«Εχουμε σχέδια και όνειρα. Είμαι πολύ νέος μέσα μου» δήλωνε πριν δυο σχεδόν χρόνια ο Κώστας Ρηγόπουλος. «Οχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και οργανικά. Δεν κουράζομαι εύκολα κι έχω μεγάλη όρεξη για το θέατρο, το αγαπάω πολύ».

Το περασμένο καλοκαίρι ο Κώστας Ρηγόπουλος επρόκειτο να παίξει με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Σφήκες», η οποία, όμως, ματαιώθηκε, ενώ το χειμώνα ήταν προγραμματισμένο να πρωταγωνιστήσει στο Εθνικό Θέατρο και πάλι (τον περασμένο χειμώνα έπαιζε στο «Βασιλικό» του Αντωνίου Μάτεση) στο έργο των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου «Ενας ήρωας με παντούφλες» σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη.

Απόφοιτος της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου το 1953, με 47 γόνιμα χρόνια στο θεατρικό σανίδι, ο ΚώσταςΡηγόπουλος είχε πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητα έργα και είχε την τύχη να παίξει ξεκινώντας την καριέρα του δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς. Μαθητής της σχολής έπαιξε ως κομπάρσος στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός πρωτοδούλεψε στο Εθνικό Θέατρο το 1995 στην παράσταση «Σιωπηλή γυναίκα», έκανε μια μικρή διακοπή - 1996 - στο έργο «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γεράσιμου Σταύρου στο θέατρο «Κάππα» και επέστρεψε και πάλι στο Εθνικό.

Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1954, στο θέατρο «Κυβέλη», δίπλα στον ΓιώργοΠαππά, τον ΔημήτρηΧορν, την ΕλληΛαμπέτη, στο έργο «Μια γυναίκα χωρίς σημασία» του Ουάιλντ. Στην πορεία 8 χρόνων που ακολούθησαν έμαθε - όπως ο ίδιος έλεγε - «βλέποντας από τις κουίντες να παίζουν ο Παππάς, ο Χορν, η Λαμπέτη, η Κατερίνα, ο Μάνος Κατράκης, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Λυκούργος Καλλέργης και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας».

Θιασάρχης από το 1963 με τη σύντροφό του ΚάκιαΑναλυτή, αρχικά στο θέατρο «Διάνα» και μετά στο «Αναλυτή», ανέβασε πάρα πολλά θεατρικά έργα, με τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία στα χρονικά του ελληνικού θεάτρου το έργο «Αγάπη μου Ουάουα», που παιζόταν επί έξι συνεχή χρόνια (1967-1973), γεγονός που το ανέδειξε σε μία από τις εμπορικότερες επιτυχίες του ελληνικού θεάτρου. Επαιξε επίσης στα έργα: «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, «Ο επιθεωρητής έρχεται» του Γκόγκολ, «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αρμπούζωφ, «Μία πόρτα δραχμές 500», «Η βίλα των οργίων», «Ο επιθεωρητής έρχεται», «Δάφνες και πικροδάφνες», «Μια γυναίκα χωρίς σημασία», «Ο κύκλος» κ.ά.

Στη θητεία των τελευταίων χρόνων του στο Εθνικό έπαιξε στα έργα: «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Ωραία Φάση» του Λένου Χρηστίδη, «Βασιλικός» του Αντωνίου Μάτεση.

Ειλικρινής και αυθόρμητος ο ΚώσταςΡηγόπουλος έλεγε: «Εχω κάνει λάθη στην καριέρα μου. Βιάστηκα να γίνω θιασάρχης και μετά έκανα λάθη στην επιλογή των έργων. Θέλαμε να σταθούμε πρώτα εμπορικά και μετά να κάνουμε το ψώνιο μας με την καλή έννοια. Είναι λάθος δρόμος. Επρεπε να ακολουθήσω αυτά που πίστευα μέσα μου, το ψώνιο μου, και αυτό θα μου έφερνε και την εμπορικότητα. Και από κει και πέρα θα ήμουν καθιερωμένος σ' αυτό το είδος του ποιοτικού θεάτρου». Δεν είχε όμως παράπονο γιατί ήταν πάντοτε στην εκτίμηση τόσο των κριτικών όσο και του κοινού.

Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: «Ανθισμένη αμυγδαλιά», «Χωρίς ταυτότητα», «Ο κόσμος τρελάθηκε», «Διαζύγιο αλά ελληνικά», «Ο εχθρός του λαού», «Αγάπη μου Ουάουα», ενώ βραβεύτηκε με το βραβείο δεύτερου ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου για την ταινία «Το προξενιό της Αννας» του Παντελή Βούλγαρη.

«Η ευγενική του παρουσία» - όπως επισημαίνεται και στο συλλυπητήριο του ΣΕΗ - «το λεπτό του χιούμορ, το καθάριο βλέμμα του στόλιζαν για δεκαετίες το ελληνικό θέατρο και τον ελληνικό κινηματογράφο». Θα τον θυμόμαστε πάντα.