν αλλάζει. Η πολιτική της μπορεί μόνο να ανατραπεί, από τους αγώνες των εργαζομένων, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Εργαζόμενοι που θα έχουν ξεκάθαρο το χαρακτήρα της ΕΕ και αγώνες που με σταθερότητα και επιμονή θα χτυπάνε το άθλιο αυτό οικοδόμημα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων που έχει φυλακίσει τους λαούς στα δεσμά των καπιταλιστικών συμφερόντων. Αγώνες που στη χώρα μας διεξάγονται κάτω από την ταξική σημαία του ΠΑΜΕ.
Σε τέτοιους αγώνες προσανατολίζουν τη δράση τους και τις επόμενες εβδομάδες τα ταξικά συνδικάτα. Ζήτημα κεντρικό, ζήτημα που δεν παίρνει αναβολή για την εργατική λαϊκή οικογένεια η υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Οχι τυχαία, στην τελευταία της συνεδρίαση η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ χαρακτήρισε τη διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων «κεντρικό πρόβλημα» για τη ζωή των εργαζομένων, «κομβικό ζήτημα της ταξικής πάλης». Γιατί, καθώς η κρίση βαθαίνει, κεφάλαιο και εργοδοσία επιχειρούν με τη στήριξη της ΕΕ και της κυβέρνησης να απαλλαγούν από τις κλαδικές συμβάσεις, να ρίξουν μισθούς και μεροκάματα στο κατώτερο δυνατό σημείο, να καταργήσουν τον κατώτερο συλλογικό μισθό.
Η κατάσταση για τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους γίνεται πιο περίπλοκη και δύσκολη, αφού η αύξηση της ανεργίας, οι εκβιασμοί και η αδιαλλαξία της εργοδοσίας, η τρομοκρατία που εξαπολύει στους χώρους δουλειάς, οι αντεργατικοί νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση, αλλά και το περιεχόμενο της τριετούς Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ορθώνουν σοβαρά εμπόδια στην υπογραφή κλαδικών συμβάσεων. Γι' αυτό απαιτείται ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων, δουλειά «από τα κάτω» και κυρίως να προετοιμάζονται οι εργαζόμενοι για διεκδίκηση και διεκδίκηση σημαίνει κοινωνική αναμέτρηση, όξυνση της ταξικής πάλης. Η χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων μπορεί να μην περάσει μόνο με σκληρό αδιάλλακτο αγώνα, αγώνα κατά κλάδο, κατά επιχείρηση, με ευρύ συντονισμό, με συσπείρωση πλατιών εργατικών δυνάμεων, με σχέδιο, αποφασιστικότητα και επιμονή.
Σε αυτό τον αγώνα πρέπει να γίνει ακόμα πιο καθαρό στους εργαζόμενους τι κρίνεται. Οτι δηλαδή η συλλογική σύμβαση εργασίας και κυρίως η κλαδική δεν αφορά μόνο το ύψος του μεροκάματου και του μισθού. Οι συλλογικές συμβάσεις κατοχυρώνουν μια σειρά δικαιώματα, από τα διάφορα επιδόματα, τις τριετίες, τα ωράρια εργασίας, τις ειδικότητες και τους όρους δουλειάς, τις άδειες, τις συνθήκες εργασίας υγιεινής και ασφάλειας, τα βαρέα και ανθυγιεινά (ΒΑΕ), συνδέονται και με το Ασφαλιστικό. Εχουν δηλαδή σχέση με το σύνολο των αναγκών της εργατικής τάξης και με τη δυνατότητά της να προστατεύεται συλλογικά από την εργοδοσία. Τελικά, έχει άμεση σχέση με την ίδια τη ζωή της εργατικής οικογένειας, αυτής και των παιδιών της.
Στα πλαίσια αυτά - όπως υπογράμμισε και η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ - οι ομοσπονδίες όπου οι ταξικές δυνάμεις είναι πλειοψηφία θα πρέπει να ετοιμάσουν σχέδιο κλαδικής σύμβασης και με αυτό να οργανώσουν πλατιά συζήτηση μέσα στον κλάδο. Με συνεδριάσεις των διοικήσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων, με συσκέψεις και γενικές συνελεύσεις η κλαδική σύμβαση να γίνει υπόθεση όλου του κλάδου, όλων των εργαζομένων. Σχέδιο πρέπει να υπάρξει και στις ομοσπονδίες όπου οι ταξικές δυνάμεις είναι μειοψηφία και γύρω απ' αυτό να αναπτυχθεί συζήτηση και ζύμωση μέσα στους εργάτες.
Αφετηρία των συμβάσεων πρέπει να είναι οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και της εργατικής οικογένειας. Με βάρος στις μεγάλες επιχειρήσεις, στις επιχειρήσεις - «κλειδιά» του κάθε κλάδου, να προωθηθεί πιο αποφασιστικά η συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων, η οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις μαζικής και αποτελεσματικής αντίστασης στην αντεργατική λαίλαπα, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη μέγιστη αλληλεγγύη στους κλάδους που θα δίνουν τη μάχη για την υπογραφή κλαδικής σύμβασης.