Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να τρέχουν πίσω από το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων ούτε να κλαίνε μοιρολατρικά πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του προηγούμενου αιώνα. Είναι αδύνατο και ανώφελο να προσπαθούν να κλείνουν «τρύπες» στα ατέλειωτα μέτωπα που ανοίγει διαρκώς η πλουτοκρατία και η κυβέρνηση είτε κλείνοντας σχολεία, είτε συγχωνεύοντας νοσοκομεία, είτε διαλύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, είτε κατεδαφίζοντας τις συλλογικές συμβάσεις, είτε κατασφαγιάζοντας τους μισθούς και τις συντάξεις, είτε ιδιωτικοποιώντας τα πάντα, είτε, είτε... Δεν πρόκειται να βελτιωθούν ούτε στο ελάχιστο τα πράγματα προς όφελός τους. Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι αν και εδώ και ένα χρόνο τρέχει ποτάμι το αίμα από τις θυσίες που έχουν γίνει εντός και εκτός μνημονίου, κυβέρνηση και τρόικα ζητούν τώρα ακόμα μεγαλύτερες θυσίες για τουλάχιστον 20 έως 30 χρόνια και βλέπουμε... Το πολιτικό συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι είναι ότι είναι ώρα να τεθεί ευθέως το ζήτημα της εξουσίας. Είναι επιτακτική η ανάγκη της ανατροπής των συσχετισμών δύναμης σε βάρος των κομμάτων και της εξουσίας του κεφαλαίου και προς όφελος της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που θα εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία. Είναι ο μόνος δρόμος για την έξοδο από την κρίση με γνώμονα τις ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού.